[P18] Untitled

Megan

Z góry uprzedzam, że część wyszła mi... kiepsko. Nic się nie dzieje, akcja jest nudna jak flaki z olejem, a na dodatek zgubiłam wątek i nie wiem co dalej. I, proszę, nie bijcie mnie za zakończenie - powstawało w naprawdę ciężkich bólach.

4.
Następnego dnia na próbie Toshiya ledwie mógł się skupić na tym o czym mówił Kaoru, nie wspominając o tym by mógł się skupić na tyle, by zagrać cokolwiek na swoim ukochanym basie. Shinya wybijał jakiś rytm swoimi pałeczkami na krawędzi stołu, a Die intensywnie wpatrywał się w drzwi, jakby na coś czekał.
Bo czekał.
Na Kyo.
Jednak wokalista spóźniał się coraz bardziej, nie odbierając telefonu czym doprowadzał lidera do wściekłości. Toshi wzdrygnął się gdy Kaoru zamachał mu przed oczami jakąś kartką a po chwili poczuł tę kartkę na swoim policzku. Nie bolało, ale nie było też miłe.
A basista po prostu nie mógł wyrzucić z pamięci obrazu, jaki zastał dzisiejszego ranka w sypialni gościnnej do której zajrzał tuż przed wyjściem na próbę. Wiedział, że nie powinien był tam zaglądać ale… to wszystko przez to, że drzwi od sypialni były niedomknięte – to skusiło Toshiyę do zajrzenia do chłopca i to był błąd, którego skutki odczuwał teraz.
Ruiza leżał na środku ogromnego łóżka w rozkopanej pościeli tylko w koszulce i bokserkach – bluzę i spodnie złożył i położył na podłodze, co na chwilę zbiło z tropu Toshiego - nie bardzo rozumiał dlaczego ubranie jest na ziemi zamiast na krześle czy gdziekolwiek indziej - ale widok młodego kompletnie wytrącił z równowagi jego umysł. Blond kosmyki opadające na czoło i policzki, lekko rozchylone, zaróżowione wargi, ramiona obejmujące poduszkę, długie nogi, które wręcz błagały Toshiyę o to by przesunął po nich opuszkami palców sprawdzając czy są tak delikatne jak na to wyglądają. Rozkosznie ciche pochrapywanie przerywało ciszę w sypialni, a chłopak co chwilę marszczył swój nosek mocniej wtulając się w poduszkę.
Ruiza wyglądał tak rozkosznie, uroczo i seksownie zarazem, że Toshiya nie potrafił oderwać od niego wzroku. Napawał się widokiem młodego, który całkowicie nieświadomy, pogrążony w głębokim śnie wystawiał się na widok rozczulonego spojrzenia mężczyzny. Toshiya mógłby stać i patrzeć na Ruizę pewnie i cały dzień, ale gdy chłopak przewrócił się na plecy, a potem tyłem do drzwi Toshi zagryzając wargę postanowił się szybko zmyć. Nie pamiętał już kiedy widział tak seksowny tyłek. Przez moment zastanawiał się jak ta pupa wyglądałaby bez okrycia bokserek, ale szybko odpędził od siebie te myśli.
- Toshiya! – warknął Kaoru miotając się po Sali prób i machając jakimiś kartkami dokoła. – Obudź się, do cholery!
- Przepraszam – bąknął Totchi zastanawiając się dlaczego Kao nie przestanie wymachiwać tym papierem. Jeszcze komuś się oberwie… oberwało.
Shinya pocierał policzek na którym był wyraźny siniec po wczorajszym ekscesie Kyo.
- Mówiłem, żebyś zadzwonił do naszego cudnego wokalisty, bo tylko ciebie zechce wysłuchać – wycharczał Niikura w kierunku Toto i pomachał mu sponiewieranymi kartkami przed oczami. – Wiesz co to jest? – dodał spokojnie. Totchi przełknął ślinę. Głos Kaoru był zbyt spokojny by to mogło wróżyć coś dobrego.
Przyjrzał się arkuszom i wzruszył niepewnie ramionami.
- Czyste kartki papieru? – zaryzykował odpowiedź i zaraz jej pożałował widząc jak twarz Kaoru robi się coraz bardziej czerwona, oczy ciskają gromy, a usta zaciskają się w cienką kreseczkę.
- To są nuty do piosenek na nasz nowy singiel – syknął i po chwili Toto był cały w drobnych skrawkach papieru. Kao z wściekłością godną zranionego Grizzly darł papier nad basistą i po chwili wyszedł z pomieszczenia po drodze zabierając paczkę papierosów i zapalniczkę. Pozostali mężczyźni spoglądali na siebie niepewnie aż Shin uśmiechnął się niepewnie wybierając z ciemnych włosów Toshiego karteczki.
- Niech tylko Kyo przyjdzie to wszystko wróci do… normy – uśmiechnął się do Totchiego i przysiadł się koło niego na sofie ziewając rozdzierająco.
- Nasza norma nigdy nie jest normalna, Shin – zauważył basista strzepując z ubrań skrawki papieru. – Die… o co wczoraj chodziło Kyo? – spytał spoglądając w kierunku gitarzysty, który skubał palcami wystające nitki z rękawa bluzy. Mężczyzna drgnął słysząc pytanie, ale nie podniósł wzroku na przyjaciela i tylko westchnął cicho z rezygnacją.
- To was nie dotyczy – wyszeptał zupełnie nie przypominając samego siebie. Gdzie się zawieruszył ten wesoły, wiecznie uśmiechnięty i dowcipkujący z wszystkich i wszystkiego Die?
Basista z niedowierzaniem odnotował, że Daisuke zachowuje się w podobny sposób od jakiegoś czasu i tylko przy Kaoru jest jakiś taki weselszy. Ale ze mnie przyjaciel, pomyślał gorzko Toto patrząc na smutnego chłopaka brzdąkającego coś na akustyku. Chciał jeszcze o coś spytać, ale na salę wrócił Kaoru od którego wiało chłodem. Posłał Daisuke delikatny uśmiech na chwilę pozbywając się maski, którą przywdziewał, a po chwili znów był władczym liderem Dir en grey.
- Próby dzisiaj nie ma – wysyczał przez zaciśnięte zęby zbierając do teczki jakieś dokumenty. Odwrócił się gwałtownie i wbił chłodne spojrzenie czekoladowych oczu w Toshiyę. – A ty zrób wszystko, żeby na jutrzejszej próbie Kyo się zjawił. Inaczej nie masz się po co tu pokazywać – syknął i skierował wzrok tym razem na Die’a ubierającego kurtkę. – Do domu? – spytał łagodnie.
Ciemnowłosy skinął głową i Toshi był prawie pewien, że jego ramiona drżą od tłumionego szlochu. O co tu chodzi?, zastanowił się widząc jak lider opiekuńczo obejmuje mężczyznę w pasie i przytula do swojego boku. Rzucił ostatnie spojrzenie na Shina i Toshiego po czym opuścił salę z Die’m przy boku. Perkusista pokręcił głową i również po chwili go nie było. Basista nie zastanawiając się dłużej spakował się, narzucił na siebie bluzę i ruszył w kierunku parkingu obmyślając plan, jak dotrzeć do Tooru.
Przez całą jazdę do domu miał już wymyślony plan, ale w chwili gdy zobaczył wokalistę opartego o swój samochód przed domem Toshiyi wypadło mu to z głowy. W głowie huczała mu tylko jedna myśl: „czy on widział młodego?”. Było to irracjonalne, bo do domu wejść nie mógł – nie miał klu…
- Kurwa – zaklął Toshiya i odpiął pas. Kyo miał klucze do jego domu! A jeśli wszedł do środka i…? – Co tu robisz? – spytał mało uprzejmie i skarcił się widząc spojrzenie przekrwionych oczu wokalisty, który był w kiepskim stanie.
- Pogadać chciałem – wychrypiał, a jego głos brzmiał jak zarzynane zwierzę traktowane piłą mechaniczną. Toshi skrzywił się, a Tooru westchnął. Ciekawe co by fanki Kyo powiedziały na taki widok?
- Ee… no, jasne, świetnie – bąknął Toshiya. – Kaoru był wściekły strasznie… - mruknął i przechylił głowę kładąc dłoń na ramieniu Tooru, który spuścił głowę wciskając dłonie w spodnie.
- Trudno, jak mu coś nie pasuje, zawsze może znaleźć nowego wokalistę – prychnął i skinął głową w kierunku domu. – Mogę wejść do środka, nie? Cholera, chciałem kluczami otworzyć, ale… zamki wymieniłeś? – burknął cały czas nie zmieniając wyrazu twarzy. Toshi nie lubił, gdy Kyo tak wyglądał, bo nigdy nie mógł nawet się domyślać o czym myśli mężczyzna.
- Zmieniałem zamki… - powtórzył bezmyślnie Toto zerkając w kierunku domu. – Zmieniałem? – sam nie był pewien co w tej chwili myśleć. Komplet kluczy, który posiadał Kyo był na pewno kluczami od zamków we wszystkich drzwiach. Więc… Toshimasa nawet o tym nie chciał myśleć. Nie chciał brać pod uwagę opcji, że być może to sprawka młodego, a jego dom zubożał o kilka drogich sprzętów. Spojrzał w kierunku okien i gdy w jednym poruszyła się firanka przeprosił wokalistę na chwilę odchodząc kilka kroków. Wyciągnął komórkę i wybrał swój domowy numer, prosząc w myślach, żeby Ruiza odebrał.
Pip…
Pip…
Pip…
- … - odebrał, ale nie odezwał się słowem, było słychać tylko jego ciężki, nierówny oddech. Toshiya odetchnął z ulgą.
- Ruiza? Odezwij się, proszę – wyszeptał zerkając kątem oka na Kyo, który bez zainteresowania rozmową basisty przesuwał palcami po niewielkiej rysie na masce swojego auta. – Nie bój się. To jest mój przyjaciel… - ledwo skończył mówić, pomyślał, że to nie zabrzmiało zbyt dobrze. Cholera, to zabrzmiało bardzo niedobrze. Jeśli Toshiya to zrozumiał, to chłopak tym bardziej mógł tak to odebrać.
- Przestraszyłem się… - dobiegł go cichutki, zachrypnięty szept i Toshi był prawie pewien, że chłopak płacze, albo płakał. Poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku, gdy wyobraził sobie jego skuloną postać pod ścianą ze słuchawką przyciśniętą do ucha drżącymi dłońmi.
- Spokojnie, nic się złego nie dzieje – zapewnił spokojnie ciepłym głosem. – To jest mój przyjaciel. Odblokuj drzwi, dobrze? – domyślał się, że chłopak musiał od środka zaryglować dodatkowy zamek do którego klucza nie było w komplecie Kyo i dlatego nie mógł się dostać do środka.
- Nie mogę… - usłyszał w odpowiedzi łamiący się głos. Ogarnęło go nieprzyjemne uczucie chłodu mimo, że na dworze wcale nie było zimno.
- Dlaczego?
- Tu… jest bałagan – wymamrotał cichutko. – Sprzątałem… i nie zdążyłem, bo... przyjechał on – wychrypiał i siąknął nosem. – Przepraszam…
Toshiya domyślał się o jaki bałagan może chodzić, ale miał nadzieję, że chłopak po prostu coś rozlał albo zbił. Wiedział, że są to złudne nadzieje, ale bał się pomyśleć o tym co jest za drzwiami.
- Odblokuj zamek i idź do mojej sypialni. Słyszysz? Do mojej. I idź posiedzieć do garderoby. Tylko zamknij za sobą drzwi. Przyjdę po ciebie – mruczał cicho do słuchawki czując jak jego serce pęka, gdy chłopakowi wyrwał się szloch. – Wszystko będzie w porządku, Ruiza. A teraz, słoneczko, podejdź do drzwi i odblokuj zamek, dobrze? – Toshiya zdawał sobie sprawę jak zwrócił się do chłopaka i faktycznie chciał by Ruiza został jego prywatnym, słodkim słonkiem, które rozświetlałoby jego życie. Ale nie mógł teraz o tym myśleć. Nie wiedział zupełnie nic o młodym, a ta chwila nie była odpowiednia nad rozmyślaniem o tym wszystkim w co się wplątał zabierając blondyna do siebie.
- Już – usłyszał szept i połączenie zostało przerwane. Toshi przymknął powieki czując, jak krew zaczyna szybciej krążyć w jego żyłach.
- Totchi? – mruknął Kyo przyglądając się badawczo przyjacielowi. – Ty się dobrze czujesz?
- Tak, tak – potwierdził bez przekonania i uśmiechnął się, ale po minie Tooru doszedł do wniosku, że ten grymas na jego twarzy uśmiechu na pewno nie przypominał. Ruszył w stronę domu słysząc za sobą ciche kroki wokalisty. Otworzył drzwi i zamarł na ułamki sekund myśląc jak może wytłumaczyć Kyo skąd się wzięła krew na podłodze. Wszedł na korytarz i westchnął cicho.
- Przepraszam za… bałagan, ale miałem rano mały wypadek i nie zdążyłem posprzątać – wymamrotał wbijając wzrok w czubki swoich butów. Usłyszał prychnięcie Kyo i wiedział, że jest na straconej pozycji.
- Mógłbyś próbować oszukać w ten sposób każdego, ale nie mnie. Za duże mam doświadczenie… z krwią. A ta tutaj – wskazał brodą kierunek – jest świeża jak jasna cholera. I wcale nie wymieniałeś zamków, prawda?
Hara milczał, bo co miał powiedzieć? Nie chciał oszukiwać Kyo. Nie potrafił. A nie chciał mu dokładać swoich zmartwień skoro on sam miał poważny problem z jednym z ich gitarzystów.
- Tutaj ktoś jest – ni to stwierdził ni zapytał parskając krótkim śmiechem w którym pobrzmiewały nieprzyjemne nuty. – I dzwoniłeś do siebie do domu.
- Skąd…? – oniemiały Toto patrzył teraz prosto w ciemne oczy przyjaciela, który spoglądał na niego z politowaniem.
- Totchi, jesteśmy muzykami. Mamy więc wyczulony słuch. Po pierwsze ty nie pamiętasz numeru do nikogo. Jedyny numer jaki masz w pamięci to do swojego domu i do rodziców. Spostrzegawczy też jestem, Hara, nie myśl sobie. Widziałem, jak wybierałeś numer. Nie z listy. Sam go wpisywałeś i raczej nie rozmawiałeś z mamą. Do niej nie mówiłbyś „Ruiza”. Po drugie słyszałem szczęk odblokowywanych drzwi – Kyo nie wydawał się być zdenerwowany. Mówił o tym tak jakby miał to gdzieś. – Pozostaje tylko pytanie kim jest ta Ruiza? Ale pogadamy o tym kiedy indziej, jeśli będziesz chciał, a teraz… pojadę w samotności topić smutki w butelce wódki.
- Nie, Kyo, czekaj – Toshimasa położył dłoń na ramieniu niższego mężczyzny. – Zostań. Ja… wyjaśnię ci to tylko… poczekaj w kuchni, dobra?
Tooru przyglądał się uważnie przyjacielowi po czym wolno skinął głową ściągając buty i kurtkę, skierował kroki do kuchni z której dobiegło głośne przekleństwo. Toshiya aż bał się pomyśleć co on tam zobaczył. Stanąwszy w progu prawie dostał zawału.
Tutaj zdecydowanie było więcej krwi niż to co widzieli w korytarzu. Toshi bez słowa ruszył w kierunku swojej sypialni i od razu wszedł do garderoby ignorując to, że Kyo idzie za nim z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Trzeba było przyznać jedno – Tooru rzadko kiedy okazywał komukolwiek jakiekolwiek uczucia i Toshiya był jedną z nielicznych osób, które mogły przekonać się, że Kyo nie jest bez serca.
Otworzył drzwi i jego wzrok od razu skupił się na drobnej postaci skulonej w kącie garderoby łkającej prawie bezgłośnie. Chłopak podniósł wzrok na Toshiyę drżąc, gdy mężczyzna do niego podchodził.
- Cicho już, cicho – wyszeptał klękając przy nim i przytulając go do siebie. Ruiza dłonie miał we krwi, ubranie poplamione, bóg wie czym, i cały zakrwawiony bandaż na nodze owinięty ręcznikiem, żeby nie zabrudzić podłogi. Nie ubrał się – w dalszym ciągu był w bokserkach i koszulce. Toshi, który rano napawał oczy widokiem chłopaka, teraz był po prostu przestraszony tym co widział. Wcześniej też widział te wszystkie siniaki, ale w tej chwili… w tej chwili po prostu czuł, że gdyby dorwał człowieka, który zrobił krzywdę Ruizie to zabiłby go gołymi rękoma.
- Kurwa, człowieku, kto to jest? – spytał Kyo i nie czekając na odpowiedź pobiegł do łazienki po apteczkę. Już po chwili kucał z drugiej strony chłopaka, który gwałtownie wtulił się w Toshiyę, płacząc głośniej. – Zabierzmy go do łazienki lepiej.
- Chodź, mały – Toshiya próbował wstać, ale Rui był w niego tak wtulony, że nie był w stanie. Objął więc chłopaka unosząc go w ramionach. Po raz kolejny uderzył w niego fakt, jaki chłopak jest leciutki. Kyo szedł za nimi, a w jego oczach migotało współczucie. Był naprawdę zaskoczony zachowaniem basisty i tym co tutaj zastał, ale dzięki temu mógł oderwać się od swoich nieprzyjemnych myśli. Co prawda chciał się upić z Toshiyą, zrelaksować, ale…
- Kyo, przynieś mi z szafy jakieś ubrania – rzucił w kierunku przyjaciela. – I zaparz jakieś zioła, powinienem mieć coś w szafce, dobra?
W normalnej sytuacji Tooru parsknąłby, zaklął i popukał w czoło, ale teraz po prostu zrobił to o co prosił Toshi. Nie mógł mu odmówić widząc roztrzęsienie chłopaka. Zniknął z łazienki, a Toshiya zaczął delikatnie ściągać z Ruizy koszulkę. Wychodziło na to, że krew była jedynie z rany na nodze. Obmył delikatnie ciało chłopaka gąbką po czym okrył go wielkim, puchatym ręcznikiem i zajął się zranioną stopą. Ruiza syczał, szlochał i trząsł się w czasie, gdy Toshimasa dezynfekował sporych rozmiarów rozcięcie, które nie chciało przestać krwawić. W końcu jednak przestało.
- Coś ty robił? – spytał kończąc wiążąc bandaż. Podniósł się z klęczek i spojrzał chłopakowi prosto w zaszklone oczy.
- Przewróciłem się – odparł cicho odwracając wzrok. Toshiya poczuł się fatalnie, bo wiedział, że chłopak kłamie. Już raz się przewrócił. Niemożliwe, żeby znowu… I jeszcze ta krew w korytarzu i kuchni!
Wsunął dwa palce pod brodę młodego, nie zważając na jego drgnięcie, uniósł jego twarz ku swojej i spojrzał mu prosto w bursztynowe oczy.
- A tak naprawdę? – nie zauważył, że ich twarze dzieli kilka centymetrów, a same wargi kilka milimetrów. Ruiza miał szeroko otwarte, przepełnione strachem oczy, rozchylone usta przez które oddychał szybko. Toshiya wpatrując się w oczy młodego poczuł, jak robi mu się ciepło. Zapragnął poczuć miękkość i smak jego warg, ale wiedział, że to nie odpowiedni moment. Ba, to był bardzo nie odpowiedni moment. Nawet nie wiedział czy chłopak… też lubi chłopców i co gorsza jeśli lubi to czy Toto był w jego typie. Może nie lubił dużo starszych od siebie mężczyzn? Cholera, o czym ja myślę, skarcił się w myślach przesuwając opuszkami palców po podbródku Ruizy, który wpatrywał się w niego ze strachem i wdzięcznością. Zadrżał gdy Totchi ujął w dłonie jego twarz gładząc kciukami policzki. Toshi miał mętlik w głowie. Jedna jego strona wręcz wrzeszczała z pragnienia by pocałować chłopaka, a druga zapierała się rękami i nogami przed tym.
- Ruiza – wymruczał czując gorący oddech blondyna na swoich ustach. Tracił kontrolę nad całą sytuacją. Gdzie ten Kyo, kiedy go tak potrzebuje? A, poszedł zaparzyć herbatę… Totchi wiedział, że słono za to zapłaci, ale nie mógł dłużej powstrzymywać swoich pragnień. Od kiedy zobaczył młodego skulonego pod ścianą budynku w deszczu poczuł coś dziwnego do niego i nie potrafił tego opanować.
Policzył w myślach do dziesięciu i przymknął powieki wsuwając dłonie we włosy blondyna jeszcze bardziej się do niego przysuwając. Czuł ciepło jego warg i wystarczył drobny ruch by złączyć ich usta w pocałunku.

Cdn.

Niestety... nie wiem czy to dobra wiadomość czy zła, ale muszę to powiedzieć dwie rzeczy. Pierwsza - historia będzie dłuższa niż zamierzałam na początku - pomijając fakt, że nie miałam nakreślonej ilości części - ponieważ... ponieważ postanowiłam skupić się nie tylko na relacji Ruiza - Toshiya, jak miałam w zamierzeniu od samego początku - reszta zespołu miała być tylko "dodatkiem" do całości. I druga - nie mam pojęcia czy w takim wypadku uda mi się to skończyć. Z moim słomianym zapałem, ciągłymi problemami ze spieprzającą przede mną w ekspresowym tempie weną i problemami życia codziennego to wszystko jest możliwe. A nie chcę z tego robić dramatu, tragedii czy bóg wie czego. I nie chciałabym tego "zepsuć", bo jakoś tak zależy mi na tym ficku bardziej niż na innych moich tworach, które napisałam...
To tyle z ogłoszeń parafialnych :hamster_moe:

Yuri

Megan

Yuri

Megan

Yuri

Tina

Błagam, Meguś, wybacz ale naprawdę nie mam już dziś siły na cytowanie

Przepraszam też, że tak późno ale nie mialam wczesniej za bardzo czasu żeby tu zajrzeć

Rozdział baaaaardzo mi się podobał, nawet bardziej niż bardzo :hamster_evillaugh:

I absolutnie nie jest nudny :hamster_bigeyes:

Jestem bardzo ciekawa czy Tochi pocałuje Ruizę w końcu czy nie, więc proszę o nexta :hamster_evil:

Czy ja przypadkiem nie nadużywam słówka bardzo?? :confused:

Obiecuję, że następnym razem się poprawię i na pewno będzie dużo cytatów :hamster_bigeyes:

Przysięgam :hamster_bigeyes:

Megan

Tina