{P18} Wyścig życia / Szpital rozkoszy

Tina

bo w sumie Emiko tez dawno na forum nie widzialam hihihi :hamster_evillaugh:

za to mamy inna zapalona fanke Wongiego hihihi :hamster_evillaugh:

Megan

Emikuś wyjechała i wróci... coś koło 15 wspominała albo później :hamster_bigeyes:

Juz jej wiele razy obiecywałam to spełnie teraz jej marzenie buhahaha xDD

Tina

no to chyba ze tak hihihi :hamster_evillaugh:

wreszcie bedzie nas wecej znowu na forum hehehe :hamster_bigeyes:

Megan

I tak nas jest dużo :hamster_bigeyes:

A nawet jeśli to ciągle jest po kilku użytkowników na forum naraz hihi nie to co na sunsu ekhem... nic nie mówiłam! :hamster_happy:

edziulek

Tylko jedno pytanko. Ktorym samochodem jechal Changminek, a ktorym moj tatusiek??? hehehe jestem coreczka ministra :P

Tina

Megan

Edit tak dal pewności: Mitshubishi należało do Twojego ojca ^^ Ale Ciebie w aucie wtedy nie było... to sie wyjaśni w kolejnym rozdziale, dlaczego byłas zakrwawiona.A Hummerem jechał Changmin :hamster_bigeyes:

Duże autoko dla dużych chłopców :hamster_bigeyes:

Minuś dasz sie pobawić... autkiem? xDD

blood_baby

genialne....

czyżby to Sia kiedyś zranił Meg skoro nie chciała z nim rozmawiać kiedy się pojawił?? coś między nimi musiało się stać....

ja chcę jeszcze!!

Tina

nie, mysle ze to nie to...
poza tym sa kuzynami, a to ze go Meg nie lubila to inna historia :hamster_evillaugh:

zawse jej dokuczal w ziecinstwie wiec chyba nic dziwnego ze nie darzyla go zbytnia sympatia :hamster_evillaugh:

Megan

Krótko... ale cóz ja za to mogę :hamster_happy:

Rozdział czternasty

Meganne siedziała smutna przy oknie w swoim gabinecie. Wolno obracała pusty już kubek po kawie w dłoniach. Wiatr rozwiewał jej włosy i delikatnie chłodził racjonalne myślenie. W pewnej chwili dziewczyna usłyszała pukanie do drzwi a po cichym „proszę” weszła Tina z mina cierpiętnika.
-Błagam nie wyzywaj mnie, słoneczko. – powiedziała przymilnie i wyszła spowrotem za drzwi zostawiając zdziwiona Meg.
Odwróciła się spowrotem do okna nie rozumiejąc o co chodziło Tinie. Nagle usłyszała jak ktoś wjeżdża do gabinetu na wózku. Odwróciła się i ujrzała Yunho z miną anioła który sfrunął prosto z niebios.
-Uciekłaś więc postanowiłem sam do ciebie przyjść. – powiedział wesoło posyłając Anne uśmieszek perwersa.
-Nie powinieneś wstawać z łóżka. Mogą ci się samoistnie szwy pozrywać. – odparła spokojnie Meg z nutą chłodu w głosie.
-Przecież siedzę. – zaśmiał się chłopak podjeżdżając bliżej biurka dziewczyny, za którym siedziała na szerokim parapecie.
-Ale nie powinien wychodzić z łóżka w tym stanie. – warknęła Anne nie patrząc na Ho.
-Nie musiałbym wstawać gdybyś ty nagle nie uciekła tchórzu! – odgryzł się, a Meg odwróciła się w jego stronę. Z hukiem odstawiła kubek na biurku i podpierając się łokciami o blat wysyczała przez zęby:
-Nigdy więcej nie waż się mnie nazywać tchórzem!! – po czym dodała spokojniej. – Wyjdź jestem poważną kobietą i mam dużo pracy.
Yunho patrzył na nią z cierpieniem w oczach. Poczuł że się od niego odsuwa i chowa za wielkim murem.
-Jak skończysz to pogadamy. – powiedział i z trudem nawracając wózek szpitalny wyjechał z gabinetu dziewczyny. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły Meganne opadła z hukiem na wielki fotel przy biurku.
Spojrzała smutnym wzrokiem na zdjęcie szpitala…
-Trzeba będzie go sprzedać. – pomyślała Meganne i rozpłakując się oparła głowę o biurko.

Edyta z krzykiem się obudziła. Śnił jej się wypadek… widziała swojego ojca który żywcem palił się uwięziony w samochodzie. Dziewczyna nie zrobić… słyszała jego krzyki. Niedaleko stał Changmin ze łzami w oczach. Miał zakrwawiona biała koszulę i podarte spodnie. Obok niego stała kobieta w sukni ślubnej która gestem dłoni nawoływała ją aby podeszła do niej. Zrobiła kilka kroków w jej stronę. Krzyki ojca Edit ustały… wszystko zniknęła… stało się ciemnością. Pozostała jedynie ona, kobieta w sukni i Max. Usłyszała jej cichy i spokojny szept.
-Wszystko będzie dobrze… - dotknęła dłonią policzka dziewczyny, po czym Changmin uśmiechając się nagle zniknął… rozpłynął się w powietrzu, kobieta w sukni również zniknęła a w dali było słychać diaboliczny śmiech jakiegoś mężczyzny…
Edyta przetarła dłonią oblane potem czoło i usiadła na kanapie. Podeszła do parapetu i upiła łyk herbaty ziołowej zrobionej przez Tinę. Dłonie jej się trzęsły. Głęboko wciągnęła powietrze wpadające do pokoju przez szeroko otwarte okno.
Tina weszła spowrotem do środka i uśmiechnęła się pod nosem.
-Czujesz się już lepiej? – spytała podchodząc do Edit. Ujrzała że jest roztrzęsiona. – Chodź, usiądź lepiej. – dodała i gdy dziewczyna usiadła na krześle, Tinek zaczęła szukać tabletek uspokajających. Gdy już je znalazła podała jedną Edycie.
-Połknij. Poczujesz się lepiej.

Junsu jechał samochodem do domu babci Meganne. Cały czas rozmyślał o tym Hummerze który stał na poboczu..
-Przecież to niemożliwe żeby to był samochód… - urwał w myśli Sia zatrzymując się gwałtownie na szutrowej powierzchni. Chłopak oparł głowę o kierownice i zgasił silnik.
-To nie jego wóz, to nie jego wóz… - powtarzał sobie w myśli. – Sia do cholery nie myśl o nim!! – skarcił się w duchu. Wdusił pedał gazu a dopiero po chwili zdał sobie sprawe z tego że wyłączył silnik. Zachichotał i przekręcił kluczyk w stacyjce. Samochód cicho zamruczał. Xiah w spokoju ruszył na przód jednak jego myśli i tak były zaprzątnięte Hummerem oraz tym, kim jest jego właściciel…
Chłopak zajechał przed dom Meganne, wysiadł z samochodu, oparł się o bok auta i ze świstem wypuścił powietrze z płuc.

Yunho wgramolił się spowrotem do łóżka cały czas sycząc pod nosem z bólu. Ale nie z bólu cielesnego. Tego prawie nie odczuwał…, ale ból który zadała mu Anne swoim zachowaniem ranił go sto razy bardziej niż jakiekolwiek rany. Nie potrafił jej zrozumieć… a tak bardzo chciał wiedzieć, czym się kieruje. Ułożył się wygodnie w łóżku i otulił kołdrą. Przymknął powieki i rozmyślając o Meganne zasnął.
Śnił mu się jego ojciec…

W tym samym czasie Changmin siedział na korytarzu szpitala ze spuszczoną głową. Intensywnie myślał nad tym co się wydarzyło. Zawsze dbał o bezpieczeństwo na drodze, jego samochód, był na pewno bezpieczny i choć bardzo szybki Max potrafił się opanować w odpowiedniej chwili i zwolnić. Jednak… jak mogło stać się coś takiego?! I to akurat jemu: młodemu, przystojnemu i odpowiedzialnemu chłopakowi. Min wciągnął głośniej powietrze.
-Nic tu po mnie… - pomyślał smutno, i zaczął zbierać się do wyjścia. Policjanci z grobowymi wyrazami twarzy patrzyli na niego jak na mordercę.
A przecież tak naprawdę nie wiadomo kto jest winny i jak to się stało że auto ministra zjechał na przeciwny pas ruchu!! Max ruszył w kierunku wyjścia z oddziału i spotkał się z Edytą. Dziewczyna spojrzała na niego ze łzami w oczach i… uśmiechnęła się!!!
Słabo ale się uśmiechnęła!!
Changmin również odpowiedział jej uśmiechem. Edit widząc jego uroczy uśmieszek o mało nie osunęła się na ziemię.
-To nie twoja wina… - usłyszał jej cichy szept, po czym dziewczyna odeszła w kierunku Sali na której leżał jej ojciec. Max cicho westchnął.
-Łatwo mówić to nie twoja wina… - pomyślał. – Ale z drugiej strony to dobrze że nie masz mi tego wypadku za złe…

CDN.

Tina

Megan

Tina

blood_baby

edziulek

Ty to potrafisz zaburzyc ludziom sen, Megus. Nie bede mogla spac dzisiejszej nocy. Bardzo wciagajacy rozdzial... I powtorze jeszcze raz: lubie intrygi!!!!