[+18] Po prostu ty

Yuri

Kolejny gniot na początek dnia.... pisane na szybko więc moga się pojawić tam jakieś małe nieścisłości za co sorki wielkie
P.S. chyba jednak dam radę wyrobić się jeszcze w dwóch - trzech partach ale oczywiście wszystko może ulec zmianie

PART 4

Yuri patrzyła z niedowierzaniem w oczach na swojego zupełnie nie oczekiwanego gościa. Była lekko zdenerwowana, zaskoczona... lecz chyba głęboko gdzieś w niej kryła się iskierka szczęścia.
- Meg... ty tutaj? - powiedziała w końcu wciąż przypatrując się dziewczynie.
- Mogę wejść
- yyy... tak, tak... oczywiście – lekko zmieszana Yuri otworzyła szerzej drzwi wprowadzając Meg do środka mieszkania.
- Rozgość się – dodała wskazując sofę w salonie – ja za moment wrócę – i chwilę później zniknęła za drzwiami swojej sypialni, by niedługo potem wrócić z niej tym razem z narzuconym a ramiona szlafroku.
Meg zdążyła jednak dostrzec wciąż widoczne ślady po pobiciu na plecach, świeże siniaki okalające ciało dziewczyny.
- Nie musisz ich zakrywać, nie przy mnie – Powiedziała gdy Yuri usiadła naprzeciwko niej
Te słowa zażenowały dziewczynę jeszcze bardziej. Spuszczając głowę w dół mocniej naciągnęła rękawy szlafroka na dłonie. Krępowała się lecz chyba bardziej wzbierał w niej gniew. Zbyła zła na Meg. Jakim prawem tak do niej mówiła. Jakim prawem tu przychodzi i poucza ją.. po tym wszystkim... Różne myśli przedzierały się przez jej umysł w tym momencie lecz nie powiedziała nic wciąż patrząc na pusty blat stolika dzielący ją do Meg.
Nagle poczuła na swoich dłoniach ciepły dotyk dziewczyny, która czule i delikatnie je ujęła w uścisku.
- Yuri, naprawdę nie musisz. To nie ty powinnaś się wstydzić lecz on – jej głos był cichy, spokojny.
Yuri nadal nie była w stanie spojrzeć jej w oczy. Nie wiedziała czemu lecz za każdym słowem Meg, jej złość się nasilała. Nie chciała być niemiła, jednak wyrwała swoje dłonie z uścisku dziewczyny.
- Dlaczego tu właściwie przyszłaś? Nie musisz mnie pocieszać. Nie potrzebuję współczucia i kazań z twoich ust.
Jej słowa były pełne bólu i żalu. Po tak długim czasie Meg znów przyszła by ją pouczać. Miała wrażenie że chciała usłyszeć z ust Yuri „tak miałaś rację. Myliłam się, dostałam to na co zasłużyłam”, „To moja wina” I choć gdzieś w głębi duszy właśnie tak się Yuri czuła, nie zamierzała nigdy tego nikomu okazać. Jednakże intencje Meg były zupełnie inne.
- Yuri... nie po to przyszłam by prawić ci kazania, otaczać cię pseudo współczuciem. Przyszłam... przyszłam porozmawiać, tak jak dawniej. Naprawdę nie chcę by nasza kolejna rozmowa skończyła się kłótnią.

Yuri wzięła większy oddech spoglądając poważnie na Meg. Miała łzy w oczach które starała się zahamować za wszelką cenę. Nie spodziewała się, że dziewczyna może tu przyjść w pokojowych zamiarach... nie po tym jak się rozstały... nie po tak długim czasie. W końcu uśmiechnęła się niepewnie.
- Ja też nie chcę się kłócić... Mam już dosyć wszelkich kłótni, po prostu... Ostatnio dużo się u mnie wydarzyło, zresztą pewnie Tina już ci wszystko powiedziała... Inaczej by cię pewnie tu nie było. Trochę ponoszą mnie nerwy
Wymawiając te słowa patrzyła cały czas na Meg próbując dopatrzeć się w niej jakichkolwiek reakcji. Dziewczyna jednak siedziała prosto i spokojnie słuchając słów Yuri uśmiechając się ze zrozumieniem.
- Nie szkodzi... Też przeszłam przez ten etap – odparła w końcu - a zrobisz mi jedną z tych twoich pysznych kaw? Tylko tym razem wypijmy ją w przyjaznej atmosferze.
Na twarzach obu dziewczyn pojawił się uśmiech. Yuri skinęła głową zadowolona. Podniosła się z sofy i wolnym krokiem przeszła do kuchni. Wyjęła z szafki kawę, czekoladę i korzenne przyprawy by poprawić nieco gorzki smak napoju. Trzeba było przyznać, Yuri była mistrzem w przygotowywaniu kawy. Uwielbiała mieszać składniki poznawać nowe smaki. Meg przyglądała się przygotowaniom kawy gdy nagle z ust Yuri padło pytanie którego teoretycznie dziewczyna powinna była się spodziewać lecz gdy usłyszała imię Aoi zamarła na moment. Nie było nic dziwnego w tym ze Yuri pytała co u niej i Aoiego... ale...
Meg przez chwilę nie odzywała się, czego początkowo Yuri nie zauważyła. Jednakże przeciągająca się cisza oderwała dziewczynę od parzenia kawy.
- Meg?
Dziewczyna podniosła momentalnie głowę ku Yuri jakby wyrwana z transu.
- Ah.. przepraszam. Wiesz... my już nie jesteśmy razem.
Yuri nie kryła zaskoczenia, choć miała przeczucie że ten związek długo nie przetrwa.
- Ale... A długo już? - zapytała niepewnie nie wiedząc dokładnie o co i jak może zapytać w tej sytuacji.
- Już prawie 5 miesięcy
Takiej odpowiedzi się nie spodziewała... lecz następne słowa totalnie zwaliły ją z nóg.
- Teraz jestem z Toshim... Trochę ponad trzy miesiące jesteśmy parą.
To co właśnie usłyszała Yuri wywołało w niej dość mony szok. Cóż to prawda nie wróżyła Meg i Aoi długiej i świetlanej przyszłości... choć kto wie może by się przy niej zmienił. Lub co gorsza byłaby tak samo głupia jak ona i pomimo kłamstw i wyrządzonych jej krzywd pozostała by przy nim wciąż wybaczając mu kolejne przewinienia. „ chyba tylko jednak ja jestem taka głupia” pomyślała wlewając czarny napój do filiżanek. Po całym mieszkaniu rozniósł się aromatyczny zapach kawy.
Gdy chwilę później Yuri stawiała gorący napój na stoliku spojrzała z uśmiechem na Meg mówiąc:
- Wiesz.. tak szczerze cieszę się że ty i Aoi to już przeszłość. A Toshi? Lepiej trafić nie mogłaś. Zawsze był po twojej stronie i zawsze cię wspierał.
- Hmm... masz rację. A tak w ogóle to... przepraszam
To wyznanie zaskoczyło Yuri. Rzadko zdarzało się usłyszeć od Meg słowa przeprosin. Praktycznie zawsze starał się trzymać swojego zdania, nawet gdy komuś wreszcie udało się udowodnić jej błąd lub winę. Nawet w takich momentach mówiła „ No może i tak”, prawie nigdy nie przepraszała.
- ok, ale tak właściwie za co? Przecież miałaś rację - Yuri upiła łyk kawy po czym dodała- Ja przepraszać nie będę....
Tak naprawdę myślała że tymi słowami zdenerwuje Meg jednakże ta jedynie kiwnęła lekko głową zgadzając się z Yuri.
- Nie musisz... A ja przepraszam za policzek...i przede wszystkim za to że cię zostawiłam samą...Że przez taką głupotę się rozstałyśmy.
- W takim razie to chyba ja też powinnam przeprosić... jakby nie patrzeć ja też zawiniłam. Ale może lepiej już o tym nie gadajmy.
Spojrzały na siebie z uśmiechem na ustach. Po raz kolejny od momentu opuszczenia Ryo Yuri czuła że wszystko będzie dobrze, że jakoś się to ułoży.

Kolejne minuty spędziły w milczeniu pijąc kawę. Trudno powiedzieć czym wywołana była ta martwa cisza. Być może chciały utrzymać spokój jaki się pomiędzy nimi nareszcie utworzył lub po prostu nie wiedziały o co pytać tak by nie nawiązać do tematu mogącego zranić którąś z nich.
- Yuri, ty wiesz o planie Tiny, prawda? - zapytała w końcu Meg odrywając Yuri od spożywania napoju
- Zależy o czym w tym momencie mówisz. Mówiła mi tylko o jej genialnym pomyśle wprowadzenia mnie z powrotem do „Świata fleszy” jak to ona ujęła – głos Yuri wypełniony był ironią której nawet nie starała się kryć. Jedyne o czym teraz marzyła i myślała to spokój a nie powrót do szalonego świata głupich gwiazdeczek.
- Nie zrozum mnie źle, ale przydałoby ci się to. Jak wyjdziesz na ludzi nie będziesz myślała o... wiesz o czym
Yuri spojrzała na nią wzrokiem wypełnionym bólem i wątpliwościami
- Z tym? -powiedziała w końcu odsłaniając całkiem sine ramię
- Yuri, to się przecież niedługo zagoi.
Meg starała się ją pocieszyć, odciągnąć od złych myśli. Yuri jednak kategorycznie odmawiała jakiegokolwiek powrotu do świata modelingu. Tak naprawdę najbardziej bała się, że wracając do bycia „gwiazdą” będzie dużo częściej widywać Ryo co będzie ją ranić i przypominać jej o całym bólu jakiego doznała. Poza tym nie obyłoby się od pytań reporterów dlaczego zniknęła na tak długo... nie wiedziała czy byłaby to w stanie wytrzymać.
Meg rozumiała co Yuri przeżywała w tym momencie. Sama pracuje przecież w showbiznesie jako manager zespołu rockowego, zupełnie tak jak Tina. Chcąc nie chcąc jej zawód oznacza raczej częste spotkania z Aoim, szczególnie teraz gdy podpisali wspólnie kontrakt - jej zespół i zespół Aoiego... mogła odmówić owszem... lecz taka szansa dla jej młodych podopiecznych mogła się nigdy nie powtórzyć. Początkowo wszelkie spotkania przysparzały ją o mdłości, aż do momentu gdy przy jej boku pojawił się Toshi... już nie jako jej przyjaciel... ale jej mężczyzna. Pokochała go, zaufała mu. Dzięki niemu zaczęła patrzeć na swoją pracę i Aoiego innym wzrokiem.
- Meg ja to rozumiem... ale ty masz Toshiego... a ja? Pluszowego dinozaura.
Yuri uśmiechnęła się biorąc w dłonie swojego zielonego przyjaciela i przytulając go do swojej piersi. Tak rozumiała co Meg chciała jej powiedzieć przez swoją opowieść... lecz nie do końca dopuszczała do siebie myśl by mogła w tym momencie kogoś pokochać
- Tylko dino mnie kocha, prawda – dodała unosząc pluszaka nad siebie by w końcu przytulić go do siebie ponownie z rozkoszą na twarzy. Wyglądała w tym momencie jak małe szczęśliwe pięcioletnie dziecko. Meg nie mogła nie zacząć się śmiać, Yuri także się do niej uśmiechnęła.
- Im dłużej na to patrze tym bardziej zgadzam się z Tiną że facet by ci się przydał... a tak serio to wiesz że ona ci tego nie daruje?
- Czego? Dina?
- Faceta! Już mi zleciła poszukiwania kogoś idealnego dla ciebie.
Yuri westchnęła głośno i przewróciła oczami. Domyślała się tego jednak miała nadzieję że Tina zrozumie iż ona nie chce się z nikim wiązać... przynajmniej na razie.
- Nawet rozważałam kolegów Toshiego – ciągnęła Meg – ale w sumie ty prawie wszystkich ich znasz... i zdecydowanie są oni …. - i tu na chwilę Meg zamilkła szukając odpowiedniego słowa by wyrazić swoje odczucia względem kolegów Toshiego z zespołu.
- … W moim typie? - dokończyła Yuri - dzięki za troskę, ale ja naprawdę nie potrzebuję faceta... nie teraz.
- Z jednej strony rozumiem... z drugiej patrząc na swojej doświadczenie wiem że nowy facet pomaga, byleby tylko dobrze trafić....
- Z moim szczęściem marne szanse. Poza tym Tine bardziej się przyda facet niż mi.
- Tu akurat się zgodzę – Odparła Meg i obie wybuchnęły gromkim śmiechem. Wszystko zaczynało wracać powoli do dawnego ładu.

Dwie godziny później Yuri postanowiła odwiedzić Tinę w biurze. Robiła to niechętnie jednak Meg ją przekonała że wyjście do ludzi, choć na chwilę, dobrze jej zrobi. W końcu nie może siedzieć w domu przez całe dnie... poza tym lepiej gdy nawiedza się Tinkę niż jest się nawiedzanym przez nią. Zyskuje się w ten sposób bardzo istotny element zaskoczenia dający ogromną przewagę.
Pożegnawszy się z Meg wróciła do sypialni gdzie dopiero do niej dotarło że całą rozmowę spędziła w.... szlafroku. „Widocznie Meg jednak to nie przeszkadzało” pomyślała z uśmiechem kierując się do łazienki by wziąć poranny prysznic, choć w tym momencie wyglądało on raczej jak przedpołudniowy. Wychodząc powoli z łazienki zatrzymała się przed ogromnym lustrem. Spojrzała na swoje nagie posiniaczone ciało.
„Niedługo znikną” pomyślała dotykając najbardziej sinego i najboleśniejszego miejsca w okolicach żeber. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu... Westchnęła głośno przyglądając się ranie.
„Ale na razie trzeba jakoś was ukryć” powiedziała tym razem na głos i szybkim krokiem udała się do garderoby szukając czegoś odpowiedniego dla siebie.

W tym samym czasie Tina zastraszająco szybkim tempie zbierała się z mieszkania Jona. I choć wcale nie miała na to ochoty wiedziała że ją ukatrupią jeśli nie przygotuje na dziś wszystkich dokumentów. Dochodziła 12:00 a umowę podpisywano o 17:30. Jako manager nie mogła pozwolić by jej zespołowi taki kontrakt przeszedł koło nosa. Przeklęła samą siebie i w ekspresowym tempie wzięła prysznic kalkulując ile czasu jej jeszcze zostało biorąc pod uwagę iż musi kupić nowe ciuchy, do mieszkania ma za daleko a w stroju z poprzedniego dnia pojawić się w pracy nie może.. Z wciąż mokrymi włosami dała soczystego buziaka Jonowi na pożegnanie by po chwili zniknąć za drzwiami jego apartamentu. W całym rozgardiaszu zapomniała o jednej z najważniejszych rzeczy, telefonie.

Megan

Nie mam siły na cytaty, jak odeśpię dzisiejszą noc to na pewno wrócę i zacytuję, a na razie powiem: :hamster_bigeyes:

ale dużo

Już nie mogę się doczekać kolejnej części i cóż na razie bardziej nie skomentuje, bo do tego mi są potrzebne cytaty

wieczorem/w nocy nadrobię :hamster_inlove:

Tina

Megan

Jestem lekko rozespana, dopiero co się obudziłam i mam nadzieję, że nie palnęłam w tym komentarzu jakiejś głupoty :hamster_XD:

Yuri

Tina