{P16}Miłość ponad wszystko

Doriito

Szczegolnie pijanej reki :hamster_evillaugh:

Rozdzialik super, ciekawa jestem co na to Edyta i Andy
No to kiedy nastepny?

Tina

hehe, jak inni skomentuja :hamster_evil:

Megan

To sobie poczekamy :hamster_evillaugh:

blood_baby

edziulek

blood_baby

Megan

Tina

Ostatni rozdzialik narazie, bo reszty jeszcze nie przepisalam i nie napisalam :hamster_evillaugh:

Rozdział 20
Edyta siedziała w fotelu w pokoju Andy’ego nie mogąc uwierzyć w to co przed chwilą usłyszała. Kiedy wreszcie dotarło do niej czego była świadkiem wstała i podeszła do okna, na którym siedział chłopak.
- Czy ty słyszałeś to co ja? – zapytała z niedowierzaniem.
- Tak, ale...
- Co?
- Nadal, po tym co usłyszałaś masz zamiar ją zniszczyć?
- Teraz pragnę tego jeszcze bardziej.
- Nie mów tak.
- O co Ci chodzi?
- Czy ty nie słyszałaś ile ona w życiu wycierpiała?
- Słyszałam. A nie przyszło Ci do głowy, że inni mogli mieć podobnie, albo jeszcze gorzej?
- Mówisz o sobie?
- Po części tak.
- Więc powinnaś ją rozumieć. Chyba ty byś nie chciała, żeby ktoś wyciągał na wierzch brudy z twojej przeszłości.
- Nie zapominaj, że jestem dziennikarką. To ja piszę o cudzych sprawach, a nie oni o moich.
- Dlaczego tak bardzo chcesz ją pogrążyć? Nie wierzę, że chodzi tylko o twojego szefa.
- Masz rację. Nie znoszę jej. I nie pytaj dlaczego bo i tak Ci tego nie powiem.
- O Boże! Co ja właściwie robię? Co już zrobiłem?
- Czyżbyś żałował naszej współpracy?
- A jak myślisz? Wyjdź stąd, nie chcę mieć z tobą więcej do czynienia. Nie licz więcej na pomoc z mojej strony.
- Widzę, że szybko przeszła Ci miłość do mnie. Nie martw się. Nie potrzebuję już twojej pomocy. Spisałeś się na medal. Dzięki temu nagraniu – Edi wskazała ręką na taśmę – pogrążę i Mikę i DBSK.
- Przecież na chłopaków nic nie masz.
- Nie? A jak myślisz, na kogo padnie podejrzenie jak to opublikuję?
- Nie możesz tego zrobić.
- Oczywiście, że mogę. I zrobię to.
- A co jeśli powiem im o wszystkim?
- I przyznasz się, że dla mnie pracowałeś? Wątpliwe. Pa. I dzięki za owocną współpracę – powiedziała na odchodnym dziewczyna i znikła za drzwiami pokoju.
- Nie! – krzyknął Andy – Ona ma rację. Nie mogę im tego powiedzieć. O Jezu! A co z Dagą? Znienawidzi mnie za to co zrobiłem. I wcale się nie będę jej dziwił. A jeśli wszystko wyjdzie na jaw? Przecież nie uwierzą, że ona nie miała z tym nic wspólnego. Co ja mam zrobić? – zastanawiał się.
Niewiele myśląc podbiegł do stołu chwytając telefon i wykręcając numer do siostry. Dopiero czekając na połączenie zauważył, która jest godzina. Natychmiast zaniechał tego co planował zrobić.
- Daga by mnie zabiła, gdybym obudził ją o 4 w nocy – powiedział sam do siebie – Co ja pieprze. Przecież i tak już jestem trupem, jeśli Edi to wydrukuje. Nawet jeśli oni nie domyślą się, że to ja, to Daga będzie wiedzieć. Na pewno powie o tym komuś. Tak czy siak jestem skończony – powtarzał w kółko to samo – Nie. Przecież nie wyda własnego brata, prawda? – sam nie do końca wierzył w to co mówił – Na co ja liczę? Mówiła wyraźnie, że jeśli coś zrobię to stanę się jej wrogiem, a nie bratem. Co ja mam w tej chwili zrobić? – myślał gorączkowo miotając się po całym pokoju.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rankiem Mika obudziła się czując czyjeś ramię otaczające ją w pasie oraz ciepło bijące od ciała leżącego po jej prawej stronie. Odwróciła głowę napotykając uśmiechniętą twarz Jae. Przypomniawszy sobie o wydarzeniach poprzedniego wieczoru chciała uciec, jednak ręka chłopaka nie dała jej tej możliwości.
- Co się dzieje? – zapytał Jae.
- Nic – skłamała – Musimy się zbierać. Dziś jest koncert i mamy dużo do zrobienia.
- Spokojnie. Jest jeszcze wcześnie. Mamy dużo czasu.
- Ale...
- Ciiiii – wyszeptał chłopak przyciągając Mikę do pocałunku.
- Poczekaj. Ty naprawdę się mnie nie brzydzisz?
- A niby dlaczego miałbym?
- No... po tym co Ci wczoraj opowiedziałam.
- Głuptasie – powiedział całując ją w czubek nosa – Przecież to nie twoja wina.
- No tak, ale... – Jae nie pozwolił jej skończyć.
- Zdecydowanie musimy popracować nad twoim słownictwem. Za dużo jest w nim „no” i „ale”.
- Jesteś niemożliwy – powiedziała Mika wreszcie się uśmiechając.
- Wiem, już nieraz to słyszałem. I to nie tylko od moich dziewczyn.
- A ile ich miałeś, że tak się chwalisz?
- No właściwie to... ale no... – chłopak zaczerwienił się – No w sumie... to... jedną – powiedział cicho, na co Agata wybuchnęła śmiechem – No i czemu się śmiejesz? – zapytał udając zbulwersowanego.
- Słodko wyglądasz kiedy jesteś zawstydzony – odparła dziewczyna – Poza tym, czy mi się zdawało, czy mówiłeś, że to ja nadużywam słów „no” i „ale”? – zapytała coraz weselsza Mika.
- Bardzo zabawne – w tej chwili Jae przybrał kolor dojrzałej wiśni.
Mika natomiast widząc go w tym stanie prawie spadła z łóżka tarzając się ze śmiechu. Jae tymczasem, korzystając z sytuacji zawisł nad dziewczyną podpierając się na rękach po obu stronach jej głowy.
- No i co teraz? – zapytał uśmiechając się – Muszę Cię chyba ukarać za śmianie się ze mnie – dodał patrząc dziewczynie w oczy.
- Jak?
- Myślę... że... coś... wymyślimy... – powiedział Jae każde słowo potwierdzając pocałunkiem.
- Czyżbyś miał już coś na myśli?
- Właściwie to... rozgryzłaś mnie – odparł nachylając się i zachłannie całując Mikę – dając w ten sposób do zrozumienia, że będzie to dość przyjemna „kara”.
Całowali się długo, bardzo długo. Kiedy jednak jedna ręka Jae powędrowała pod bluzkę Agaty i dotknęła rozgrzanego nagiego ciała dziewczyna drgnęła.
- Co się stało? – zapytał chłopak wycofując dłoń.
- Nnie nic, tylko...
- Jeśli nie chcesz możemy przestać. Może to trochę za wcześnie – powiedział Jae i już chciał się podnieść, jednak Mika w ostatniej chwili go zatrzymała.
- Poczekaj. To nie o to chodzi. To nie tak, że nie chcę. To tylko... no... – zaczęła się jąkać – ja tego nigdy nie robiłam. To znaczy... Po prostu trochę się boję – powiedziała spuszczając wzrok – Właściwie to... – dodała - ... jestem przerażona.
- Nie bój się. Ja też nie jestem w tym mistrzem, ale wiesz przecież, że nigdy nie zrobiłbym Ci krzywdy. Kocham Cię – powiedział Hero głaskając dziewczynę po policzku.
- Wiem, ja też Cię kocham. Jeszcze nigdy na nikim tak mi nie zależało – odparła Mika wtulając się w Jae – Właściwie to nigdy na nikim mi nie zależało – dodała w myślach.
- Aguś, skarbie... – znowu poczuł jak Agata drgnęła – Co jest?
- Po prostu nikt tak dawno do mnie nie mówił.
- Jak chcesz to mogę inaczej Cię nazywać.
- Nie! – prawie krzyknęła – Tak jest dobrze – uśmiechnęła się – Moja siostra tak się do mnie zwracała.
- Więc może nie chcesz, żeby ktoś inny...
- Chcę. Chcę, żebyś właśnie ty tak do mnie mówił – powiedziała całując chłopaka – A teraz – dodała – może wrócilibyśmy do tego co zaczęliśmy? – odparła rumieniąc się.
- Na pewno tego chcesz? Możemy poczekać, aż...
- Siedź cicho – Mika uśmiechnęła się – I zajmij się wreszcie tym, czym powinieneś.
- Tak jest kochanie – odparł po czym powrócił do całowania Agaty.

Megan

Łiii jaki super rozdzialik :hamster_bigeyes:

Nie mam siły na cytaty ale jest boski :hamster_bigeyes:

I ja chcę dalej, w takim miejscu skończyłaśś

Tina

Jak zdolam przepisac to co jeszcze mam na kartkach to moze jeszcze w tym tygodniu wstawie nastepny rozdzialik, ale na jeszcze nastepny trzeba bedzie dlugo poczekać

Megan

To sie sprężaj hehe :P

Tina

niestety ale za tydzen zaczyna mi sie sesja wiec najwczesniej bede mogla cos napisac dopiero po( jakos tak ok 14 lutego sie konczy)

Yuri

Tina

oj nie chce przerywac oj nie :hamster_bigeyes:

blood_baby