[P18] Untitled

Megan

Tytuł: Untitled
Ostrzeżenia: wulgarny język, sceny erotyczne, yaoi
Postacie:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Meg
Yuri
Tina

Właściwie... to powstało przez przypadek. Siedząc u lekarza i czekając na wizytę prawie dwie godziny (ach ta polska służba zdrowia -.-) wyjęłam notes, cupnęłam pod ścianą i zaczęłam sobie pisać. Ludzie co prawda dziwnie na mnie patrzyli, ale co tam.
A dzisiaj stwierdziłam, że może warto to pociągnąć dalej... tak więc mam nadzieję, że nikt się nie zanudzi, nie dostanie zawału tudzież cokolwiek podobnego :) Na razie postacie są jakie są i nie planuję więcej dodawać żadnych ważnych osób... ostrzeżenia na razie też są jakie są choć nie wiem czy przypadkiem nie dopiszę jeszcze pewnej rzeczy. Ale na razie nie planuje niczego takiego. I umieściłam to w tasiemcach, bo nie mam pojęcia w ilu częściach to się zamknie.
Miłego czytania ^^

1.

Toshiya zmęczony wsiadł do swojego samochodu i oparł czoło o kierownicę. Był wycieńczony dziesięciogodzinną próbą zarządzoną przez Kaoru, który zdawał się nie widzieć zmęczenia zespołu i dopiero, gdy Kyo zaczął fałszować tak bardzo, że nie dało się go słuchać, Shinya prawie wydłubał sobie pałeczką oko, Die zerwał trzy struny naraz raniąc sobie palce, a Totchi prawie upuścił swój ukochany bas na podłogę, postanowił zakończyć próbę. Sam wydawał się być rześki i wypoczęty, tak, jakby jego na tej próbie wcale nie było. Chłopcy zawsze zastanawiali się skąd Kao bierze siły, ale z drugiej strony byli bardzo zadowoleni z faktu, że mają takiego silnego lidera.
Mężczyzna po omacku wsunął kluczyk do stacyjki i zapuścił silnik. Nie miał siły wracać do domu, ale nie uśmiechało mu się nocowanie w samochodzie na parkingu przed salą prób. Marzył tylko o gorącym prysznicu i ciepłym łóżku. Tak, to zdecydowanie było dla niego najważniejsze po całej tej mordędze. Kochał grać, ale w takich momentach miał po prostu ochotę rzucić to wszystko w cholerę i stać się zwykłym, przeciętnym mężczyzną, a nie sławnym basistą Dir En Grey.
Nawet nie zauważył, gdy wjechał w jakąś uliczkę, która samym swoim wyglądem przerażała. Wszędzie były jakieś kontenery, worki i kartony. Dokoła unosiła się mgła i zaczął lać deszcz. Toshi warknął pod nosem wduszając gaz do dechy. Chciał jak najszybciej wyjechać z tego dziwnego miejsca i wrócić do domu. Był śmiertelnie wykończony, oczy mu się zamykały, a dłonie zsuwały z kierownicy. Mięśnie miał obolałe i chciał tylko relaksu, ale… ale jak pomyślał o tym, że w domu nikt na niego nie czeka… robiło mu się ciężko na sercu. Marzył by mieć kogoś bliskiego, kogoś do kogo mógłby się po prostu przytulić i zapomnieć o całym świecie. Kogoś z kim mógłby porozmawiać, pośmiać się czy pomilczeć. Jeść wspólne posiłki, oglądać telewizję leniąc się na kanapie. Pragnął mieć do kogo się odezwać. Nie chciał ciągle wracać do zimnego, ciemnego mieszkania, które wręcz go odrzucało i jego jedyną zaletą było to, że miał święty spokój. Jednak mimo spokoju w głębi duszy marzył o tym, że wraca do domu, gdzie czeka na niego ukochany i… i właśnie tu był największy problem. Nie tylko sława przeszkadzała mu w znalezieniu kogoś bliskiego. Odkąd pamiętał zawsze wolał chłopców. I to był jego problem – nie sam homoseksualizm, ale to w jakim położeniu się znalazł. Nie mógł narażać zespołu na uszczerbek w reputacji. Nie chciał by obrzucili ich błotem tylko dlatego, że basista woli chłopców, a nie dziewczynki choć dobrze wiedział, że jego kumple są biseksualni. A przynajmniej tak mu się wydawało. Jednak nigdy o tym nie rozmawiali i Toshiya jakoś nie miał ochoty poruszać tego tematu.
Nagle przed maskę wyskoczyła mu drobna postać. Mężczyzna poczuł się tak jakby ktoś na niego wylał kubeł lodowatej wody, a całe zmęczenie z niego spłynęło. Otworzył szeroko oczy hamując gwałtownie i szarpiąc kierownicą, wjechał w kilka kartonów stojących przy jezdni. Rozległ się dźwięk gniecionego metalu i Toshi był pewien, że uderzył w coś więcej niż kartony. Z przerażeniem zerknął na ulicę i w strugach deszczu dostrzegł postać skuloną po drugiej stronie tuż pod ścianą jakiegoś budynku. Nie będąc pewnym co robić zgasił silnik i rozejrzał się niepewnie. Zastanawiał się czy jak tylko nie wysiądzie z auta to nie oberwie czymś w głowę, a ktoś nie zwinie mu samochodu. Wszystkiego mógł się spodziewać po tej dzielnicy i przy takiej pogodzie. Jednak gdy ponownie zerknął w kierunku postaci podjął decyzję.
Wysiadł z samochodu zatrzaskując drzwi i podbiegł do skulonej dziewczyny tudzież chłopaka. Nie był w stanie tego określić przez lejący deszcz.
- Hej – zaczął niepewnie czując jak zimno go otacza. – Wszystko okej? – zapytał głupio zdając sobie sprawę jak idiotycznie musi brzmieć. Stoi w deszczu, chwilę wcześniej prawie rozjechał człowieka na ulicy, a teraz pyta czy wszystko w porządku.
- Idź sobie – odpowiedział mu cichy głos, zdecydowanie należący do mężczyzny. Ale to musiał być jeszcze nastolatek, świadczyła o tym jego drobna budowa. Toshimasa przemoknięty do ostatniej nitki popatrzył na chłopca po czym wyciągnął w jego kierunku dłoń odgarniając pozlepiane kosmyki z twarzy.
- Chodź – powiedział tylko i mimo słabych protestów chłopaka pomógł mu wstać i zaprowadził do samochodu usadawiając na siedzeniu pasażera. Sam szybko też wsiadł do środka i włączył ogrzewanie. Nie przejmował się tym, że będzie miał brudną i mokrą tapicerkę. Ważniejszy był ten szczeniak, który o mały włos nie wpadł mu pod koła i nie zginął pod nimi.
Spojrzał na niego i wstrzymał oddech. Patrzyła na niego para najpiękniejszych ciemno bursztynowych oczu, jakie kiedykolwiek dane mu było zobaczyć. Oczu, które były pełne przerażenia. Chłopak miał rozmazany makijaż na policzkach, blond kosmyki włosów skołtunione i ociekające wodą. Jednak nie to było najtragiczniejsze – chłopiec miał podbite oko i rozciętą wargę. Jego ubranie było poszarpane i nie tylko przemoczone, ale i brudne.
- Umm – zaczął niepewnie Toshi patrząc na przerażonego chłopaka siedzącego obok i zastanawiał się co dalej. Po cholerę on wysiadał z auta i go tu brał skoro teraz nie ma pomysłu na to co z nim zrobić? Ale z drugiej strony jak pomyślał, że mógłby przejechać obok i zostawić go tutaj…
- Niech mi pan krzywdy nie robi… - wyszeptał drżącym głosem chłopak i zacisnął dłonie na kolanach. – Proszę – dodał płaczliwie i podniósł na basistę załzawione oczy. Toshiya poczuł jak robi mu się słabo. Czy ten blondyn sądził, że on wziął go bo…?
- Nie bój się. Nic ci nie zrobię – zapewnił szybko, za szybko. Zganił się za to w myślach. – Pomogę ci. Nic więcej. Tylko pomogę.
Chłopak nic nie mówiąc wcisnął się w fotel i siąknął cicho nosem. Drżał cały z zimna i strachu. Nie był pewien czego może się spodziewać po nieznajomym. Nie zwracał uwagi na to gdzie jadą. Modlił się w duchu, żeby tylko nie spotkało go nic gorszego.
Po pół godzinie zatrzymali się pod niewielkim domkiem na obrzeżach Tokio. Toshi zerknął na chłopca, który otarł wierzchem dłoni łzy, ale nie powiedział ani słowa. Deszcz już dawno przestał padać i dokoła było zupełnie cicho. Dochodziła pierwsza w nocy, a na niebie świeciły miliony gwiazd. Bez słowa wysiadł z samochodu i otworzył drzwi po stronie chłopaka, który spojrzał na niego ze strachem wymalowanym w jego przecudnych bursztynowych oczach. Basista uśmiechnął się delikatnie pomagając wysiąść blondynowi, który wydał mu się nagle taki kruchy i bezbronny. Drżał cały i nogi się pod nim uginały. Delikatnie utykał na jedną nogę i garbił się, jakby obawiał każdego ruchu Toshiego w jego kierunku. Pociągał nosem co chwila i ocierał policzki prawdopodobnie z łez. Toshiya otworzył drzwi i wprowadził chłopca do domku, zamykając za nim cicho drzwi. Zapalił światło w korytarzyku i przyjrzał się młodemu.
- Musisz się umyć, dam ci jakieś swoje ubrania i opatrzymy twoje zranienia – powiedział spokojnie podchodząc do blondyna, który cofnął się gwałtownie o krok do tyłu i wstrzymał oddech. Toshi zamarł, a po chwili uśmiechnął się uspokajająco. – Spokojnie. Naprawdę nie mam względem ciebie żadnych złych zamiarów. Chcę ci pomóc.
Chłopiec podniósł na niego swoje niesamowite spojrzenie i wolno skinął głową. Basista pokazał chłopakowi łazienkę, dał czyste ręczniki, koszulkę i bluzę ze spodniami od dresu. Podejrzewał, że na młodego to i tak będzie sporo za duże, ale na pewno lepsze niż jego brudne i przemoczone ciuchy. Usłyszał cichy szczęk zamka, gdy blondyn zablokował drzwi od środka i uśmiechnął się smutno. Doskonale rozumiał przerażenie chłopaka, który nagle znalazł się u zupełnie obcego mężczyzny i nie miał pojęcia czego się spodziewać. Spotkało go coś złego i bał się, że teraz trafił z deszczu pod rynnę. Toshiya zaparzył dwa kubki herbaty i postawił je na stole w momencie w którym blondyn niepewnie wszedł do kuchni. W dalszym ciągu był w swoich mokrych ubraniach, nie umyty, ze spływającym po policzkach makijażem wraz z kropelkami wody skapującymi z włosów i prawdopodobnie łzami płynącymi z oczu. obraz nędzy i rozpaczy, pomyślał Toshimasa patrząc na chłopca, który rozglądał się niepewnie po kuchni. W pewnej chwili jego wzrok spoczął na parującym kubku napoju, przełknął głośno ślinę. Wzrok Toshiego podążył za nim i uśmiechnął się zachęcająco.
- Weź. Zrobiłem dla ciebie – odezwał się i wskazał ruchem głowy herbatę, gdy młody na niego spojrzał. Chłopiec zbliżył się wolno do stołu i wziął szybko kubek do rąk, Toshiya był prawie pewien, że poparzył sobie dłonie, w końcu to był prawie wrzątek. Upił parę łyków po czym odstawił naczynie na blat i ponownie wbił niepewne spojrzenie w basistę. Przez chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu, a Toshi chłonął widok tych niesamowitych oczu. ogarnął się jednak szybko.
- Umyj się i przebierz, bo się jeszcze przeziębisz – mruknął ciepło. Blondyn nerwowo zagryzł zranioną wargę, skrzywił się po czym w miarę możliwości uciekł do łazienki. Toshiya spojrzał w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał i dostrzegł na panelach drobne ślady krwi. Zaklął pod nosem. I wcale nie chodziło o to, że ten mały pobrudził mu nieskazitelnie czystą podłogę. Bardziej przejął się tym skąd ta krew się wzięła. Obawiał się, że chłopca spotkało coś naprawdę złego i może mieć dużo więcej obrażeń niż siniec pod okiem i rozcięta warga. Wytarł ślady krwi jakąś szmatą i ziewnął przeciągle. Znowu poczuł zmęczenie, a gdy pomyślał, że już o ósmej rano rozpoczyna się kolejna próba to nie miał siły na nic więcej jak tylko rzucenie się do łóżka i zapadnięciu w sen. Ale nie, zachciało mu się zbawiać świat!
- Kurwa – zaklął zwracając się twarzą do okna, za którym rozciągał się widok na sąsiedztwo. Wszędzie były pogaszone światła, co świadczyło tylko o tym, że wszyscy śpią. Toshiya też chciał już spać, ale najpierw musiał ogarnąć tego chłopaka o niesamowitych oczach. Lecz się, debilu, pomyślał i usłyszał ciche łkanie dobiegające z łazienki. Nie zastanawiając się w ogóle skierował swoje kroki pod łazienkę i delikatnie zapukał w ciemne drewno.
- Wszystko w porządku? – spytał słysząc tylko i wyłącznie cichy szloch. Nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi ponownie zastukał, ale i tym razem nie było żadnego najmniejszego odzewu. – Hej, odezwij się – poprosił nie wiedząc co się dzieje tam w środku. Poczuł zaniepokojenie, gdy ciche, prawie niesłyszalne kroki rozległy się w kierunku przeciwnym do drzwi i szloch się nasilił. Toshiya nacisnął klamkę i drzwi, o dziwo, się otworzyły. Zajrzał niepewnie do środka. – Mogę wejść? – spytał zdając sobie sprawę, jak idiotycznie musiał zabrzmieć, ale odpowiedzi i tak nie uzyskał. Wszedł głebiej do pomieszczenia. Na samym środku łazienki leżały ubrania chłopaka, a on sam siedział skulony koło wanny w kącie obejmując ramionami kolana i płacząc cicho. Patrzył z przerażeniem na Toshiego, który wpatrywał się w młodego nie wiedząc co zrobić. Obawiał się go, to na pewno, ale jak mu pokazać, że z jego strony naprawdę nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo?
- Spokojnie – szepnął kucając przed nim i wolno wyciągnął w jego kierunku rękę kładąc ją na ramieniu chłopca. – Nie bój, się wszystko jest w porządku. Jesteś bezpieczny. Nie płacz, proszę – mówił spokojnym, cichym głosem wpatrując się w załzawione oczy przepełnione strachem i bólem. – Chodź, pomogę ci – pomógł blondynowi wstać i wciągnął z sykiem powietrze. Młody stał przed nim w samych bokserkach, a jego ciało pokrywały liczne siniaki, lekkie rozcięcia, kilka blizn. Bez problemu mógł policzyć wszystkie żebra chłopaka – on nie był szczupły, był przeraźliwie wychudzony. Blondyn z niefunością spoglądał na Toshiyę, który wziął zmoczony ręcznik i zaczął ścierać mu z policzków rozmazany makijaż. Starł się być jak najdelikatniejszy, nie miał pojęcia co może kryć się pod grubą warstwą tapety. Chłopiec nie drżał już tak bardzo, jego szloch ustał, a tylko co jakąś chwilkę siąkał nosem i wpatrywał się szeroko rozwartymi oczami w Toshiyę. Mężczyzna obmywał twarz chłopaka niższego od siebie o pół głowy i zastanawiał gorączkowo co takiego mogło mu się przytrafić. Blondyn zasyczał cicho, gdy przemywał okolice rozciętej wargi i zmrużył swoje duże oczy. Toshi kilkukrotnie moczył ręcznik aż w końcu wszystko udało mu się zmyć. Popatrzył uważnie na twarz chłopca i poczuł jak serce mu mocniej zabiło. Mimo podbitego oka, zranionej wargi i zapadniętych policzków chłopak był po prostu śliczny – delikatna skóra, drobny nosek, pełne usta… Toshiya poczuł jak robi mu się gorąco i skarcił siebie w myślach. Miał mu pomóc, a nie…!
- Powinieneś wziąć prysznic – zauważył i widząc jak chłopak się na nowo spina dodał. – Wyjdę, ale gdybyś mnie potrzebował… to zawołaj, dobrze? – popatrzył na chłopca, który skinął głową, a w jego oczach był bezgraniczny smutek. Totchi uśmiechnął się do niego pokrzepiająco i będąc przy drzwiach spytał jeszcze: - Chcesz kogoś powiadomić gdzie jesteś? – blondyn popatrzył na niego przez chwilę nic nie mówiąc aż zaprzeczył ruchem głowy. – Dobrze, to porozmawiamy później. Wykąp się.
Dwadzieścia minut później chłopak opuścił łazienkę przebrany w ciuchy Toshimasy. Zajrzał do kuchni i aż mu się oczy zaświeciły na widok talerza z kanapkami stojącymi tuż koło kubka z którego wcześniej pił herbatę, a w którym znajdował się świeżo zaparzony napój.
- Usiądź, pewnie jesteś głodny – wymamrotał Toshi pocierając dłońmi twarz. Był już wykończony, ledwo stał na nogach, a jeszcze musiał pokazać chłopakowi, gdzie będzie spał i poinformować go o kilku rzeczach. Przyjrzał mu się i uśmiechnął. Ubrania rzeczywiście były za duże. Nogawki przykrywały jego całe stopy, a rękawy dłonie. Koszulka sięgała mu prawie połowy ud, podobnie jak bluza.
Blondyn przysiadł na krześle krzywiąc się. Wyciągnął dłoń po kanapkę, a po chwili nie było śladu, że na talerzu jeszcze kilka minut wcześniej cokolwiek było. Po herbacie również nie było śladu. Chłopiec oblizał usta, ponownie się skrzywił i spojrzał na Toshiego z wdzięcznością pomieszaną ze strachem.
- Dziękuję – wyszeptał zachrypniętym głosem i pociągnął nosem jednak nie zbierało mu się na płacz. Totchi skinął głową.
- Pokażę ci gdzie będziesz spał – ruszył w głąb domu nie czekając aż młody ruszy za nim. Wiedział, że na pewno za nim podąży. I tak było w rzeczywistości. Chłopiec zaciskając dłonie w kieszeniach bluzy szedł w pewnym odstępie za basistą uważnie go obserwując. Toshi wskazał ręką sypialnie gościnną. – Tutaj jest miejsce dla ciebie, ja muszę wyjść przed ósmą do… pracy, ale ty możesz sobie tutaj spokojnie być. Kuchnia jest w pełni wyposażona, w salonie jest cały zbiór różnych filmów na DVD, jakbyś miał ochotę pooglądać i… - zawahał się patrząc na blondyna, który rozglądał się z zaciekawieniem po sypialni. Cholera, on naprawdę jest śliczny, przeszło przez myśl mężczyźnie, gdy zmarszczył nos i uśmiechnął się leciutko. – I… Mam tylko jedną prośbę – poczekał aż chłopak na niego spojrzy po czym dodał: - Nie uciekaj, okej?
Zapadła cisza przerywana wyłącznie ich oddechami. Toshiya czekał cierpliwie na odpowiedź mimo, że słaniał się na nogach, a blondyn marszczył brwi zastanawiając się nad odpowiedzią po czym skinął głową uśmiechając się strachliwie.
- To ja ci życzę spokojnej nocy, w razie czego jestem w pokoju obok. Możesz mnie zawołać jeśli byś… miał jakiś problem, dobrze? – Toshiya sam nie wiedział dlaczego tak bardzo zależy mu na tym by temu chłopakowi było u niego dobrze, po co go w ogóle zabierał z ulicy i choć to było irracjonalne, wcale nie obawiał się tego, że młody mógłby go okraść. Strach wymalowany w jego oczach nie mógł być udawany a i stan jego ciała mówił sam za siebie.
Toshi ruszył w kierunku drzwi, a młodzieniec odsunął się od nich gwałtownie wpadając na komodę. Basista westchnął cicho, nic nie mówiąc i opuścił sypialnie cicho zamykając za sobą drzwi. Stanął pod nimi i po chwili gdy usłyszał dźwięk przekręcanego zamka z westchnieniem rezygnacji poszedł do swojej sypialni, rzucił się na łóżko i zasnął.

Cdn.

Tina

Megan

Zacznę od tego, że właściwie nie wiem ile zgonów zaliczyłam czytając Twój komentarz, ale prawie umarłam na amen :hamster_XD:

Tina

Megan

Tina

Jest baaardzo, bardzo ciekawie :hamster_bigeyes:

Nie mam dziś już siły na cytaty, ale obiecuję, że jutro edytuję wpis i się poprawię. Będzie znowu duuuuużo cytatów *XD*

Yuri

Już nie mam siły komentować pierwszego rozdziału, ale drugi skomentuję żeby nie było że nie czytam :hamster_evillaugh:

Tina

Megan

Tina

Pierwsze co to powiem, że chyba właśnie pobiłaś Meg rekord w długości postu :hamster_XD:

Megan

Tina

Megan

Yuri

Megan

Wszystkie błędy jakie pojawią się w tej części musicie mi wybaczyć. Rozdział powstał w strasznych bólach i tak jak pisałam, tak nie miałam najmniejszej ochoty czytać i sprawdzać. Jeśli są tam jakieś absurdy, brak logiki, czy jeszcze coś - przepraszam.

3.
Pół godziny później Toshiya witał się z doktorem, który zaalarmowany jego telefonem przyjechał prosto ze szpitala w którym pracował.
- On się jeszcze nie ocknął – mówił przejęty patrząc na nieruchomą postać na łóżku. – Nawet nie drgnął – dodał ciszej denerwując się coraz bardziej. Martwił się. Po prostu martwił się o tego szczeniaka bardziej niż powinien.
- Spokojnie, Toshimasa, zaraz zobaczymy co się dzieje – odpowiedział spokojnie lekarz przeszukując swoją wielką torbę lekarską. – Lepiej będzie jeśli wyjdziesz – dodał znacząco przyszykowując strzykawkę. Podwinął rękaw bluzy, odkaził miejsce, a po chwili wbił igłę wstrzykując jakiś przezroczysty płyn do żyły.
- A… co mu podałeś? – spytał nie ruszając się z miejsca. Lekarz westchnął.
- Środek uspokajający. Mówiłeś, że jest nerwowy i nieufny. Jeśli by się ocknął w trakcie badania…
- A jeżeli się nie ocknie? – wymamrotał basista wpatrując się z uwagą w bladą twarz blondyna. Naprawdę się o niego bał. Nie chciał by teraz kiedy mógł mu w jakiś sposób pomóc, coś mu się stało.
- Ocknie się. Po tym co mówiłeś przez telefon to najzwyczajniej w świecie jest wycieńczony. A teraz wyjdź. On na pewno by cię tu nie chciał – lekarz rozpiął bluzę młodego i zerknął przez ramię na Toshiego. – Ufasz mi, prawda? – odpowiedziało mu skinienie głowy. – Wyjdź, proszę.
Toshiya niechętnie opuścił sypialnię, ale przez czas trwania badania nerwowo krążył po korytarzu w pobliżu pokoju i nasłuchiwał czy przypadkiem młody się nie obudził. Denerwował się, gdy badanie przedłużało się coraz bardziej. W końcu po prawie czterdziestu minutach nie wytrzymał i już miał wejść spytać co tak długo gdy lekarz otworzył drzwi. W jego oczach był smutek. Toshiya się przeraził. Czyżby chłopak…?
- No… i? – wyszeptał, a Isao – lekarz, pokręcił głową z niedowierzaniem zerkając na chłopca leżącego na łóżku.
- Nic mu nie będzie pod warunkiem, że nie trafi tam… skąd go wziąłeś – popatrzył z namysłem na basistę jakby zastanawiając się ile może powiedzieć. – Chłopak jest niedożywiony, troszeczkę odwodniony. Pobrałem krew do badania, żeby wiedzieć więcej…
- Wiesz, że nie o to pytam – syknął Toshi patrząc z wyczekiwaniem na mężczyznę. – Mów, co mu się stało.
- Ja… nie mogę. Tajemnica lekarska. Spytaj chłopaka – powiedział zapinając kurtkę. – Spróbuj go przekonać, żeby przyszedł do szpitala. Chciałbym go poobserwować. Na szafce nocnej zostawiłem ci lekarstwa i recepty oraz listę co i jak podawać. Teraz jest troszeczkę ogłupiały po lekach uspokajających, ale za jakiś czas dojdzie do siebie – zawahał się patrząc na Toshimasę. – Jakkolwiek się tu znalazł… miał cholerne szczęście, że na ciebie trafił – dodał i uśmiechnął się widząc minę chłopaka. – Reszta wie?
- Nie. I chciałbym, żeby tak zostało – odpowiedział Toshimasa przecierając szczękę dłońmi. – Dzięki.
- Nie ma sprawy. Gdyby pojawiły się jakieś niepokojące objawy – dzwoń. O każdej porze dnia i nocy. – pożegnał się i po chwili Toshiya niepewnym krokiem zmierzał do sypialni gościnnej. Zapukał wchodząc do środka. Blondyn spojrzał na niego zaszklonymi oczami i mocniej zacisnął dłonie na pościeli. Mężczyzna przysiadł na brzegu łóżka i uśmiechnął się delikatnie przyglądając chłopcu.
- Powiesz mi… co ci się przytrafiło? – zapytał gładząc dłonią machinalnie pościel. Patrzył na chłopca, który uciekał wzrokiem na boki wciskając się w poduszki, jakby chciał uciec od Toshiyi. Denerwował się. Było to widać na pierwszy rzut oka, ale Toshi musiał wiedzieć co jest z tym dzieciakiem. Chciał mu pomóc.
- Ja… przepraszam za kłopot – wymamrotał i spojrzał zamglonym wzrokiem na basistę. – Nie chciałem…
- Czekaj, czekaj – Toshi uniósł dłonie. – Po pierwsze nie przepraszaj. Nie masz za co. Po drugie nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Chciałbym ci pomóc. Zaufaj mi. – Hara patrzył na młodego, który spuścił głowę, a po jego policzkach spłynęły pojedyncze łzy. Nie mówił nic, nie ponaglał go. Po prostu czekał na jakąkolwiek odpowiedź. Mężczyźnie wydawało się, że minęły wieki nim usłyszał zachrypnięty głos młodego.
- Ale nie odeślesz mnie… tam? – wychrypiał spoglądając z rozpaczą i strachem na Toshiego. – Błagam… ja nie chcę tam wrócić… - jego ciałem wstrząsnął szloch, a basista nie wiedział o co chodzi. Nie miał pojęcia gdzie by miał wysłać chłopaka. Domyślał się jedynie, że to właśnie w „tym miejscu” stała mu się krzywda.
- Oczywiście, że cię nie odeślę. Nie po to cię zabrałem z ulicy – odparł cicho zgodnie z prawdą, a młody natychmiast zapytał:
- A po co? – i widać było po nim, że zaraz pożałował tego pytania. Skulił ramiona jakby bojąc się, że zaraz zostanie uderzony.
- Prawie cię potrąciłem i… nie mogłem tak po prostu zostawić w tym deszczu w środku nocy na ulicy. Ja… nie do końca potrafię to wytłumaczyć – rozłożył bezradnie ręce, a po chwili uśmiechnął się do chłopaka. – To… powiesz mi?
- Nie – wyszeptał patrząc błagalnie na Toshiego. – Boję się – dodał bezradnie, a jego dolna warga zadrżała. Toshimasa poczuł nieprzyjemny uścisk w żołądku i niepewnie przysunął się do chłopaka, który patrzył na niego z rosnącym przerażeniem. Oparł się o ramę łóżka i delikatnie objął chłopca, który spiął się, a po chwili wtulił w Toshiyę, jakby łaknąc bliskości drugiego człowieka. Mimo, że jego dłonie w dalszym ciągu zaciskały się nerwowo na kołdrze, twarz wtulił w tors chłopaka i mocno się do niego przyciskał aż wreszcie odwrócił się bokiem do Toshiego i mocno go objął płacząc cicho. Basista przytulił go mocniej do siebie, a nie widząc sprzeciwu ze strony chłopca oparł brodę o czubek jego głowy i gładził delikatnie jego ramię. Blondyn nie przestawał łkać, a Toshiyi serce kroiło się na ten widok.
- Dobrze już, wszystko w porządku – wymamrotał czując jak chłopiec drży. – No, już. Cicho, cicho… - szeptał słowa uspokojenia i lekko kołysał młodego. Po niedługim czasie usnął ze zmęczenie wtulony w basistę. Toshi uśmiechnął się pod nosem i przesunął opuszkami palców po zapadniętym policzku chłopaka odgarniając mu włosy za ucho. Ułożył go na poduszkach, okrył kołdrą i stanął przy łóżku wpatrując się w niego po czym zabrał lekarstwa, recepty i listę, ostatni raz zerknął na młodego i wyszedł z sypialni zostawiając otwarte drzwi. I wtedy zdał sobie sprawę, że nawet nie wie, jak dzieciak ma na imię.
Palił już piątego papierosa wpatrując się tępo w okno po którym spływały krople deszczu. Znowu padało, a raczej było urwanie chmury. Cały czas zastanawiał się, co jest z tym młodym. Kto doprowadził go do takiego stanu? Nie miał pojęcia, ale postanowił, że dowie się tego. Czy to od chłopaka czy z innych źródeł.
Zaciągnął się ostatni raz i zdusił peta w popielniczce. Młody spał od czterech godzin i ani razu się nie przebudził – Toshi kilkukrotnie zaglądał do sypialni sprawdzając czy nic mu się nie stało. blondyn wyglądał tak bezbronnie i basista czuł się bardzo dziwnie przyglądając się chłopakowi. Denerwowało go, że tak bardzo się przejmuje tym dzieciakiem, ale nic na to nie mógł poradzić.
Zamówił do domu jedzenie – sam nie potrafił zbyt wiele przyrządzić i nie chciał otruć chłopaka. Z parującym posiłkiem podążył do sypialni i od razu napotkał zaciekawiony wzrok blondyna, który skupił wzrok na talerzu znajdującym się na tacy. Przełknął ślinę.
- Na pewno jesteś głodny – Toshiya zbliżył się do łóżka i ułożył na szafce nocnej jedzenie. – Ale najpierw połknij to – podał chłopakowi szklankę soku i dwie tabletki. Blondyn patrzył nie ufnie na kapsułki ważąc je przez chwilę w dłoni, a Toshiya uśmiechał się zachęcająco. W końcu młody włożył do ust lekarstwo i popił sokiem. Odstawiając szklankę na stolik spojrzał na Toshiego i szybko spuścił wzrok widząc, jak basista mu się przygląda.
- Jedz – nakazał i usiadł na łóżku przyglądając się jak chłopak pochłania ogromną porcję zupy. Policzki mu się zarumieniły, a oczy nabrały blasku, gdy odstawiał pusty talerz na szafkę.
- Dziękuję – wymamrotał ocierając wierzchem dłoni wilgotne wargi. Toshiya przełknął ślinę, uśmiechając się nerwowo.
- Proszę. A teraz mi powiedz, jak masz na imię – po czym zanim chłopiec odpowiedział, dodał: - Do mnie możesz mówić Toshiya.
Chłopiec przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią i Toshi był prawie pewien, że zastanawia się czy podać swoje prawdziwe imię czy też jakieś wymyślone. Po chwili, która basiście wydawała się wiecznością szepnął:
- Ruiza.
Ruiza. Toshiya kilkakrotnie powtórzył imię chłopaka w myślach wręcz delektując się jego pobrzmieniem.
- Ładnie - skomentował głupio nie wiedząc o czym może porozmawiać z młodym, nie chcąc na razie wracać do tematu pobicia. – A… ile masz lat?
- Czemu pytasz? – spytał niepewnie chłopak spoglądając na Toshiyę ze strachem. Totchi westchnął cicho z rezygnacją.
- Z ciekawości – odparł zgodnie z prawdą. – Jeśli ty mi powiesz, to ja też ci powiem – dodał i dostrzegł jak chłopiec minimalnie zaczął się odprężać. Pogratulował sobie w myślach.
- Wyglądasz na jakieś czterdzieści pięć – odpowiedział pomijając pytanie Toshiyi, który zakrztusił się z wrażenia i oburzenia. Popatrzył na chłopaka z udawaną złością.
- Czterdzieści pięć? – wymamrotał ponurym głosem. – Naprawdę aż tak staro wyglądam? – Toshi uśmiechnął się krzywo widząc, jak młody mu się przygląda. W jego oczach nie było już tego przerażenia, a wyłącznie zaciekawienie. Uśmiechał się delikatnie i wyglądał wtedy jeszcze piękniej niż zwykle mimo sińców. Piękniej?, pomyślał Toto i skrzywił się nieznacznie.
- Czterdzieści? – mruknął Ruiza wciąż przyglądając się basiście. Powiercił się chwilę w miejscu, krzywiąc i sycząc po czym widząc pytające spojrzenie mężczyzny, wzruszył ramionami.
- Mam dopiero trzydzieści cztery – wymamrotał pocierając skronie. Nagle poczuł się strasznie… staro. I już nawet nie chodziło o to, że ten dzieciak jest pewnie o co najmniej piętnaście lat młodszy od niego. Raczej o to, że… że zdał sobie sprawę, że jest całkiem sam. Owszem, miał chłopaków z zespołu, którzy byli dla niego jak bracia, ale to nie to samo co ukochana osoba. I pomyśleć, że jakoś wcześniej aż tak bardzo się nad tym nie zastanawiał dopóki los nie postawił na jego drodze tego dzieciaka.
- To jesteś już jedną nogą w grobie – powiedział poważnie młody, ale zdradzały go wesołe ogniki tańczące w zmęczonych oczach. Toshi wpatrywał się przez chwilę w jego bursztynowe tęczówki, zachwycony ich barwą.
- Dowcipne – burknął naprawdę już urażony. – No, to teraz ty, przyznaj się jaki już dorosły jesteś – zachichotał widząc naburmuszoną minę chłopaka, kiedy usłyszał słowo „dorosły”.
- Sugerujesz coś? – zapytał przechylając głowę na bok, a Toshiemu serce szybciej zabiło na ten widok. Ruiza był naprawdę śliczny. Wzruszył ramionami.
- Nie wiem – odpowiedział i uśmiechnął się ukazując swoje urocze uzębienie. Rui również się uśmiechnął.
- A ile byś mi dał? – wymamrotał zadziornie pochylając się troszeczkę do przodu i skrzywił się przy tym nieznacznie.
Toshiya przez chwilę był zbyt zaskoczony zachowaniem chłopaka by odpowiedzieć. Nagle jakby przestał się bać jego i tego co może mu się przytrafić. Jakby zapomniał o tym, co już mu się przydarzyło. To na pewno przez leki, przeszło mu przez myśl.
- Piętnaście? – parsknął śmiechem widząc minę Ruizy, chłopakowi ewidentnie nie spodobała się ta odpowiedź. – Szesnaście? – blondyn w dalszym ciągu był naburmuszony. – Dobra, niech ci będzie, osiemnaście.
Ruiza prychnął niczym rozdrażniony kociak.
- Mam dwadzieścia cztery – burknął i spuścił wzrok pod wpływem spojrzenia Toshiego, który był… w szoku. Poczuł się głupio, że tak bardzo odmładzał dorosłego właściwie mężczyznę. Nie chłopca jak do tej pory sądził. Skupił spojrzenie ciemnych oczu na twarzy chłopaka. Był wychudzony, posiniaczony i może właśnie dlatego Toshiemu wydawało się, że to jeszcze dzieciak? Teraz zaczął się obawiać swoich reakcji, zwłaszcza, jeśli Ruiza będzie w stosunku niego taki jaki jest w tej chwili.
- Nie wyglądasz – mruknął cicho obserwując Ruizę, który wzruszywszy ramionami przytulił się do poduszki. Cała jego radość z przed paru minut zniknęła, a w jego oczach na nowo pojawił się smutek. Toshiya zastanawiał się czy to przez niego czy po prostu…
- Powiedz mi tylko… skąd się wzięła ta krew w korytarzu? – spytał wstając i zbierając się do wyjścia. Chłopak podniósł na niego zmęczony wzrok, odsunął kołdrę, podwinął nogawkę spodni i oczom Toshiego ukazał się bandaż na stopie, która swoją drogą była jedną z seksowniejszych stóp, jakie Toshi widział w życiu. Skinął głową i bez słowa wyszedł, klnąc na siebie w duchu. Co się z nim, do cholery, dzieje?!

Cdn.

I... dziwnie mi się pisało o Ruizie o dziesięć lat młodszym od Toshiyi, bo tak naprawdę między nimi są zaledwie dwa lata różnicy :hamster_evillaugh:

Oczywiście to Toshiya jest starszy.