Japonia - info

Megan · Wysłany: Wto 20:24, 25 Mar 2008 Temat postu: Japonia - info

Flaga Japonii:
[link widoczny dla zalogowanych]

Herb Japonii:
[link widoczny dla zalogowanych]

Mapka Japonii:
[link widoczny dla zalogowanych]

Informacje bardzo podstawowe:
Dewiza: Pokój i Postęp (motto cesarza)

Hymn: Kimi-ga Yo (君が代)
(Rządy cesarza niech trwają lat tysiące)

Język urzędowy:japoński

Stolica:Tokio

Ustrój polityczny:monarchia konstytucyjna

Głowa państwa:cesarz Akihito (明仁)

Szef rządu:premier Yasuo Fukuda

Powierzchnia:
• całkowita
• wody śródlądowe 61. na świecie
377 835 km²
0,8%

Liczba ludności:(lipiec 2007)
• całkowita
• gęstość zaludnienia 10. na świecie
127 434 000
337,3 osób/km²

Religia:dominująca buddyzm, shintō

Jednostka monetarna:jen (en, 円) (JPY, ￥)

Strefa czasowa:UTC +9 (nie ma czasu letniego)

Kod:ISO 3166 JP

Domena internetowa:.jp

Kod samochodowy: J

Kod telefoniczny:+81

Informacje dla zainteresowanych:

Japonia (日本 – Nihon lub Nippon; 日本国 – Nihon-koku lub Nippon-koku) – państwo wyspiarskie leżące w Azji Wschodniej na Pacyfiku. Morze Japońskie oddziela kraj od kontynentu azjatyckiego. Archipelag Japoński rozciąga się od Wysp Nansei na południu do Hokkaido na północy i składa się z ok. 4 000 wysp. Największe z nich to: Honsiu, Hokkaido, Kiusiu i Sikoku.
Wyspiarskie położenie Kraju Wschodzącego Słońca i związane z tym geograficzne odseparowanie w zasadniczy sposób determinowało trwającą przez stulecia izolację kulturową, zakończoną w połowie XIX wieku. To za jej przyczyną Japończycy są dziś społeczeństwem jednolitym pod względem narodowościowym, językowym, jak również wyznaniowym i kulturowym.
Mieszkańcy owego kraju od zarania dziejów muszą zmagać się z siłami przyrody: trzęsieniami ziemi, wybuchami wulkanów, niszczycielskimi falami tsunami i katastrofalnymi huraganami. Natomiast rzeźba terenu i skromne złoża surowców mineralnych niezbyt sprzyjają powstaniu silnego państwa. Górzysty charakter Japonii sprawił, iż wąskie niziny nadbrzeżne stały się głównym miejscem osadnictwa ludności; tu też rozwinęła się gospodarka, tu powstały miasta; rozkwitła niezwykła cywilizacja. Jakby na przekór tym niesprzyjającym warunkom współczesny Kraj Kwitnącej Wiśni jest najbardziej rozwiniętym państwem Azji i jednym z najlepiej rozwiniętych na ziemskim globie.

Nazwa:
Zapisane znakami chińskimi (kanji) słowo Japonia (日本) ma dwa czytania: Nihon oraz Nippon. Pierwsze jest używane w języku codziennym, drugie – wykorzystuje się raczej w oficjalnych sytuacjach. Znaki te tłumaczy się jako: Kraj Wschodzącego Słońca (日 – słońce; 本 – korzeń; pochodzenie). Określenie to pochodzi z Chin i odnosi się do położenia geograficznego Japonii względem kontynentalnej Azji: Chińczykom wydawało się, że słońce przychodzi codziennie z Wysp Japońskich. Wcześniejszą nazwą Japonii, jeszcze sprzed nawiązania kontaktów z Chinami, nadaną przez ludność zamieszkującą jej ziemie było Yamato (大和).
W Chinach natomiast ziemie te w okresie Trzech Królestw zwano Wa (倭). Przed 1946 rokiem oficjalną nazwą Japonii było Dai Nippon Teikoku (大日本帝国 – Cesarstwo Wielkiej Japonii). Termin ten jest z reguły stosowany na określenie państwa japońskiego w okresie od Restauracji Meiji (Meiji-ishin, 明治維新) do końca wojny na Pacyfiku, jakkolwiek oficjalnie zaczęto tej nazwy używać dopiero w roku 1936. Od 1946 oficjalną japońską nazwą kraju jest Nippon-koku lub Nihon-koku (日本国), co dosłownie oznacza Państwo Japońskie (国 – kraj, państwo).
W językach europejskich nazwa Japonia pojawiła się dzięki podróżnikowi Marco Polo, który zapisał wymowę mandaryńskiego określenia tych ziem: Cipangu. Jednakże dzisiejsza słowo Japan pochodzi prawdopodobnie z kantońskiego Jatbun. W języku malajskim kantońskie określenie przybrało postać Japang i tak zostało zaimportowane do Europy przez portugalskich kupców. W 1577 r. zapisano po raz pierwszy to słowo jako Giapan.

Geografia:
Japonia to archipelag wysp i wysepek ciągnących się wzdłuż wschodnich wybrzeży Azji i tworzących łuk długości 2990 km. Liczne półwyspy i zatoki sprawiają, że linia brzegowa jest bardzo dobrze rozwinięta, a jej długość wynosi 29 751 km. Na południowym zachodzie przez Morze Wschodniochińskie Japonia graniczy z Chinami, na zachodzie Morze Japońskie oddziela kraj od obu Korei oraz Rosji. Na północy cieśnina Sōya oddziela Japonię od rosyjskiej wyspy Sachalin, a Cieśnina Kunaszyrska (Nemuro) od Wysp Kurylskich, terytorium spornego z Rosją. Od wschodu i południa kraj oblewają wody Oceanu Spokojnego, a wzdłuż wybrzeży ciągnie się głęboki rów tektoniczny – Rów Japoński.

Ukształtowanie powierzchni:
0 krajobrazie Japonii dominują góry i wyżyny, zajmujące około 90% obszaru kraju, w tym 10% to góry wysokie. Wyspy Japońskie stanowią nawodną część potężnego łańcucha górskiego, który wznosi się z dna oceanu na wysokość 12 000 m. W żadnej części kraju niziny stanowiące ok. 10% powierzchni nie są tak rozległe, by sięgały aż po horyzont.
Najbardziej wysunięta na północ, rozległa i górzysta, wyspa Hokkaido poprzecinana jest pasmami górskimi Kitami na północy, Hidaka (na południu) i Teshi (na zachodzie) przebiegającymi południkowo. W centrum wyspy położony jest masyw górski z najwyższym szczytem Asahi (2 290 m). Góry Teshi od pozostałych pasm rozdziela dolina aluwialna rzeki Ishikari – trzeciej najdłuższej rzeki Japonii. Południowo-wschodnie niziny Hokkaido oraz ujście rzeki Ishikari skupiają największą liczbę ludności wyspy z największym miastem – Sapporo.
Cieśnina Tsugaru oddziela Hokkaido od największej górzystej wyspy archipelagu – Honsiu, zajmującej 61% powierzchni kraju. Biegnący wzdłuż wschodniego wybrzeża wyspy grzbiet Kitakami jest kontynuacją południowych gór Hokkaido. W prefekturze Akita znajduje się najniżej położony punkt Japonii, kryptodepresja jeziora Hachiro-gata (4 m p.p.m.). W centralnej części Honsiu znajdują się Alpy Japońskie, których kulminacją jest położony na południowym wschodzie wulkan Fudżi (3 776 m) – najwyższy szczyt Japonii. Na wschód od Fudżi rozciąga się równina Kanto o powierzchni ok. 13 000 km² – największy japoński obszar nizinny. W jego południowej części nad Zatoką Tokijską leży stolica kraju – Tokio.
Na zachód od Alp Japońskich znajduje się niewielka nizina Nobi, przylegająca do zatoki Ise, na której północnym brzegu leży Nagoja. Na zachód od niziny Nobi położone jest największe japońskie jezioro Biwa (675 km²). Po zachodniej stronie półwyspu Kii leży trzecie pod względem wielkości miasto Japonii – Osaka, nad zatoką o tej samej nazwie. Zachodnią część wyspy Honsiu zajmują niewysokie góry Chugoku do których przylega, wąska nizina przybrzeżna, na której leży Hiroshima. Na południu Wewnętrzne Morze Japońskie oddziela Honsiu od kolejnej wyspy archipelagu – Sikoku. Ta górzysta kraina ma głównie charakter rolniczy.
Na południowym zachodzie kraju leży Kiusiu, oddzielona od Honsiu wąską cieśniną Shimonoseki, a od Sikoku cieśniną Bungo. Jest to wyspa górzysta, a główne jej pasmo górskie Kiusiu o przebiegu południkowym, wznosi się ponad 1 500 m n.p.m. Południowe zakończenie Wysp Japońskich stanowi długa na 1 000 km girlanda wysp Nansei. Do Japonii należą też dwie grupy wysp: Ogasawara położone na Pacyfiku, ok. 1000 km na południe od Tokio oraz położone na Morzu Filipińskim wyspy Kazan.

Sejsmologia:
Wyspy Japońskie leżą na styku czterech płyt tektonicznych: wielkiej eurazjatyckiej, północnoamerykańskiej, przemieszczającej się w kierunku zachodnim (ok. 10 cm rocznie) płyty pacyficznej oraz mniejszej filipińskiej, z racji czego kraj nawiedzają częste trzęsienia ziemi i wybuchy wulkanów. Na terytorium Japonii znajduje się około 80 czynnych wulkanów, spośród których największą aktywność wykazują te z Kiusiu, zwłaszcza Aso, Unzen i Sakurajima. Nie mniej jednak występujące powszechnie wokół innych wulkanów gorące źródła, gejzery, stawy gorącego błota oraz wyziewy gazów i par świadczą o tym, iż nie są one jeszcze całkowicie uśpione, a ich działalność wciąż stanowi poważne zagrożenie erupcją. Rocznie w Japonii rejestruje się od 1000 do 3000 wstrząsów o różnym nasileniu. Zdecydowana większość z nich jest na tyle słaba, że wykrywają je tylko czułe sejsmografy. Niektóre z nich powyżej 7 stopni w skali Richtera są katastrofami, jak np. wielkie trzęsienie ziemi w Kantō w 1923, które pochłonęło 143 tys. ofiar, czy też te, które nawiedziło Kobe w 1995 zadając śmierć ponad 6 tys. osób i powodując przy tym ogromne zniszczenia, mimo zastosowania nowoczesnych technologii i materiałów. Szczególnie narażona jest równina Kantō, gdzie wielkie trzęsienia ziemi zdarzają się mniej więcej co 70 lat, a następne jest już spóźnione. Natomiast podmorskie trzęsienia ziemi są przyczyną powstawania wysokich do 50 m fal morskich tsunami, które uderzając o wybrzeże z prędkością 750 km/h są w stanie wyrzucić na brzeg pełnomorski statek i dokonać znacznych zniszczeń. Tak było w 1495, kiedy tsunami zniszczyło większą część Kamakury, a w 1993 wyspę Okushri u wybrzeży Hokkaido.

Wody:
Terytorium Japonii w całości należy do zlewiska Oceanu Spokojnego, które tworzy gęsta sieć krótkich, górskich rzek z licznymi progami, a co za tym idzie wodospadami oraz bystrzami. W związku z czym tylko miejscami nadają się one do regularnej żeglugi, przede wszystkim spławu drewna. Nie mniej jednak ze względu na znaczne spadki wód, owe cieki posiadają znaczny potencjał hydroenergetyczny, a także znajdują zastosowanie w nawadnianiu pól uprawnych. Wiosną w czasie topnienia śniegów rzeki na Hokkaido i północnym Honsiu oraz pozostałe w czasie opadów letnich mają znaczne przybory wód, tym samym powodując często w ich dolnych biegach katastrofalne powodzie. Do najdłuższych rzek Kraju Wschodzącego Słońca zaliczją się płynące przez Honsiu: Shinano (367 km) oraz Tone (322 km), a także najdłuższy ciek Hokkaido - Ishikari (268 km). Natomiast największe, bo liczące 16,840 km² dorzecze posiada Tone; następnie Ishikari 14,330 km² i Shinano 11,900 km².
Liczący 497 m Hannoki, który znajduje się w prefekturze Toyama jest najwyższym japońskim wodospadem, aczkolwiek jego aktywność można zaobserwować jedynie w okresie od kwietnia do lipca. Drugim najwyższym, a do tego całorocznym jest Shōmyō, którego wody spadają z wysokości 349 m. Nie mniej jednak najsłynniejszym wodospadem tego kraju jest liczący 133 m Nachi w prefekturze Wakayama.
Wśród występujących w Japonii jezior większość ma pochodzenie tektoniczne, kalderowe, bądź kraterowe, a w mniejszym stopniu lagunowe czy sztuczne. Największym zbiornikiem wodnym jest położone w środkowej części Honsiu tektoniczne jezioro Biwa, którego powierzchnia wynosi 670 km². Ponadto jeszcze trzy zajmują obszar większy od 100 km², a są to: położone na wschód od Tokio, w prefekturze Ibaraki Kasumigaura (167.6 km²), Saroma (151.9 km²) na Hokkaido oraz leżące w regionie Tohoku Inawashiro (103.3 km²). Najgłębszymi jeziorami są: położone na północy Honsiu, w prefekturze Akita Tazawa (423.4 m), Shikotsu (360.1 m) na Hokkaido, znajdujące się w północnym Tohoku Towada (326.8 m) oraz Mashu (211.4 m), które podobnie jak Shikotsu leży na drugiej największej japońskiej wyspie. Kolejne cztery w tym Biwa mają głębokość przekraczającą 100 m. Znajdujące się na północ od Tokio, w prefekturze Tochigi Chūzenji jest najwyżej położonym jeziorem w Japonii, tj. 1,269 m.n.p.m. Następne są położone w środkowym Honsiu, w prefekturze Nagano jeziora Kizaki (764 m.n.p.m) oraz Suwa (759 m.n.p.m), a także wspomniane wyżej Inawashiro (514 m.n.p.m). Za sprawą szczególnie dużej aktywności wulkanicznej Kraj Kwitnącej Wiśni obfituje w bogate zasoby podziemnych wód, przede wszystkim termalnych, które stały się przyczynkiem do powstania wielu onsenów, czyli japońskich cieplic.

Klimat:
Duża rozciągłość południkowa sprawia, że Japonia leży w zasięgu trzech stref klimatycznych: na południu – zwrotnikowej, w części środkowej – podzwrotnikowej, a na północy – umiarkowanej ciepłej. Na strefowość klimatyczną nakłada się klimat monsunowy, którego zasięg obejmuje wyspy i kształtuje morski charakter klimatu kraju. Poza wyspami Nansei oraz południową częścią Kiusiu w Japonii wyraźnie zaznaczają się cztery pory roku. Napływ chłodnych mas powietrza z kontynentu azjatyckiego w zimie oraz ciepłych mas znad Pacyfiku w lecie jest przyczyną znacznego zróżnicowania klimatu w poszczególnych częściach archipelagu. Przynoszone przez północno-zachodni monsun zimowy suche i chłodne syberyjskie masy powietrza nad Morzem Japońskim ulegają ociepleniu i nasyceniu wilgocią, w wyniku czego przynoszą opady wzdłuż całego wybrzeża zachodniego. Na Hokkaido można się spodziewać od -6 do -10°C, na Honsiu od -4 do 0°C, około 6°C na Kiusiu oraz 14-16°C na najbardziej wysuniętych na południe wyspach Nansei. W okresie zimowym na północy Japonii często występują opady śniegu, a wody Morza Ochockiego pokrywają się lodem. W tym czasie południowe wybrzeże Oceanu Spokojnego ma pogodę suchą i słoneczną. W okresie zimy łagodząco na klimat wysp południowych wpływa ciepły Prąd Kuro Siwo i jego odgałęzienie wchodzące na Morze Japońskie – Prąd Cuszimski. Dzięki wpływom tego prądu rolnicy na Kiusiu mogą w zimie uprawiać zboża.
Pod koniec marca, gdy słabnie wyż azjatycki, kierunek wiatru ulega zmianie i nad Japonię zaczyna napływać wilgotne i ciepłe powietrze znad Pacyfiku. Powoduje to wyraźne zróżnicowanie warunków klimatycznych północy i południa kraju. Cały obszar kraju, poza Hokkaido, znajduje się wówczas w zasięgu wyżu ochockiego. Od początku kwietnia na południowym Honsiu do połowy maja na Hokkaido trwa tradycyjny okres kwitnienia wiśni. Na przełomie czerwca i lipca kształtuje się na północy kraju stacjonarny wyż z bezwietrzną pogodą, wysoką wilgotnością powietrza oraz ulewnymi opadami zwanymi "śliwkowymi" deszczami. Z chwilą odsunięcia się ochockich mas na północ, Japonia wchodzi w zasięg oddziaływania pacyficznych mas powietrza, rozpoczyna się gorące i wilgotne lato, z dużą ilością mgieł w południowo-wschodniej części kraju, tam gdzie stykają się wody prądów zimnego Oja Siwo i ciepłego Kuro Siwo. Latem, gdy wieje ciepły i wilgotny monsun z południowego wschodu, amplitudy temperatur stają się mniejsze, od 28°C na południu do 18-20°C na północy. W górach niezależnie od pory roku, temperatura spada wraz z wysokością, średnio o 0,6°C co 100 m. Średnia ilość opadów wzrasta z północy na południe i wynosi od 800-1500 mm na Hokkaido do 2000-3000 mm na wyspach Nansei.
Jesienią, gdy ponownie zmienia się cyrkulacja Wyspy Japońskie nawiedzają tajfuny (ok. 20 rocznie). Powstające nad wodami Oceanu Spokojnego cyklony tropikalne, wywołują ogromne zniszczenia, a towarzyszące im obfite opady są przyczyną licznych powodzi.

Flora:
Lasy pokrywają ponad 60% powierzchni kraju. W kilku miejscach jest to roślinność pierwotna. W całej Japonii rosną lasy bambusowe dostarczające drewna oraz pożywienia (korzenie są jadalne). Podobnie w całym kraju rosną drzewa wiśni sakura oraz śliwy, których wiosenne kwitnienie przyciąga rzesze ludzi na tradycyjne hanami. Z uwagi na rozciągłość południkową na obszarze Japonii można wyróżnić strefy roślinne. Jednocześnie w górach zaznacza się piętrowy układ roślinności. Najdalej na południe, w pobliżu równika, na wyspach Nansei, Ogasawara, Kazan rosną wilgotne lasy równikowe z drzewiastymi paprociami, drzewem kamforowym, palmami i morwami. Na południu kraju, na obszarze o średniej rocznej temperaturze powietrza 13-21°C (Kiusiu, Sikoku), występują wiecznie zielone lasy podzwrotnikowe, w których rosną 2000-letnie cedry japońskie, dęby shii i kashi, jodły momi oraz sosny japońskie. Na Kiusiu lasy podzwrotnikowe rosną do wysokości 1000 m.
Lasy mieszane, z przewagą liściastych, rosną na terenach, gdzie średnia roczna temperatura powietrza wynosi 6-13°C, a więc na Kiusiu powyżej 1000 m, w środkowej części Honsiu między 1500, a 2700 m, a w części północnej na wysokości 1400 m, na Hokkaido lasy mieszane sięgają do 700 m. W lasach tych rosną buki, brzozy, dęby w tym białe, kasztany karłowate, magnolie oraz różne gatunki klonów. Na obszarach ze średnią temperaturą powietrza poniżej 6°C rosną subarktyczne lasy mieszane lub iglaste, ze świerkiem syberyjskim, świerkiem yesso, jodłą sakhalan, jodłą syberyjską oraz jodłą niebieską. Ponad piętrem lasów występują sosna karłowata, krzewy i roślinność alpejska. Azalie, hortensje i irysy kwitną wiosną, a chryzantemy jesienią, wtedy także czerwienieją klony.

Fauna:
Wiele zwierząt spotykanych na Honsiu, Sikoku i Kiusiu spotyka się w innych rejonach o umiarkowanym klimacie na półkuli północnej. Należą do nich niedźwiedzie brunatne, łasice, dziki, zające, sarny, jelenie wschodnie i ptaki, takie jak bażanty, jastrzębie, kaczki i żurawie. Występuje tu też wiele gatunków płazów i gadów, a wśród nich żółwie, jaszczurki, węże – z gatunkami jadowitymi habu i mamushi. Do unikatowych należy salamandra olbrzymia żyjąca na Honsiu i Kiusiu, osiągająca 1,5 m długości. Innymi specyficznym przedstawicielem japońskiej fauny jest makak japoński. Żyjące w górnych partiach ośnieżonego Tōhoku, przystosowane do panujących tam warunków makaki są najdalej na północ żyjącym gatunkiem małp. Do endemitów należą również kot z Iriomote oraz zając amami
Wśród zwierząt na subarktycznym Hokkaido spotyka się sobole i czerwone lisy oraz wspomniane niedźwiedzie brunatne. Tutejsze niedźwiedzie są prawie dwukrotnie większe od swoich znacznie łagodniejszych kuzynów z Honsiu. Na wyspach sezonowo pojawia się wiele owadów, takich jak: komary, karaluchy i robaczki świętojańskie. W Japonii występuje 150 gatunków ptaków śpiewających. Na większości wybrzeża panują albatrosy i kormorany. Na wschód od przylądka Inubo znajdują się bogate łowiska dorsza, łososia i licznych skorupiaków. Popularnym gatunkiem hodowlanym japońskiej ichtiofauny jest karp koi. Częste polowania i likwidacja naturalnych siedlisk wskutek urbanizacji powodują stałe zmniejszanie się liczby zwierząt i ptaków. Ochrona wprowadzona przez Ministerstwo Środowiska w latach 80 obejmuje 136 zagrożonych gatunków.

Ustrój:
Japonia jest dziedziczną monarchią konstytucyjną. Zgodnie z konstytucją z 3 listopada 1946 głową państwa jest cesarz, który nie sprawuje realnych rządów, pełni natomiast funkcje reprezentacyjne oraz symbolizuje jedność narodu i państwa.
Najwyższym organem władzy oraz jedynym organem ustawodawczym jest dwuizbowy parlament, zwany Kokkai - Zgromadzenie Narodowe, składające się z niższej Izby Reprezentantów (Shūgiin) oraz wyższej Izby Radców (Sangiin). W izbie niższej zasiada 480 posłów, a jej kadencja trwa 4 lata, natomiast w wyższej zasiadają 242 radcy wybierani na 6 lat; połowa izby wyższej jest odnawiana co 3 lata. Wybory do parlamentu są powszechne i tajne, a odbywające się w nim sesje: zwyczajne, nadzwyczajne i specjalne.
Władzę wykonawczą sprawuje rząd, na czele którego stoi mianowany przez cesarza premier (musi zasiadać w parlamencie), którym z reguły jest przywódca, ewentualnie członek rządzącej partii lub koalicji mających większość w parlamencie. Gabinet rządu oprócz premiera tworzą mianowani i odwoływani przez niego ministrowie, których jest obecnie 11, a większość z nich także musi być członkami parlamentu, przed którym rada ministrów jest odpowiedzialna. Partia Liberalno-Demokratyczna (Japonia) (PLD), która od czasu powstania w 1955 sprawuje najdłużej w historii nieprzerwane rządy, poza krótkim okresem rządów koalicyjnych. Drugą siłę polityczną stanowi powstała w 1998, centrowa socjalliberalna Partia Demokratyczna (PD), obecnie główna partia opozycyjna.
Trójpodział władz uzupełniają niezawisłe sądy, niezależne od parlamentu i rządu. Najwyższą instancją tej władzy jest Sąd Najwyższy, a uzupełnia ją 8 sądów wyższych, 50 okręgowych, 50 rodzinnych, 438 doraźnych oraz 201 tzw. komitetów śledczych ds. sądów. Prezesa Sądu Najwyższego wyznacza rząd, a mianuje cesarz. Natomiast sędziów niższych instancji wyznacza Sąd Najwyższy, a mianuje rząd.

Demografia:
Japonia, której populacja do roku 2010 liczyć będzie ok. 127,2 mln osób, należy do najgęściej zaludnionych państw świata. Trzeba jednak pamiętać, że wynosząca 337 osób na km² średnia gęstość zaludnienia nie odzwierciedla do końca rzeczywistości, gdyż 90% ludności skupia się na wąskich nizinach nadbrzeżnych i w kotlinach śródgórskich, które stanowią zaledwie 1/4 powierzchni kraju, a gdzie zagęszczenie wzrasta do powyżej 1000 os./km². Ponad połowa mieszkańców tj. ok. 60 mln zajmuje południowe wybrzeże Honsiu, a dokładniej strefę ciągnącą się od Tokio poprzez Nagoję do Osaki. Do gęsto zaludnionych obszarów zaliczają się także północna części Sikoku i Kiusiu, a do najrzadziej Hokkaido, północne Honsiu oraz południowe Kiusiu. Rozmieszczenie ludności w zasadniczy sposób rzutuje na wysoki stopień urbanizacji, który wynosi 79%.
Społeczeństwo tego wyspiarskiego kraju należy do najbardziej jednolitych pod względem narodowościowym; 99% mieszkańców to rdzenni Japończycy, a do najliczniejszych mniejszości narodowych zaliczają się: Koreańczycy (1 mln), Chińczycy i Filipińczycy (po 0,5 mln), Brazylijczycy i Amerykanie (po 0,25 mln) oraz liczący kilkanaście tysięcy Ajnowie - rdzenni mieszkańcy Japonii. Imigracja na wyspy jest niewielka, jednak dość znaczna liczba cudzoziemców przebywa w Kraju Kwitnącej Wiśni czasowo. Po II wojnie światowej nastąpił gwałtowny, bo sięgający nawet 20‰ rocznie przyrost naturalny, który jest teraz tylko wspomnieniem i wynosi 0,0‰ (-0,2‰ w 2005 roku). Obecnie w strukturze społecznej dominują osoby w wieku produkcyjnym (20-64 lata), a na 100 mężczyzn przypadają 103 kobiety. Nie mniej jednak, podobnie jak w innych wysoko rozwiniętych państwach świata japońskie społeczeństwo gwałtownie się starzeje. Średnia długość życia jest najwyższa na świecie i wynosi 82,4 lata, przy czym mężczyźni żyją 79,0 lat, a kobiety 85,8.
Jeszcze nie tak dawno problem bezrobocia właściwie nie istniał, lecz teraz po długotrwałej recesji wynosi ono w granicach 3,6 do 4,0%.

Obyczaje:
Na narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają wciąż bushido oraz nauki Konfucjusza; to za ich sprawą cechy takie jak dyscyplina, stoicyzm, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i bezgraniczny szacunek wobec starszych czy zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku - w szkole, pracy i rodzinie. Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku z czym w relacjach międzyludzkich panuje konformizm i dążenie do ugody niemal za wszelką cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym, stąd źle widziane jest wyróżnianie się oraz formułowanie osobistych opinii. Ludzie wypowiadają się najczęściej niejasno oraz wymijająco niźli otwarcie, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem oraz wysoką kulturą osobistą. Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa przed utratą twarzy skutkuje istnieniem we wzajemnych relacjach specyficznych, nieformalnych układów i powiązań takich jak giri (moralne zobowiązanie), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich. To właśnie konfucjańskie zasady, bushido, czyli "droga rycerza", a także buddyzm zen stanowiły podstawę specyficznego systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków. Za ich sprawą ongiś samuraj, który okrył się hańbą i stawał się roninem zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo - seppuku; one też przed II wojną światową pomogły stworzyć kult boskiego cesarza oraz pozwoliły japońskim żołnierzom pogardzać śmiercią w czasie samobójczych ataków kamikaze, a poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż nie wchodziły w rachubę pojęcia takie jak niewola czy jeniec.

Język:
znane jest pochodzenie języka japońskiego. Prawdopodobnie jest on pokrewny rodzinom języków uralskich i ałtajskich, do których m.in należą języki fiński, węgierski, mongolski czy turecki. Pod względem gramatycznym podobny jest do nie mniej tajemniczego języka koreańskiego, ale w obu tych językach nie ma prawie żadnych wspólnych słów. Równie prawdopodobnym jest twierdzenie, iż język japoński wywodzi się z języka pierwotnych mieszkańców Wysp Japońskich, np. Ajnów. Jednak z wyjątkiem kilku słów i nazw miejscowości nie przypomina ich języka. Dlatego też jest on klasyfikowany jako największy język izolowany, a więc taki, którego struktury gramatyczne, frazeologia czy fonetyka, są niepodobne do struktur żadnego innego języka na świecie.
Japończycy posługują się jednocześnie trzema alfabetami. Są to: wprowadzony w V w. Kanji, czyli znaki chińskie oraz czysto japońskie alfabety fonetyczne hiragana i katakana pochodzące z VIII w. W wielkim uproszczeniu, znakami kanji zapisuje się rzeczowniki, za pomocą alfabetu hiragana przekształca się je w przymiotniki i czasowniki, natomiast alfabet katakana stosuje się do zapisu słów pochodzenia obcego. Ponadto przede wszystkim w reklamie oraz w kontaktach z cudzoziemcami zastosowanie znajduje romaji, a więc alfabet łaciński, który jest w istocie czwartym alfabetem.
Do charakterystycznych cech języka japońskiego należą: duża liczba homofonów, obfitość zwrotów grzecznościowych, występowanie tylko otwartych, a więc kończących się samogłoską sylab, iloczas czy duża ilość zapożyczeń frazeologicznych, gł. z języka angielskiego.

Religia:
Większość Japończyków deklaruje przynależność do jednej z wielu szkół buddyjskich. Nieznacznie mniejszą popularnością cieszą się konfucjanizm, taoizm i oryginalna japońska religia szinto. Trudno wskazać liczbę wyznawców jednej z wymienionych religii, gdyż Japończycy często wyznają te religie jednocześnie. Pozostałe, jak chrześcijaństwo, judaizm, islam czy hinduizm mają niewielką liczbę wiernych (łącznie 2 - 3% wyznawców). Intensywne uczestnictwo w licznych festiwalach, odwiedzanie chramów szintoistycznych z noworodkami, zawieranie związków małżeńskich w kościołach i pochówki w obrządku buddyjskim wydają się zaprzeczać twierdzeniu, iż Japończycy są społeczeństwem niereligijnym, lecz rzeczywistą wiarę w siły wyższe i cuda któregokolwiek z wyznań deklaruje tak naprawdę bardzo niewielu. W regularnych praktykach religijnych udział bierze znikoma część społeczeństwa, bynajmniej nie z prawdziwej wiary duchowej, lecz jedynie dla podtrzymania tradycji lub dla rozrywki. Współcześni mieszkańcy Japonii wydają się uznawać przede wszystkim światopogląd materialistyczny i hedonistyczny.
W Japonii występuje wiele sekt i nieoficjalnych odnóg większych religii, jak. np. Zenrinkyō, Tenrikyō, Shinreikyō czy Sōka Gakkai, z którymi identyfikuje się około 1/5 Japończyków. W okresie od restauracji Meiji do zakończenia II wojny światowej religią państwową był szintoizm. W 1946 roku w nowej konstytucji Japonii pojawił się 20 artykuł gwarantujący całkowitą wolność wyznania i wolność sumienia, a ustawa rozdzielająca wszystkie religie od państwa sprawia, że Japonia jest krajem świeckim, neutralnym światopoglądowo i nie ma prawa ani faworyzować, ani dyskryminować żadnej ze wspólnot religijnych. Artykuł ten zaznacza, że żadna organizacja religijna nie ma prawa pełnić władzy politycznej, ani nawet pośrednio wywierać na nią wpływu. W publicznych szpitalach, urzędach i placówkach edukacyjnych nie znajdzie się wiszących na ścianach symboli religijnych. W państwowych szkołach jest zakaz nauczania którejkolwiek z religii. Wszelkie zorganizowane wspólnoty i stowarzyszenia religijne, pensje dla kapłanów i przywódców religijnych, pielgrzymki, święta, wznoszenie i konserwowanie świątyń i innych obiektów sakralnych nie jest dotowane z budżetu państwowego.

Miasta:
Miasto i liczba ludności (2007)
1. Tokio: 12 577 819
2. Jokohama: 3 584 428
3. Osaka: 2 640 097
4. Nagoja: 2 216 858
5. Sapporo: 1 882 754
6. Kōbe: 1 525 389
7. Kioto: 1 472 666
8. Fukuoka: 1 411 655
9. Kawasaki: 1 317 862
10. Saitama: 1 185 030
11. Hiroshima: 1 156 215
12. Sendai: 1 028 214
13. Kitakiusiu: 993 483
14. Chiba: 923 089
15. Sakai: 832 218
16. Niigata: 813 780
17. Hamamatsu: 804 067
18. Shizuoka: 710 495
19. Kumamoto: 671 444
20. Okayama: 669 135
21. Sagamihara: 626 020
22. Kagoshima: 606 079
23. Funabashi: 571 644
24. Hachioji: 537 561
25. Matsuyama: 513 113
26. Higashiosaka: 511 611
27. Kawaguchi: 493 034
28. Himeji: 488 956
29. Matsudo: 478 328
30. Kurashiki: 467 325
31. Ichikawa: 466 320
32. Ōita: 465 467
33. Nishinomiya: 465 424
34. Amagasaki: 460 124
35. Utsunomiya: 455 284
36. Nagasaki: 455 131
37. Kanazawa: 454 607
38. Yokosuka: 428 115
39. Fukuyama: 421 810
40. Takamatsu: 420 388
41. Toyama: 418 710
42. Toyota: 411 441
43. Hirakata: 408 553
44. Machida: 406 281
45. Gifu: 401 769

Gospodarka i ekonomia:
Połowa XIX w. stanowiła przełomowy okres w historii Japonii, kiedy to z kraju izolującego się od wszelkich kontaktów ze światem zewnętrznym wkroczyła na drogę przełomowych i zasadniczych zmian, w tym gospodarczych. Procesowi unowocześniania i uprzemysłowienia towarzyszyły wojny i próby stworzenia wielkiego imperium, kulminacją tych dążeń była II wojna światowa, z której Japonia wyszła pokonana i zniszczona. Mimo to dzięki sprawnej organizacji i wysiłkowi jego mieszkańców kraj potrafił szybko odbudować swą gospodarkę, jednocześnie rozpoczynając kolejny "podbój świata", tym razem technologiczny i ekonomiczny. Tuż po wojnie rząd japoński prowadził bardzo aktywną politykę gospodarczą, Japonia wybrała gospodarkę rynkową połączoną z interwencjonizmem, czyli wsparciem ze strony państwa dla kapitałochłonnych projektów, jak budowa dróg, kolei czy badania naukowe; poprzez budżet Japonia przeznaczała wtedy na badania 3% swojego PKB, co dawało jej jedno z pierwszych miejsc na świecie pod tym względem. Dzięki fenomenalnemu wzrostowi gospodarczemu już w 1967 kraj wschodzącego słońca był drugą ekonomiczną potęgą świata.
Dewaluacja jena, obniżka zarobków oraz podwojenie wydajności pracy pozwoliły Japonii przezwyciężyć kryzysy naftowe z 1973 i 79, a rosnący wciąż eksport i nadwyżka w handlu zagranicznym spowodowały, że w pierwszej połowie lat 80. XX w. gospodarka Kraju Kwitnącej Wiśni osiągnęła przewagę nawet nad gospodarką Stanów Zjednoczonych. Japoński cud gospodarczy stał się przyczyną powszechnego dobrobytu i bogactwa Japończyków, a towarzyszyły temu niskie stopy procentowe oraz szalejące ceny nieruchomości. Tzw. "mydlana bańka" gospodarcza pękła w 1991, kiedy załamaniu uległ japoński rynek papierów wartościowych tracąc połowę swej wartości, a nękane problemami banki japońskie podniosły stopy procentowe. Trwająca przez całe lata 90. XX w. recesja spowodowała wiele głośnych bankructw oraz znaczne zadłużenie społeczeństwa. Obecnie sytuacja ulega powolnej, ale sukcesywnej poprawie. Podatki stanowią obecnie 28% PKB Japonii. Podatek dochodowy od osób fizycznych płaci się na rzecz państwa, prefektury i gminy. Stawki podatku dochodowego płaconego państwu to 5%, 10%, 20%, 23%, 33%, 40%, płaconego prefekturze 4%, płaconego gminie 6%, toteż najniższa zsumowana stawka podatku dochodowego wynosi 15%, a najwyższa 50%. Podatek dochodowy od osób prawnych (firm) wynosi 40% (do 1997 49%). Podatek konsumpcyjny wynosi 5%. Występują także podatki od nieruchomości i inne. Poważnym problemem japońskiej gospodarki jest jej zadłużenie wynoszące 160% PKB.

Rolnictwo:
Eksport płodów rolnych stanowi znikomy procent dochodów państwa, a zatrudnienie w rolnictwie znajduje niewielki odsetek ludności zawodowo czynnej. Ponadto warunki geograficzne sprawiają, że areał gruntów ornych stanowi około 12% powierzchni kraju. Uprawa roli skupia się w kotlinach śródgórskich oraz nizinach nadbrzeżnych. Aby rozszerzyć obszar ziem uprawnych, państwo przeprowadza meliorację zabagnionych dolin, tarasowanie zboczy oraz tworzenie polderów rolniczych na osuszonych terenach. Silnie rozdrobnione gospodarstwa rolne są niewielkie, a ich przeciętna wielkość wynosi około 1 ha, jedynie na Hokkaido są większe. Ponadto 60% powierzchni gruntów ornych jest nawadniane. Intensywne rolnictwo japońskie jest bardzo wydajne i pokrywa około 75% zapotrzebowania kraju na żywność, a około 33% powierzchni pól daje 2-3 zbiorów rocznie. Ów poziom uzyskiwany jest dzięki wysokiej kulturze rolnej, powszechnej mechanizacji, a zużycie nawozów mineralnych oraz środków ochrony roślin należy do najwyższych na świecie.
Główną uprawą jest ryż – podstawowa roślina żywieniowa, której zbiory pokrywają wewnętrzne potrzeby kraju, a wysokie ceny tego zboża są sztucznie utrzymywane przez państwo. Inną popularną wśród Japończyków rośliną żywieniową jest soja, której import piętnaście razy przewyższa rodzimą produkcję. Poza tym uprawia się: pszenicę, jęczmień oraz rośliny paszowe, a także buraki w tym cukrowe, rzepak, trzcinę cukrową. Japonia jest jednym z ważniejszych producentów herbaty. Fasola, ziemniaki, bataty oraz większość jarzyn pochodzi z kraju, ale połowa spożywanych owoców jest sprowadzana z zagranicy, nie mniej jednak notuje się szybki rozwój sadownictwa, którego specjalnością jest uprawa mandarynek oraz truskawek. Ponadto wokół wielkich konurbacji rozwinęła się uprawa kwiatów.
Intensywna hodowla, głównie trzody chlewnej, bydła oraz drobiu dostarcza około 30% wartości produkcji rolniczej, ale połowa spożywanego mięsa, głównie wołowiny pochodzi z importu. Jedynie produkcja drobiu oraz jaj zaspokaja krajową konsumpcję. Wciąż niewielkie jest spożycie produktów mlecznych, których zapotrzebowanie w 75% pokrywa krajowa produkcja. Od zakończenia II wojny światowej maleje pogłowie koni, owiec i kóz. Podobnie zmalało znaczenie hodowli jedwabników, tradycyjnej gałęzi japońskiego rolnictwa.

Rybołówstwo:
Nowoczesny port rybacki w Kojima, prefektura OsakaNa Japonię przypada ponad 10% światowych połowów ryb i skorupiaków, które stanowią prawie połowę diety Japończyków. Średnie roczne spożycie owoców morza wynosi 70 kg na osobę. Poławia się głównie makrele, tuńczyki, dorsze, a wśród skorupiaków dominują kraby i krewetki oraz ostrygi. Ponadto odławiane są głowonogi oraz jadalne wodorosty morskie. Podobnie jak w Skandynawii, rybołówstwo japońskie od zawsze specjalizowało się w połowach wielorybów, jednak protesty międzynarodowych organizacji ekologicznych spowodowały, że decyzją władz od 1982 maleje znaczenie wielorybnictwa.
W przybrzeżnych wodach Morza Japońskiego rozpowszechniona jest hodowla ryb, ostryg, krewetek i wodorostów. Hoduje się ponadto perłopławy, co stawia kraj kwitnącej wiśni wśród potentatów dostarczających perły dla przemysłu jubilerskiego.
Japońska strefa połowowa wynosi 200 mil morskich. Połowami zajmują się głównie małe przedsiębiorstwa, a o znaczeniu morza dla gospodarki kraju świadczy liczba portów rybackich, która przekracza 3000.
Chlubą i symbolem japońskiej hodowli ryb w wodach śródlądowych jest pięknie ubarwiony karp koi.

Przemysł:
Elektrownia jądrowa Monju w Tsuruga, prefektura FukuiJaponia jest wciąż drugą po Stanach Zjednoczonych potęgą przemysłową świata. Ten dział gospodarki wytwarza 40% dochodu narodowego brutto oraz zatrudnia 1/3 ludności zawodowo czynnej. Początki japońskiego przemysłu sięgają końca XIX stulecia, wówczas powstały zakłady przemysłu włókienniczego, wykorzystujące do produkcji miejscowy surowiec – jedwab. W latach dwudziestych XX w. rozpoczęły swą działalność pierwsze korporacje zwane zaibatsu, reprezentujące przemysł ciężki. Główne ośrodki przemysłowe przedwojennej Japonii zostały zniszczone w wyniku bombardowań pod koniec II wojny światowej.
Najważniejsza część produkcji przemysłowej koncentruje się w regionach Kanto (aglomeracja Tokio), Kansai (Osaka-Kioto-Kōbe), południowej części Chūbu (prefektura Aichi i Nagoja) oraz północnej Kiusiu (Fukuoka-Kitakiusiu). Rozwój japońskiego przemysłu, podobnie jak rolnictwa czy budownictwa mieszkaniowego, utrudnia brak wolnej przestrzeni. W związku z tym, aby zwiększyć ilość nowych terenów pod inwestycje, niweluje się wzgórza, a uzyskanym materiałem skalnym zasypuje się płytkie zatoki morskie. Dzięki temu powstały nowe dzielnice portowo-przemysłowe w Kōbe oraz nad Zatoką Tokijską.
W Japonii występują różnorodne, aczkolwiek niewielkie, rozproszone i trudne w eksploatacji złoża surowców mineralnych, takich jak węgiel kamienny, miedź, cyna, mangan, cynk, ołów czy piryt. Równie skromne są japońskie zasoby ropy naftowej, występujące przede wszystkim w północno-zachodniej części Honsiu, a których eksploatacja pokrywa jedynie 0,3% potrzeb krajowych. W związku z tym wszystkie paliwa energetyczne oraz rudy metali (głównie żelaza i boksyty) Japonia musi sprowadzać do tego stopnia, że 90% produkcji przemysłowej oparte jest na surowcach importowanych.
Kraj Wschodzącego Słońca należy do głównych producentów energii elektrycznej, a jego udział w produkcji wynosi 7,4%, co daje trzecie miejsce na świecie. Niemniej jednak wciąż notuje się deficyt energii. Ta wytwarzana z ropy naftowej jest podstawą bilansu energetycznego, w którym jej udział wynosi 52%; ze spalania węgla kamiennego pochodzi 20%, a z gazu ziemnego 10% wytwarzanej w Japonii energii. Udział energii jądrowej wynosi 10% i stale rośnie. Natomiast elektrownie wodne dostarczają zaledwie 8% wytwarzanej w kraju energii.
Japonia oprócz miedzi nie posiada wystarczających złóż metali, ale mimo to należy do głównych potentatów przemysłu metalurgicznego. Kraj skupia 11,7% światowej produkcji stali (2. miejsce na świecie), 6,2% aluminium (4. miejsce), 10,2% miedzi rafinowanej (3. miejsce), 6,9% ołowiu (6. miejsce) oraz zajmuje pierwsze miejsce w produkcji cynku. Hutnictwo stali oraz metali kolorowych skupione jest głównie w największych portach morskich Japonii: Jokohamie, Osace, Kōbe, Kitakiusiu. Do największych przedsiębiorstw reprezentujących metalurgię należą Nippon Steel, Kōbe Steel, JFE Holdings, Sumitomo Metal Industries czy Aichi Steel.
Podstawą japońskiego cudu gospodarczego z lat 60. i 70. XX w. był wymagający wysoko wykwalifikowanej kadry specjalistów, a także znacznego kapitału przemysł elektromaszynowy, wytwarzający obecnie prawie połowę wartości produkcji przemysłowej. Jego cechą charakterystyczną jest istnienie wielkich konglomeratów zwanych keiretsu, które wzorując się na przedwojennych zaibatsu, tworzą powiązane ze sobą finansowo i biznesowo przedsiębiorstwa różnych branż, także tych nie związanych z przemysłem przetwórczym. Wśród nich największe znaczenie mają Mitsubishi, Mitsui, Sumitomo Fuji, Dai-Ichi Kangyo oraz Sanwa. Ponadto rozwój nowoczesnego przemysłu japońskiego wspierają tzw. technopolie – ośrodki skupiające placówki naukowo-badawcze i zakłady nowych technologii.
Japonia jest największym producentem i eksporterem samochodów osobowych, w produkcji których światowy sukces odniosły takie firmy jak Toyota, Nissan, Mitsubishi, Honda, Mazda, Suzuki czy Subaru. Równie silną pozycję mają motocykle wielkiej czwórki, w skład której wchodzą Kawasaki, Yamaha oraz Suzuki i Honda. Natomiast pozostały przemysł motoryzacyjny obejmujący produkcję autobusów i ciężarówek jest domeną firm Isuzu, Hino oraz Mitsubishi.
Zaawansowany i przeznaczony na rynek japoński tabor kolejowy, którego symbolem jest superszybki shinkansen, pochodzi głównie z zakładów Kawasaki, Mitsubishi, Nippon-Sharyo i Tokyu Car Corporation. Zdecydowanie słabszą pozycję zajmuje japoński przemysł lotniczy, którego liderami są FHI, Mitsubishi, Kawasaki oraz NAMC. Natomiast od lat Kraj Wschodzącego Słońca dominuje w produkcji statków, skupiając prawie 40% wodowanych rokrocznie jednostek. Przemysł okrętowy na czele z największą stocznią świata w Nagasaki jest reprezentowany przez IHI, Kawasaki, Mitsui oraz Mitsubishi. Z kolei do potentatów przemysłu maszynowego wytwarzającego m.in. maszyny budowlane, rolnicze należą firmy Komatsu, Kubota, Takeuchi czy wszechstronne Mitsubishi.
W latach 70. rozpoczął się dynamiczny rozwój przemysłu wysokiej technologii (elektronicznego i precyzyjnego) wytwarzającego urządzenia optyczne, sprzęt audiowizualny, komputery osobiste, maszyny biurowe oraz roboty. Kraj Kwitnącej Wiśni jest dzisiaj światowym potentatem w produkcji mikroprocesorów oraz innych układów scalonych, kalkulatorów, urządzeń cyfrowych, laserowych i telekomunikacyjnych, elektroniki użytkowej, sprzętu medycznego oraz instrumentów muzycznych. Najlepszym potwierdzeniem wysokiej pozycji Japonii w tej branży jest liczba powszechnie znanych marek, takich firm jak: Sony, Hitachi, Sharp, Nikon, Konica, Toshiba, Sanyo, Matsushita (Panasonic, JVC), Ricoh, Funai, Fujitsu, Minolta, NEC, Olympus, Casio, Citizen, Canon, Epson, Onkyo, Yamaha, Nintendo, Pentax, Kyocera, Seiko, TDK, Kenwood a ostatnio także Honda (robotyka).
Podobnie jak inne wysoko rozwinięte państwa, Japonia posiada wszechstronnie rozwinięty przemysł chemiczny, przede wszystkim zaawansowaną technicznie chemię związków organicznych. Kraj Wschodzącego Słońca należy do czołowych producentów kwasu siarkowego, sody kaustycznej, tworzyw sztucznych, barwników syntetycznych, włókien sztucznych oraz kauczuku syntetycznego. Do największych koncernów tych branż należą: MCC, Sumitomo Chemical, Asahi Kasei, Mitsui Chemicals, Toray Industries, Shin-Etsu Chemical oraz Chisso.
Japonia, by funkcjonować jako kraj uprzemysłowiony, potrzebuje ogromnych ilości ropopochodnego paliwa. W związku z tym w głównych portach zlokalizowane są zakłady rafineryjne, przetwarzające importowane "czarne złoto". Japoński przemysł petrochemiczny jest domeną takich firm, jak: Nippon Oil, Inpex, JEC czy San-Ai Oil. Wraz z przodującym przemysłem samochodowym, Kraj Kwitnącej Wiśni należy do głównych producentów opon, takich firm jak Bridgestone, SRI, Toyo czy Yokohama. Dobrze rozwinięty jest także przemysł środków czystości oraz farmaceutyczny reprezentowany przez: Takeda, Astellas Pharma, Eisai czy Sankyo.
Kraj Wschodzącego Słońca jest także drugim po USA wytwórcą papieru, skupiającym ok. 11% produkcji światowej. Do potentatów przemysłu celulozowego należą: Nippon Unipac, Oji Paper oraz Daio Paper.
Poza tym istotne znaczenie dla gospodarki kraju mają takie gałęzie przemysłu przetwórczego, jak: mineralny, spożywczy czy poligraficzny.

Komunikacja:
W Japonii każdy rodzaj transportu jest doskonale zorganizowany. Kraj przecina gęsta sieć linii kolejowych, dróg i autostrad, a każdy region posiada dogodne połączenia lotnicze i morskie. Mimo wzmożonej aktywności sejsmicznej, wyspiarsko-górzysty charakter terytorium zmusza Japończyków do budowania częstokroć bardzo skomplikowanych technicznie, a zarazem niezwykle wyrafinowanych konstrukcji takich jak tunele czy mosty. W 1988 oddano do użytku najdłuższy na świecie podmorski tunel kolejowy Seikan, którego długość wynosi prawie 54 km. Natomiast w latach 2002-2007 najdłuższym lądowym tunelem na kuli ziemskiej był liczący 26 km tunel Iwate-Ichinohe. Imponujące pod względem wielkości i długości są również japońskie mosty. Liczący 3,9 km Akashi Kaikyo, jest od 1998 najdłuższym wiszącym mostem świata. Po za tym do największych przepraw globu zaliczają się: Wielki Most Seto (system mostów o dł. 12,2 km), Ōnaruto (1,6 km), czy Kurushima-Kaikyō (1,5 km). Zatokę Tokijską przecina z kolei licząca 15 km przeprawa Tokyo Wan Aqua-Line, na którą składa się 9,5 km tunel oraz 4,4 kilometrowy most. Brak wolnej przestrzeni skłania do zasypywania morza i tworzenia sztucznych wysp, na których powstały m.in. porty lotnicze w Osace, Nagoi czy Kobe.

Transport:
Kraj Wschodzącego Słońca posiada doskonale utrzymaną, liczącą 1.177.278 km długości (2. miejsce po USA) sieć dróg kołowych, których gęstość jest największa na świecie i wynosi 312 km/100 km². Szybki rozwój motoryzacji przyczynił się do rozbudowy systemu autostrad, łączących wszystkie większe miasta, a których długość wynosi 6,114 km. Transport samochodowy odgrywa zasadniczą rolę w przewozach pasażerów oraz ładunków na terenie Japonii. Natomiast wynosząca 375 liczba samochodów osobowych przypadająca na 1000 mieszkańców jest stosunkowo niska w porównaniu z innymi krajami wysokorozwiniętymi. W Japonii obowiązuje ruch lewostronny.
Pierwsza japońska linia kolejowa łącząca Tokio z Jokohamą została uruchomiona w 1872. Na początku XX w. zelektryfikowano pierwsze linie w stołecznym węźle kolejowym, a przed wybuchem II wojny światowej oddano do użytku pierwsze odcinki metra w Tokio i Osace. Obecnie Kraj Kwitnącej Wiśni posiada najnowocześniejszy oraz najbardziej wszechstronnie rozwinięty transport kolejowy na kuli ziemskiej, a długość linii kolejowych przekracza 23,000 km i wciąż rośnie. W żadnym innym kraju, koleją, metrem czy tramwajem nie podróżuje i dojeżdża do pracy tyle osób co w Japonii. Dumą Japończyków jest osiągający prędkość 300 km/h Shinkansen, którego pierwsza linia połączyła w 1964 Tokio z Osaką. Wynosząca obecnie 1850 km i nadal rozbudowywana sieć tej szybkiej kolei, poruszającej się po szerszych niźli pozostałe torach, jest w pełni zelektryfikowana i zautomatyzowana. Cztery największe wyspy archipelagu posiadają połączenia kolejowe, na których głównym przewoźnikiem jest grupa JR. Tokio, Jokohama, Osaka, Nagoja, Sapporo, Kōbe, Kioto, Fukuoka, a także Sendai posiadają metro. Ponadto komunikację podmiejską uzupełniają inne systemy, takie jak napowietrzna kolej jednoszynowa oraz tramwaje.
Kraj Kwitnącej Wiśni posiada doskonale rozwinięty transport lotniczy, który z uwagi na wyspiarski charakter kraju, ma zasadnicze znaczenie w międzynarodowym ruchu pasażerskim. Po Stanach Zjednoczonych Japonia jest drugim krajem na świecie o największych przewozach ładunków i osób. Główne międzynarodowe porty lotnicze to: Międzynarodowy port lotniczy Narita obsługujący aglomerację Tokio, Port lotniczy Kansai w Osace oraz Chūbu w Nagoi. Jednak największym japońskim oraz czwartym największym na świecie jest port lotniczy Haneda w Tokio, który swą wysoką pozycję utrzymuje pomimo tego, że obsługuje jedynie loty krajowe. Do głównych japońskich przewoźników lotniczych należą Japan Airlines (JAL) oraz All Nippon Airways (ANA), ponadto w przewozach krajowych istotne znaczenie odgrywają linie lotnicze Skymark Airlines czy Skynet Asia Airways.
Licząca 702 statki o łącznym tonażu 12,680,544 DWT flota handlowa Japonii należy do największych na świecie, a wśród państw wysoko rozwiniętych ustępuje tylko Norwegii. Flota składa się z: 160 tankowców, 157 promów, 136 masowców, 53 gazowców, 52 RORO, 29 drobnicowców, 23 chemikaliowców, 16 liniowców, 13 kontenerowców, 4 chłodnicowców i 59 statków innego rodzaju. Z racji wyspiarskiego położenia transport morski wykonuje największą pracę w przewozach towarów zarówno eksportowanych jak i importowanych. Natomiast do głównych szlaków żeglugowych świata zaliczają się te, które łączą Kraj Wschodzącego Słońca ze Stanami Zjednoczonymi, Australią, Europą oraz Zatoką Perską. Do największych japońskich portów morskich należą: Nagoja, Chiba, Jokohama, Kitakiusiu, Osaka, Tokyo i Kobe. Z kolei najważniejsi japońscy armatorzy to: Mitsui O.S.K. Lines, K line oraz NYK Line.

Łączność i media:
Pierwszy japoński znaczek pocztowy znany jako Dragon mon, ukazał się 20 kwietnia 1871. Tego samego roku swą działalność rozpoczęła państwowa poczta, do czasu powstania której dostarczaniem korespondencji oraz przesyłek na terenie Japonii zajmowali się prywatni kurierzy, a od 1859 również poczty zachodnie, które używały własnych znaczków. W 2003 w miejsce dotychczasowej Agencji Usług Pocztowych - Yusei Jigyocho zostało powołane Japan Post (Nippon Yusei Kosha); państwowe przedsiębiorstwo, które jest największym pracodawcą w Japonii. Mający ulec prywatyzacji pocztowy usługodawca posiada 24,700 placówek na terenie kraju, a oprócz typowych usług kurierskich oferuje także ubezpieczenia na życie oraz jest największą na świecie pocztową kasą oszczędności. Dla japońskiej łączności rok 1871 był ważny także z powodu telegrafu, który połączył Kraj Kwitnącej Wiśni z Europą. Obecnie Japonia szczyci się najlepiej rozwiniętym systemem telekomunikacyjnym na świecie. W 2002 liczba abonentów telefonii stacjonarnej wynosiła 71,1 mln, a głównymi jej operatorami są giganci japońskiej telekomunikacji: NTT Group oraz KDDI. W 1979 powstaje w Japonii pierwsza na świecie sieć telefonii komórkowej, która w 2004 liczyła 91,5 mln użytkowników będących klientami takich operatorów jak, NTT DoCoMo, au czy SoftBank Mobile. W 2005 internet liczył 86,3 mln abonentów oraz ponad 350 dostawców usług internetowych, spośród których największe znaczenie mają NTT, KDDI oraz Vic Tokai. Rolę jaką odgrywa w tym kraju internet najlepiej obrazuje 2channel - największe na świecie forum internetowe.
W przełomowym także dla mass mediów 1871 r. ukazała się pierwsza japońska gazeta, a był nią dziennik Yokohama Mainichi Shimbun (1871-1940), który zawierał tylko dwie strony. Obecnie największe znaczenie mają tytuły ogólnokrajowe, a więc Yomiuri Shimbun (1874), liberalny Asahi Shimbun (1879), Mainichi Shimbun (1873), biznesowe Nihon Keizai Shimbun (1876) oraz Sankei Shimbun (1933), a wśród prasy angielskojęzycznej Japan Times (1897). Przypada na nie mniej więcej połowa dziennego nakładu wynoszącego obecnie ponad 50 mln egzemplarzy, w tym również ponad 5 mln sportowych.
Interesujące jest to, iż w zaawansowanej technicznie Japonii tutejsze gazety cieszą się niezachwianą popularnością i mają najwyższe nakłady na świecie. Ponadto ukazuje się wiele, bo ponad 3000 tytułów regionalnych oraz czasopism, wydawanych przez 1200 kompanii prasowch. Dwie największe agencje prasowe to powstałe w 1945 Kyodo News oraz Jiji Press. W 1970 zniesiono cenzurę prasy, która ujawnia odtąd liczne afery korupcyjne władz. Od 1925 w Kraju Wschodzącego Słońca działa radio; w 1951 pojawiła się telewizja, która od 1960 jest dostępna w kolorze, a od 1969 działa również telewizja kablowa. Obecnie prawie każde gospodarstwo domowe posiada telewizor i radio, na które przypada odpowiednio 90 oraz 120 mln abonentów. Głównym nadawcą medialnym jest założona w 1926 niekomercyjna korporacja publiczna NHK (Nippon Hoso Kyokai), która posiada kilka kanałów radiowych i telewizyjnych, a utrzymuje się z wydawanych przez siebie licencji. Spośród prawie 130 komercyjnych stacji telewizyjnych największe znaczenie mają Nippon TV, TV Asahi, TBS oraz Fuji TV, a wśród prywatnych rozgłośni radiowych dominują JRN, NRN oraz JFN.

Oświata i edukacja:
Początki japońskiej oświaty sięgają czasów feudalnych, kiedy to w okresie Edo szogunat Tokugawa rozpoczął politykę powszechnej edukacji. Powstały wtedy dwa rodzaje szkół: hankō (dosł. szkoła w hanie), czyli szkoły w obrębie posiadłości księcia feudalnego, w których uczyły się dzieci z rodzin arystokratycznych oraz terakoya (dosł. budynek przy swiątyni), czyli szkoły przyświątynne dla mieszczan i dla chłopów, gdzie mnisi buddyjscy, a także przedstawiciele klasy wojowników uczyli dzieci pisania, czytania oraz arytmetyki. Przyswajane w okresie Meiji zachodnie wzorce miały wpływ także na edukację, efektem czego był wprowadzony w 1872 r. nowy, ogólnokrajowy system oświaty składający się z państwowych szkół podstawowych i średnich. Od 1886 r. istnieje obowiązkowa szkoła, w której nauka początkowo trwała 3 lub 4, a od 1908 r. 6 lat. Po II wojnie światowej trwający 9 lat obowiązek nauki w koedukacyjnych szkołach, obejmuje wszystkie dzieci w wieku 6-15 lat. Na obecny pięciostopniowy system nauczania składają się: nieobowiązkowe przedszkole dla dzieci w wieku 3-6 lat, 6-letnia szkoła podstawowa (shôgakkô), 3-letnia szkoła średnia niższego stopnia (chugakkô) oraz nieobowiązkowa 3-letnia szkoła średnia wyższego stopnia (kôkô), przy czym te ogólnokształcące skupiają ok. 75% uczniów, a pozostała ich część uczęszcza do średnich szkół zawodowych. Nieomal połowa absolwentów szkół średnich wyższego stopia kontunuuje trwającą zazwyczaj 4, bądź 5 lat naukę na wyższej uczelni (daigaku), tj. uniwersytecie lub kolegium. Ponadto istnieją specjalne szkoły dla niewidomych, niesłyszących czy niepełnosprawnych umysłowo.
Japoński system oświaty jest w znacznym stopniu oparty na szkołach i uczelniach prywatnych, do których w latach 90. uczęszczało 80% dzieci w wieku przedszkolnym, 30% uczniów szkół średnich wyższego stopnia oraz prawie 3/4 studentów wyższych uczelni. Wstęp do większości szkół średnich oraz na uczelnie wyższe poprzedza rekrutacja w postaci mającego charakter testowy - egzaminu wstępnego, którego wysoki poziom trudności skłania wielu uczniów do uczęszczania na dodatkowe zajęcia i korepetycje w specjalnych niepublicznych szkołach przygotowawczych, zwanych juku bądź yobiko.
W Kraju Kwitnącej Wiśni nie istnieje ogólnonarodowy, sztywny program nauczania, a jedynie ramowy w oparciu o który każda szkoła opracowuje swój własny. Tygodniowy rozkład zajęć w szkole średniej niższego szczebla obejmuje takie przedmioty jak: etyka, język japoński, język angielski, nauka o społeczeństwie, matematyka, nauki przyrodnicze, muzyka, sztuki piękne, wychowanie fizyczne oraz gospodarstwo domowe i prowadzenie domu.
Japoński rok szkolny rozpoczyna się w kwietniu, a kończy w marcu. W międzyczasie uczniom przysługują kilkutygodniowe wakacje letnie, dwytygodniowe ferie zimowe, a także trwająca dwa tygodnie przerwa miedzy starym, a nowym rokiem szkolnym. Jeszcze do niedawna obowiązywał 6-dniowy rozkład zajęć, lecz od 2002 r. wszystkie soboty są wolne. Lekcje trwają od 8.30 do ok. 15.30, a przerwa obiadowa między 12.30, a 13.25. Typowa klasa w szkole podstawowej i średniej liczy nawet do 40 uczniów podzielonych na grupy.
Tak jak w wielu innych wysoko rozwiniętych państwach świata, także w Kraju Wschodzącego Słońca szkoły są nowoczesne, a przy tym bardzo dobrze wyposażone w niezbędny sprzęt i pomoce naukowe oferując przy tym bogatą ofertę spędzania czasu poza godzinami lekcyjnymi. Stąd też wielu uczniów uczęszcza na zajęcia związane ze sportem lub innymi zainteresowaniami. Uczniowie szkół średnich zobowiązani są nosić tradycyjny mundurek szkolny zwany gaku-ran.
W Japonii funkcjonuje ponad 270 uczelni wyższych, spośród których można wyróżnić te najbardziej prestiżowe i uznane. Największą wszechnicą jest założony w 1877 Uniwersytet Tokijski, potocznie zwany Todai, który jest jednym z 7 założonych jeszcze przed II wojną światową tzw. imperialnych, a obecnie narodowych uniwersytetów; najbardziej szacownych uczelni państwowych. Pozostałe z nich to: Hokkaido, Tohoku, Nagoja, Kioto, Osaka oraz Kiusiu. Natomiast spośród uczelni niepublicznych prym wiodą tokijskie uniwersytety: Waseda; najstarszy w Japonii i Azji, bo założony w 1858 Keio oraz założony przez jezuitów Sofia.

Ochrona zdrowia:
Od zakończenia II wojny światowej japoński system opieki zdrowotnej ma charakter powszechnego, uniwersalnego świadczenia obejmującego wszystkich obywateli kraju. Fundusze z obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego pochodzą ze składek, które stanowią 56% wszystkich środków przeznaczanych na finansowanie służby zdrowia, kolejne 25% to rządowe subwencje z podatków, 7% subwencje władz lokalnych, a 12% wydatków pokrywane jest z bezpośredniego udziału pacjenta w kosztach leczenia czy terapii. W 1985 r. nastąpiła restrukturyzacja szpitali. Obecnie w Kraju Kwitnącej Wiśni funkcjonują trzy podstawowe typy placówek opieki zdrowotnej, są to: szpitale, kliniki (odpowiednik poradni ogólnej lub specjalistycznej z niewielką liczbą łóżek, w której pobyt trwa nie więcej niż dwie doby) i zakłady położnicze.
Z ponad 150 tysięcy działających placówek, tylko zaledwie 10 tysięcy stanowią szpitale. Ponadto w japońskim systemie zdrowotnym istnieje wyraźna dominacja sektora prywatnego, kontrolującego ponad 80% szpitali oraz 70% wszystkich łóżek, których liczba przypadająca na 1000 mieszkańców wynosi 16,5 i jest jednym z najwyższych wskaźników spośród państw wysokorozwiniętych; dwukrotnie przewyższając średnią OECD.
W służbie zdrowia jest zadrudnionych ok. 2-óch milionów osób, z czego 200 tysięcy stanowią lekarze, których większość tj. 61,5% pracuje w szpitalach prywatnych, 26,6% w uniwersyteckich, a 11,8% w klinikach. W 1998 r. na 1000 meszkańców przypadało 1,9 lekarzy i 7,8 pielęgniarek.
Niezwykle nowoczesna japońska służba zdrowia zajmuje pierwsze miejsce na świecie pod względem nasycenia zaawansowanymi technologiami medycznymi, w znaczny sposób dystansując inne państwa uprzemysłowione.

Przestępczość:
Kraj Wschodzącego Słońca budzi zazdrość z powodu niskiego wskaźnika przestępczości, a jedną z największych zalet Japończyków jest uczciwość i szacunek dla prawa.
Ulice japońskich miast należą do najbezpieczniejszych w świecie, w tym również w nocy. Morderstwa i rozboje są rzadkością, co zapewnia poczucie bezpieczeństwa. Aczkolwiek od pewnego czasu wzrasta liczba przestępstw urzędniczych, bandyckich napadów i wykroczeń popełnianych przez młodocianych. Gwałty, choć stosunkowo rzadkie, najprawdopodobniej nie są zazwyczaj zgłaszane.
Natomiast uważający się za spadkobierców samurajów yakuza, to członkowie tradycyjnych, zhierarchizowanych japońskich grup przestępczych, które o ironio stanowią największą na świecie przestępczość zorganizowaną. Apogeum ich działalności przypadło na pierwszą połowę lat 60. XX wieku, kiedy prawie 5120 różnych grup skupiało w swych szeregach ponad 184 000 mafiosów. Obecnie szacunkowo funkcjonuje ponad 3300 gangów skupijących nieomal 100 000 członków. Do największych przestępczych rodów należą: Yamaguchi-gumi z Kobe, Sumiyoshi-rengo z Osaki oraz Inagawa-kai z Tokio i Jokohamy. Tradycyjne obszary działalności yakuzy to: nielegalny hazard, wymuszenia, fałszerstwa, oszustwa, handel narkotykowy, przemyt broni, manipulowanie wyścigów motocyklowych i konnych, kontrola życia nocnego - kluby, dyskoteki, prostytucja. Ponadto specjalizują się również w przestępczości gospodarczej, obejmującej budownictwo, operacje finansowe, obrót nieruchomościami i gruntami.
20 marca 1995 r. założona przez Shōkō Asaharę religijna sekta Aum Shinrikyo dokonała najokrutniejszego aktu terrorystycznego w historii Japonii, którym był atak na tokijskie metro. W wyniku rozpylenia gazu bojowego o nazwie sarin śmierć poniosło 12 osób, a ponad 5000 zostało zatrutych.
W Kraju Kwitnącej Wiśni struktura organizacyjna policji wyróżnia dwa szczeble: państwowy i prefekturalny. Rząd Japonii sprawuje cywilną kontrolę ów służb poprzez Państwową Komisję ds. Bezpieczeństwa Publicznego (NPSC, Kokka Koan Iinkai), której z kolei podlega Agencja Policji Państwowej (NPA, Keisatsu-cho). Posiadającej osiem biur regionalnych NPA przewodzi wyznaczony przez NPSC i mianowany przez premiera komisarz generalny.
Cechą charakterystyczną japońskiej policji jest istnienie systemu składającego się z ok. 15 000 niewielkich posterunków ulicznych zwanych koban oraz wiejskich chuzaisho, w których może pracować na raz do czterech policjantów, a co poniekąd wyjaśnia przyczyny niskiej przestępczości. Ponadto w ten sposób zapewniony jest bezpośredni kontakt stróżów prawa z obywatelami, których odwiedzają dwa razy w ciągu roku i pytają o codzienne problemy oraz prowadzą bazy danych dotyczące mieszkańców podległego im rewiru. Zazwyczaj funkcjonariusze ci zajmują się patrolowaniem ulic, prewencją w szkołach czy monitorowaniem ruchu drogowego.
47 komend prefekturalnych zatrudnia 250 000 osób, z czego policjantów jest 220 000. Policja państwowa liczy 7600 osób, z czego 1200 to oficerowie, a 900 strażnicy cesarscy.
Specjalną formacją policji japońskiej jest licząca 300 antyterrorystów Specjalna Grupa Szturmowa (SAT, Tokushu Kyushu Butai), która powstała w 1996, a do rutynowych jej zadań należy ochrona lotnisk i budynków rządowych.
Policja japońska posiada blisko 26 000 pojazdów, w tym 5000 radiowozów, 3000 motocykli, 5000 pojazdów nieoznakowanych, 2500 wozów transportowych, 200 łodzi i 80 helikopterów.

Nauka i technika:
Restauracja władzy cesarskiej w połowie XIX w. zapoczątkowała okres wzmożonej modernizacji oraz industrializacji, które nie byłyby możliwe bez poznania i przyjęcia zachodnich osiągnięć w nauce i technice. One też były jednymi z głównych czynników urastającego do rozmiarów legendy cudu gospodarczego z lat 60. i 70. XX w., odkąd to Kraj Kwitnącej Wiśni zaczął szturmować świat zaawansowanymi technicznie wyrobami przemysłu elektronicznego czy motoryzacyjnego. Obecnie, aby móc sprostać coraz liczniejszej konkurencji ze strony nowych "tygrysów" gospodarczych rola nauki wydaje się być tym większa im bardziej ekonomiczny sukces oparty jest na wiedzy, innowacyjności oraz nowoczesnej myśli technicznej. Ponadto w coraz to większym stopniu i jak nigdy dotąd wywierają przemożny, choć nie zawsze korzystny wpływ na jakość życia ludzi oraz stan środowiska naturalnego, a czego współczesna Japonia jest jednym z, o ile nie najlepszym przykładem.
Będący podstawą powojennego cudu gospodarczego intensywny rozwój rozmaitych gałęzi przemysłu wymagał kooperacji z placówkami naukowo-badawczymi, z których najbardziej zaawansowane i rozwinięte są te określane mianem technopolii. Ów współpraca i wzajemna zależność przyczyniły się do tego, że Kraj Wschodząego Słońca jest jednym z wiodących państw prowadzących badania i rozwijających technologie, dysponując przy tym trzecim po USA i UE największym na świecie budżetem w wysokości 130 miliardów dolarów oraz posiadając kadrę liczącą ok. 677,000 naukowców i pracowników naukowych. Szeroko zakrojony rozwój istnieje przede wszystkim w dziedzinach nauk przyrodniczych oraz technicznych, gdzie pole intensywnej działalności naukowej obejmuje m.in. najbardziej zaawansowane dyscypliny, takie jak: elektronika, telekomunikacja, informatyka, chemia, medycyna, genetyka, a ostatnio również nanotechnologia, biotechnologia czy cybernetyka. Japonia od lat dominuje w robotyce skupiając ponad połowę robotów przemysłowych świata. Jednym z palących problemów współczesności jest stale zwiększający się popyt na energię, co przy wciąż zmniejszających się rezerwach surowców skłania pozbawiony ich Kraj Kwitnącej Wiśni do poszukiwania alternatywnych jej źródeł.
Dlalatego m.in, zainicjowano w 1954 r. japoński program badań nuklearnych. W 1963r. zaczął pracę pierwszy doświadczalny, a trzy lata potem komercyjny reaktor jądrowy. W 2004 r. pracowały 54 reaktory o łącznej mocy 45521 MW. Ponadto Japonia uczestniczy w międzynarodowym programie ITER , mającym na celu zbadanie możliwości produkowania na wielką skalę energii w wyniku fuzji jądrowej.
Nie mniej intensywnie rozwija się astronautyka, której początki sięgają 195

Gość · Wysłany: Wto 20:42, 25 Mar 2008 Temat postu:

mają fajny herb ^^
dzięki, tyle pracyyy :hamster_bigeyes:

Megan · Wysłany: Śro 18:32, 26 Mar 2008 Temat postu:

No tyle, tyle a większośc i tak sobie to oleje ^^"
Niby nic a zajęło mi ponad godzinę O.o"
Te nudne wszystkie poprawki, kursywa, pogrubienie itd. :hamster_bigeyes:

Dobra koniec zrzędzenia.Jeszcze mi zostały galerię i Chiny O.o"
:hamster_bigeyes:

blood_baby · Wysłany: Czw 0:18, 27 Mar 2008 Temat postu:

powiem ci ze swietny pomysl z tymi info....
niby ze nic, a jednak takiego maniaka jak ja cieszy :hamster_evillaugh:

Megan · Wysłany: Pią 19:08, 28 Mar 2008 Temat postu:

Cieszę się że kogoś jednak to cieszy :hamster_bigeyes:

Gość

oo jak miło, dużo sie z tego dowiedziałam ^^
Arigatou ^^

Kinia-chan^^

łaaaa ale się napracowałaś^^
ale jakby na to nie patrzeć wyszło świetnie :hamster_bigeyes:

Tusia

ło fajny pomysł
każdy zainteresowany może się dokształcić
jak najbardziej popieram^^

Megan

Oh dziękuje dziękuje XD
Ale wiecie drugi raz bym tego nie zrobiła! :hamster_XD: