Zły wybór

Tina

No dobra, nie będe wredna i dodam przedostatnią część. Jako, że w środę jadę do Warszawy i nie wiem co bedzie z moim internetem więc jutro dodam ostatnią ;) A już w stolicy postaram się napisac coś nowego :hamster_XD:

Part 4

Kiedy rozmyślał momentalnie stanęła mu przed oczami roześmiana twarz. Tina. Jego wielka miłość, której już nie ma i nigdy nie będzie. „Dlaczego znowu to się dzieje?” pomyślał na nowo przeżywając wydarzenia sprzed 5 lat. „To jakieś cholerne deja vu.” On, Tina i Toshiya. A teraz Daga. „Jak to możliwe, że coś takiego może się wydarzyć dwukrotnie?”
Ponownie widział siebie siedzącego na dywanie i rozszlochaną Tinę błagającą go, żeby coś zrobił. Krzyczała, że przecież Toshiya nie może jej zostawić, nie teraz, nie tak. Nie wiedział co mógłby zrobić, nie miał pojęcia jak ją pocieszyć. Do tej pory po nocach śni mu się jak wchodzi do jej mieszkania. Tyle krwi, wszędzie ta przerażająca czerwień. I ona. Martwa i zimna. Patrząca na niego pustymi oczyma. Pogrzeb, krzyk, łzy. Był pewien, że nie zdoła tego przetrwać, nie da rady. Ale przeżył. A tamten nawet nie raczył przyjść i jej pożegnać.
Przez 5 lat starał się zapomnieć. Już myślał, że mu się udało. Spotkał Dagę i pokochał, mimo iż obiecał sobie, że nigdy więcej. I nagle ona mówi mu, że kocha. Nie jego, tylko znowu tego pieprzonego basistę. Próbował. Starał się ją przekonać, że Toshiya jest zły. Ale ona nie słyszała lub nie chciała słyszeć.
I teraz to. Wiedział, że tym razem musi coś zrobić. Tyle, że teraz jest gorzej. Tina mu się oddała, a Daga… Nie. Nie może jej stracić. Drugi raz już by mu się nie udało wytrwać, dlatego obiecał sobie, że jej nie zostawi. Nigdy.

Na ile gorzej było tym razem okazało się jakiś miesiąc później. Już mu się wydawało, że będzie dobrze. Daga jakoś sobie radziła. Siniaki i zadrapania zniknęły, a jej zdarzyło się nawet raz uśmiechnąć. Leciutko co prawda, ale jednak. I wtedy przyszło najgorsze.
Okazało się, że dziewczyna jest w ciąży. Wszyscy radzili jej, żeby usunęła dziecko. W końcu było wynikiem gwałtu. Ale ona nie mogła tego zrobić. Zawsze uważała, że dziecko nie jest niczemu winne. Nie potrafiłaby tak po prostu skazać go na śmierć. Wiedziała, że ten mały człowieczek będzie przypominał jej o cierpieniu jakiego doświadczyła. Jednak nic innego nie
pozostawało jak pozwolić mu żyć.

Po pewnym czasie nauczyła się nawet na swój sposób cieszyć obecnym stanem. Miała Gackta, najlepszego przyjaciela o jakim mogła tylko marzyć. Pomagał jej we wszystkim. Gdzyby nie on nie zdołałaby przetrwać.
Z biegiem czasu nauczyła się kochać to dziecko, które przecież nie prosiło się na ten świat. Myślała, że teraz może być już tylko lepiej.

Niestety myliła się.
Pewnego dnia, będąc w 4 miesiącu ciąży postanowiła wreszcie przełamać swoje opory i po raz pierwszy wyjść samej z domu. Nie powiedziała o swoich zamiarach Satoru, ponieważ wiedziała, że on nie byłby do tego przekonany. Zaraz po tym jak chłopak poszedł do studia nagraniowego, ubrała się i zeszła przed blok. Początkowo planowała jedynie przejść się naokoło osiedla, jednak szybko stwierdziła, że powinna więcej przebywać na świeżym powietrzu. Dla zdrowia dziecka.

Osoba, którą spotkała w trakcie swojej wyprawy była tą, której miała nadzieję nie spotkać już do końca swojego życia. Chodnikiem, w jej kierunku szedł nikt inny jak Toshiya, największy koszmar jej życia. Jego widok tak zmroził dziewczynę, że kompletnie nie wiedziała co ma zrobić. Stanęła w miejscu, a przez jej głowę przebiegały tysiące myśli. On natomiast z każdym krokiem był bliżej niej. Kiedy ją zobaczył niczym nie zrażony podszedł i z perfidnym uśmieszkiem po prostu się przyglądał. Miała
wrażenie, jakby rozbierał ją wzrokiem. Momentalnie powróciły wszystkie najgłębiej skrywane wspomnienia. Znowu patrzyła w te przerażające, zimne oczy. Wszystkie wydarzenia tego wieczora przesuwały się przed jej oczami niczym niekończący się film.

Pragnęła jak najszybciej się z tego wyrwać. Przestać widzieć, nie chciała już spoglądać w tą znienawidzoną twarz. Zaczęła biec. Przed siebie, gdziekolwiek. Byle jak najdalej od niego.
Nie myślała co robi, gdzie jest. Była ślepa na wszystko dookoła. Nagle gdzieś z oddali usłyszała głośny dźwięk klaksonu. Zanim jednak zdążyła zorientować się skąd on dochodzi i co się właściwie dzieje poczuła przeszywający ból w prawym boku i momentalnie straciła przytomność.

Gackt nagrywał właśnie ostateczną wersję swojej najnowszej piosenki, gdy poczuł w kieszeni wibrowanie telefonu. Ponieważ od rana towarzyszyło mu dziwne przeczucie, nie zastanawiał się zbyt długo. Przerwał nagranie i odebrał telefon.
Chwilę później był już w drodze do szpitala. Daga miała wypadek. Potrącił ją samochód.
„Jakim cudem. Przecież miała siedzieć cały czas w mieszkaniu” pomyślał biegnąc szpitalnym korytarzem. Na miejscu dowiedział się od lekarza, że z dziewczyną nie jest najlepiej. Została dość mocno uderzona i na dodatek przeleciała kilka metrów w powietrzu. Była operowana. Bał się pytać o więcej. Bał się, że może ją stracić. Że znowu zostanie sam. Odszedł kawałek, usiadł pod ścianą i po prostu się rozpłakał. Nie był w stanie dłużej tłumić w sobie emocji.

Płakał przez cały czas operacji, łzy płynęły po jego twarzy również wtedy, gdy pozwolono mu na chwilę wejść do sali pooperacyjnej. Dopiero kiedy usłyszał od pielęgniarki, że teraz już wszystko powinno być w porządku, że wygrała tę walkę, przestał.
Siedział przy niej jeszcze długo tej nocy, mimo iż wielokrotnie lekarze próbowali go stamtąd wygonić. Bał się ją zostawić. Był przekonany, że jeśli teraz wyjdzie już więcej jej nie zobaczy. Dopiero nad ranem wyszedł tylko dlatego, że zagrozili, że wyciągnął go siłą.

Daga wracała do zdrowia. Dowiedziała się, że uciekając przed Toshiyą wpadła pod samochód. Powiedzieli jej, że długo walczyli o jej życie więc domyślała się, że nie powinna nawet pytać o dziecko. Jednak wkrótce pielęgniarka przekazała jej wiadomość, której się obawiała. Nie udało się uratować ciąży. Obrażenia były zbyt rozległe. Tego dnia długo płakała. Wiedziała, że w rzeczywistości tak będzie lepiej, jednak mimo wszystko nie mogła przestać.

Satoru przyszedł dopiero tego dnia, którego wypisywali ją do domu. Nie pytała dlaczego go nie było. Wolała cieszyć się, że teraz jest. Kiedy wszedł jedyne co zrobiła to przytuliła się do niego. Ale on nie pocałował jej w policzek lub czoło jak zawsze. Miała wręcz wrażenie, że próbował ją od siebie odsunąć. Bała się, nie wiedziała co jest grane. Gdy próbowała zagadać i zapytać się o co chodzi zbywał ją mówiąc, że tylko jej się zdaje.

Wszystko wyjaśniło się kilka dni później, gdy odwiedził ją You. Nie spodziewała się go, martwiło ją natomiast to, że nie Gackt nie przyszedł z nim. Kiedy chłopak kazał jej usiąść i posłuchać przestraszyła się nie na żarty.
Bardziej przerażające było to, co usłyszała chwilę później. You powiedział jej, że Satoru siedzi w areszcie. Tego ranka, którego wyszedł ze szpitala dowiedział się, że przyczyną wypadku był nikt inny jak Toshiya. Postanowił raz na zawsze rozprawić się z nim.

Megan

Yuri

Tina

Megan

Yuri

Megan