[P18] Untitled

Megan

Od razu z góry przepraszam za ten rozdział. Jest totalnie... do dupy :hamster_cies2:

5.
Jeszcze tylko kilka milimetrów, tylko kilka… Ruiza oddychał płytko patrząc szeroko otwartymi oczami w oczy Toshiyi, który nie wiedział już czy chłopak się boi czy też tego chce w równym stopniu co on. Och, ile by dał, żeby to była opcja druga.
Ostatnie milimetry. Czuł jak serce dudni mu w klatce piersiowej i irracjonalnie pomyślał, że blondyn na pewno to słyszy. A może to jego serce tak głośno biło?
Atmosfera zgęstniała tak bardzo, że można było ją ciąć nożem, ale Toshi za nic w świecie nie chciał odsuwać się od młodego. Nie mógł przed sobą zaprzeczać – chłopak pociągał go, jak żaden wcześniej inny mężczyzna.
- Herbatę zrobiłem… - Kyo wtargnął do łazienki udając, że nie widział, jak Toto odskakuje od chłopaka i zaczyna grzebać w apteczce, a młody zarumieniony spuszcza wzrok i drżące dłonie splata na kolanach.
- Dzięki, Kyo – mruknął basista zachrypniętym głosem, drgnął zaskoczony, chrząkając. – Przyniosłeś dres…? – spojrzał znacząco na wokalistę, który odnotował z dziwnym rodzajem satysfakcji delikatne rumieńce na policzkach basisty.
Po chwili w łazience znów został tylko Toshi z Ruizą, który wyłamywał sobie palce, uciekając wzrokiem na boki. Mężczyzna zsunął z ramion chłopaka ręcznik, który zadrżał czując na nagiej skórze ciepły oddech starszego.
- Ruiza – zaczął cicho basista będąc pewnym, że za zamkniętymi drzwiami stoi Kyo z uchem przytkniętym do ciemnego drewna. – Spójrz na mnie, proszę – dodał jeszcze ciszej ujmując w dłonie twarz młodego. Chłopak niepewnie podniósł na niego zmieszany wzrok. – Wystraszyłem cię? – spytał cicho, a gdy chłopak nie odpowiedział, kontynuował. – Nie chciałem, naprawdę nie chciałem. Przepraszam – ostatnie słowo wymówił prawie niesłyszalnie, musnął palcami posiniaczony bark chłopca i lekko przesunął opuszkami palców na szyję po czym oprzytomniał widząc strach w oczach blondyna.
Sięgnął po koszulkę po czym bez słowa nasunął ją na chłopaka, który krzywił się i syczał cicho przez zaciśnięte żeby. Toshiya poczuł się dziwnie – nigdy nie opiekował się nikim w taki sposób i sprawiło mu to dziwną przyjemność.
Pomógł ubrać chłopakowi bluzę i przez chwilę męczył się z zamkiem błyskawicznym z którym nie mógł sobie poradzić. Cóż, nie miał wprawy, ale w końcu zapiął opierające się ustrojstwo. Pociągnął za suwak i zapiął bluzę do połowy po czym uklęknął przed chłopakiem. Ruiza zarumienił się nieznacznie widząc między swoimi nogami klęczącego mężczyznę i modlił się w duchu by ten tego nie dostrzegł. Bał się tego, co mogłoby z tego wyniknąć. Nie chciał przysparzać temu człowiekowi nie potrzebnych problemów, a on sam był już wystarczającym kłopotem.
- Teraz trochę zaboli – ostrzegł chłopaka ujmując w dłonie jego skaleczoną stopę, zaczął delikatnie nasuwać nogawkę dresu na nogę. Ruiza zagryzł wargę, jęknął cicho odwracając wzrok. Wszystko go bolało, był zmęczony i głodny, ale wiedział, że nie będzie w stanie nic przełknąć.
Czuł muśnięcia dłoni basisty podczas wsuwania na niego spodni i zarumienił się gwałtownie, gdy dotarł do ud.
- Ja cię przytrzymam, a ty dokończ zakładanie – wymruczał Totchi wstając i pomagając wstać młodemu objął go w pasie delikatnie przyciskając do swojego boku. Czuł drżenie chłopaka gdy ten ubierał się do końca i nie mógł powstrzymać czułego uśmiechu, gdy Ruiza spłoszony podniósł na niego wzrok będąc w dalszym ciągu w jego objęciach.
- Herbata stygnie – dobiegło ich burczenie Kyo zza drzwi.
Toshiya uśmiechnął się i delikatnie pogładził Ruizę po policzku, nie mógł się powstrzymać. Chłopak patrzył na niego niepewnie i drgnął, gdy zapominając o bolącej nodze stanął na niej.
- Uważaj, słonko – zamruczał i niewiele myśląc wziął na ręce chłopaka, który zesztywniał, ale niepewnie objął za szyję Toshiyę. Drżał lekko, gdy wdychał zapach jego perfum i czuł ciepło jego ciała. Chwilę później Toto kładł na łóżku chłopaka i poprawiał mu poduszkę pod uważnym spojrzeniem Kyo, który przyniósł herbatę i kilka krzywo zrobionych kanapek. Rui niepewnie przyglądał się jedzeniu, gdy usłyszał burkliwy głos Tooru:
- Jadalne są.
- Oczywiście – przytaknął od razu chłopak bojąc się urazić tego mrukliwego mężczyznę, który był przyjacielem Toshimasy. Bał się tylko pomyśleć jaka to była przyjaźń, ale wolał nie wyciągać pochopnych wniosków.
- Dobrze się już czujesz? – spytał Toshi odgarniając chłopakowi z czoła niesforne kosmyki. Blondyn niepewnie skinął głową, uśmiechając się słabo. – Odpocznij… ale w razie potrzeby możesz mnie zawołać, dobrze? – upewnił się po czym okrywszy młodego kołdrą, opuścił sypialnię razem z Kyo, który mruczał coś pod nosem kręcąc głową z niedowierzaniem.
Mężczyźni usiedli w kuchni, którą Tooru wysprzątał. Toshiya uśmiechnął się do niego z wdzięcznością, nie był pewien czy dałby radę usunąć ślady krwi.
- Ten… Ruiza. On cię wykończy – zauważył w miarę delikatnie Kyo. – To przez niego na próbie byłeś nieobecny, mam rację? Cholera, jasne, że mam. Po co się pytam o rzecz oczywistą. Pytanie co z nim zrobisz?
Toshiya milczał wbijając wzrok w okno. Co miał odpowiedzieć? Sam nie znał odpowiedzi na to pytanie. Nie był pewien co zrobi z młodym, nic o nim nie wiedział.
- Słuchaj, nie będę się wtrącał. Jesteśmy przyjaciółmi, chcę ci pomóc – Kyo wstał, oparł się biodrem o stół i położył dłoń na ramieniu chłopaka. Toshimasa podniósł na wokalistę wzrok i wzruszył ramionami po czym prawie szeptem opowiedział, jak Ruiza znalazł się w jego domu. Kyo przyglądał mu się uważnie ani razu mu nie przerywając. Słuchał uważnie, bo naprawdę chciał pomóc Toto. I nawet chyba miał jakieś rozwiązanie. Toshi westchnął cicho.
- Wiem, jestem skończonym debilem, że wziąłem z ulicy zupełnie obcego dzieciaka i mam z nim same problemy, ale… - Totchi jęknął ukrywając twarz w dłoniach. Przez chwilę milczał aż odezwał się stłumionym przez ręce głosem: - Nie chcę, żeby odszedł.
Tooru uśmiechnął się krzywo. Znał Harę wystarczająco długo by wiedzieć, że mężczyźnie naprawdę zależy na tym chłopaku – chciał mu pomóc, dlatego zabrał go z ulicy. Kyo czegoś takiego by nie zrobił. Po prostu pojechałby dalej nawet nie mając wyrzutów sumienia, następnego dnia o niczym by nie pamiętał. Toshiya był jego przeciwieństwem. Chciał pomagać wszystkiemu co żyje i to był jego błąd, bo życie wielokrotnie się na nim za to mściło.
- Kaoru dostanie furii jak się dowie… - wymamrotał Totchi. – Ostatnio ciągle nawalamy.
- Kaoru – syknął wokalista – o niczym nie będzie wiedział. Chyba, że chcesz mu powiedzieć? – dodał znacząco na co basista pokręcił głową tak bardzo, że o mało mu nie odpadła. – No. Na początek załatwimy mu opiekę na czas, kiedy ciebie nie będzie w domu. Inaczej nigdy się nie skupisz na próbach. Zbliża się trasa… cholera. On ma jakąś rodzinę czy coś?
- Jak go pytałem czy chce kogoś powiadomić to zaprzeczył. Ale jest dorosły więc nie musi się przed nikim tłumaczyć – odparł Totchi i wstał zamierzając napić się kawy. Mocnej. – Chcesz kawy?
- Tak, mogę wypić. Słuchaj, ale jak to dorosły? Przecież to dziecko jeszcze jest – wyburczał Kyo trąc oczy, które zaczynały mu się same zamykać z niewyspania. Toshi zachichotał.
- Jest młodszy ode mnie o dziesięć lat – odpowiedział poważniejąc i zaciskając dłonie na kuchennym blacie dodał ciszej: - Nie wiem kto zrobił mu taką krzywdę, ale jakbym go dorwał…
- Dwadzieścia cztery lata… kurwa. Nie do wiary. – mamrotał Tooru wyciągając komórkę z kieszeni. Wybrał jakiś numer z listy i czekał aż po drugiej stronie ktoś odbierze. Wyszedł na korytarz, gdy Toshiya zaczął kląć na czym świat stoi wysypawszy kawę na podłogę. Po paru minutach rozmowy wrócił do kuchni, gdzie czekała już na niego parująca kawa czarna jak diabeł. Upił parę łyków, westchnął z zadowoleniem i popatrzył na Toshiyę, który prawie zasypiał na siedząco.
- Jutro rano przyjedzie do ciebie moja znajoma z przyjaciółką. Zajmą się twoim… słonkiem – uśmiechnął się widząc pytające spojrzenie Hary. – No co?
- Znajoma? Z przyjaciółką? – zapytał niepewnie nie chcąc nawet sobie wyobrażać jak te kobiety mogą wyglądać. Tooru zadawał się czasami z paniami lekkich obyczajów i…
- To nie są jakieś dziwki z ulicy, Toshimasa – warknął Kyo doskonale zdając sobie sprawę z tego, jakim torem pobiegły myśli przyjaciela. – Meg jest psychologiem dziecięcym, a Yuri opiekunką dzieci upośledzonych – wyjaśnił i pokiwał wolno głową widząc minę basisty. – Tak, tak, znam takie osoby! Naprawdę nie musisz się bać o tego chłopaka.
- Ale… skąd ty je znasz? Bo nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek nam przedstawiał jakąś tam Meg czy Yuri – zauważył przytomnie Toshiya upijając łyk napoju. – No? Mów.
Kyo westchnął z rezygnacją, mógł się tego spodziewać, że Totchi nie zaakceptuje obcych osób u siebie w domu, nie wiedząc kim są i skąd on je zna.
- Pamiętasz jak jakiś rok temu nie dotarłem na próbę, bo miałem stłuczkę? – spytał uśmiechając się mimowolnie i na chwilę Toshiya zaniemówił przyglądając się temu rozczulonemu uśmiechowi. Zaczął się zastanawiać co Tooru łączy z tymi dziewczynami.
- Tego nie da się zapomnieć. Kao o mało ci głowy nie rozwalił swoją gitarą – parsknął mężczyzna po chwili, a Kyo pokręcił głową ze śmiechem.
- Meg była drugim kierowcą, który ucierpiał w wypadku – mówił dalej Kyo, a w jego oczach pojawiły się dziwne błyski i smutek. – O mały włos mnie nie zabiła na ulicy. Bo widzisz… przez moją nie uwagę nie tylko rozwaliłem jej prawie pół samochodu, ale… - Tooru przymknął oczy uśmiechając się smutno. – Spieszyłem się na próbę, więc przydusiłem gaz do oporu, Kaoru wydzwaniał do mnie gdzie jestem. Nie ustąpiłem pierwszeństwa i ona tak nagle pojawiła się przede mną, nie mogłem prawie nic zrobić. Komórka wypadła mi z ręki… hamowałem, ale jechałem z taką prędkością, że nie miałem szans się zatrzymać. – Niimura zacisnął dłonie na kubku w dalszym ciągu mając przymknięte oczy. – Uderzyłem w nią. Usłyszałem zgrzyt metalu, widziałem, jak maska mojego auta się wgniata w jej bagażnik i w tym wszystkim słyszałem jej głośny krzyk i jakieś piski. Uderzenie nie było mocne, bo zdążyłem w miarę mocno wyhamować samochód… Gdy wysiadałem z auta na trzęsących się nogach, byłem oszołomiony i zdezorientowany. Ona też. Ale ona jeszcze płakała. Myślałem, że to ze strachu. Wiesz, kobiety różnie reagują. Zignorowała mnie próbując dostać się między nasze wozy wołając kogoś. Dopiero po kilku minutach zwróciła się w moją stronę i rzuciła na mnie z pięściami. Bo wiesz… okazało się, że w bagażniku jej samochodu był pies. Suka. Ze szczeniakami.
Toshiya wstrzymał powietrze. Tooru nie musiał nic więcej dodawać, basista wiedział już wszystko. Nie rozumiał tylko dlaczego Kyo nie powiedział o niczym reszcie. Albo chociaż jemu. Zrozumieliby!
- Kyo… Kaoru nie jest potworem. Zrozumiałby – powiedział cicho, ale Kyo zatopiony we wspomnieniach zdawał się nie słyszeć słów przyjaciela i kontynuował cicho:
- Przyjechała policja i straż. Spisali raport, a strażacy rozcinali karoserię, żeby dostać się do zwierząt. Matka i pięć szczeniaków zginęła na miejscu, ale… jeden, najmniejszy i najsłabszy z miotu przeżył – otworzył oczy w których był bezbrzeżny smutek. – Zabrałem dziewczynę i tego malucha do jednej z lepszych klinik weterynaryjnych, za wszystko płaciłem. Siedziałem z nią do późna w nocy, gdy lekarze ratowali małego. Nie mogłem tak jej zostawić z tym samej. Ona potrzebowała wsparcia, a je nie mógłbym spokojnie odejść ze świadomością, że… - przełknął ślinę ponownie zamykając oczy. – Szczeniak przeżył. Ale musieli amputować mu jedno oko. Kurwa, nigdy nie widziałem takiej radości drugiego człowieka, jak wtedy, gdy weterynarz do nas wyszedł i powiedział, że pies żyje. A potem wszystko potoczyło się szybko; zapłaciłem za pobyt szczeniaka w klinice i za naprawę jej samochodu, w wolnych chwilach spotykałem się z nią próbując jakoś wynagrodzić to co zrobiłem… i z biegiem czasu zaprzyjaźniliśmy się – Kyo odchrząknął. – Nie chcę o tym gadać i… nie wypaplaj przed nią, że ty wiesz, okej? – Toshiya przytaknął, a wokalista wstał zbierając się do wyjścia. Hara jeszcze długo po wyjściu przyjaciela przetrawiał to co usłyszał.
Następnego dnia punktualnie o siódmej rano do drzwi zadzwonił dzwonek. Toshiya idąc otworzyć, usłyszał za nimi dźwięczny śmiech. Otworzył drzwi i ujrzał dwie młode dziewczyny, które spojrzały na niego i zachichotały jak nastolatki, którymi na pewno już nie były.
- Cześć? – rzucił niepewnie basista wpuszczając osobniczki płci przeciwnej na korytarz. Koło jego nóg przebiegła duża kupa futra prawie go przewracając.
- Nii! – krzyknęła z oburzeniem brunetka i przeprosiwszy cicho chwyciła psa za obrożę. Toshi spojrzał na psa i od razu wiedział z kim ma do czynienia. To był pies, który przeżył wypadek – nie miał jednego oka.
- Dzień dobry – przywitała się druga dziewczyna i uśmiechnęła szeroko. – Yuri jestem – dodała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – A ta tutaj to Meg. No i Nii.
- Toshiya – mruknął basista i również się uśmiechnął.
- Przepraszam za niego – powtórzyła po raz trzeci Meg zagryzając wargę. – Zachowuje się tak, jakby był wielkości yorka… i czasami są z tym problemy. Nie masz nic przeciwko, że tutaj będzie? On nie brudzi ani nic…
- Nie brudzi? – prychnęła ze śmiechem Daga. – A pamiętasz…
- Powiedziałam, że nie brudzi to nie brudzi! I nie kłóć się ze mną, bo do domu wrócisz piechotą – zagroziła ze słodkim uśmieszkiem wyższa z dziewczyn i wyszczerzyła się radośnie. – To gdzie nasz podopieczny?
Toshiya ze śmiechem przyglądał się dwóm kobietom, które sprzeczały się co chwilę o każdą bzdurę, ale miały przy tym tyle radości i śmiechu, że nie potrafił być obojętny na ich zachowanie i sam chichotał powstrzymując się przed głośnym śmiechem. Zaprowadził Meg i Yuri do sypialni młodego. Chłopak już nie spał i z niepokojem przyglądał się gościom. Zanim Toshiya się odezwał Meg już podchodziła do łóżka na którym usiadła i przyjrzała się blondynowi ze zmarszczonymi brwiami, po chwili uśmiechnęła tak uroczo i niewinnie, a Toshiemu przeszło przez myśl, że gdyby nie był gejem to na pewno byłby zauroczony tą kobietą. Yuri dołączyła do przyjaciółki i również posłała chłopakowi cudowny uśmiech i Toshiya tym razem pomyślał, że dobrze, że jest gejem. Inaczej miałby problem z którą dziewczyną się umówić. Ale zaraz zmarkotniał. A co jeśli Ruiza jest stu procentowym hetero? Co z tego, że on w tej chwili nie jest w najlepszej kondycji fizycznej. Od razu widać, że jest przystojnym mężczyzną. Toshiya z minuty na minutę smutniał coraz bardziej, ale widząc nieśmiały uśmiech Ruizy i to jak zaczyna niepewnie rozmawiać z dziewczynami sprawiło mu nie małą radość. Nii usiadł przy Meg i patrzył na chłopaka merdając swoim ogonem. Dziewczyna rzuciła jakąś uwagę w kierunku Ruizy, który po chwili niepewności wyciągnął rękę w kierunku psa i pogłaskał go po głowie. Uśmiechnął się do psa, a Toshi pomyślał, że chciałby aby chłopak do niego się tak uśmiechał, bez tego strachu który ciągle mu towarzyszył.
- To ja…
- Tak, tak – przerwała mu niemal natychmiast Meg. – Możesz iść, my tutaj sobie poradzimy. – po czym ponownie zwróciła się do Ruizy, który wpatrywał się w obie dziewczyny z żywym zainteresowaniem, a Toshiya wychodząc z domu wyglądał niczym chmura gradowa.
- Nie mam najmniejszych szans. Totchi, ty idioto, na co liczyłeś? – pomyślał smętnie wsiadając do samochodu i obiecując sobie, że po drodze do domu wstąpi do znajomego mechanika, z piskiem opon odjechał spod domu.

Cdn.

Wiem, wiem, jestem zła, wstrętna i okropna, bo zabiłam niewinne stworzenia

ale chociaż Złomka w końcu naprawimy...

Yuri

Megan

Yuri

Megan

Tina

Obiecałam, że tym razem będzie dużo cytatów, więc zaczynamy :hamster_XD:

Megan

Tina

Megan

Obiecany rozdział. I nawet mi się podoba :hamster_XD:

6.
Kyo pojawił się na próbie mimo, że wyglądał jak zombie. Nie spóźnił się, przykładał do próby jak nigdy, ale za to kompletnie olewał Daisuke, który wielokrotnie próbował do niego podejść i porozmawiać. Na samym początku podchodził i starał się zagadać, ale gdy to nie przynosiło skutku, a Kyo mordował go wzrokiem, rzucał mu tylko błagalne spojrzenia z drugiego końca pomieszczenia, które Niimura ignorował, choć Toshiya widział ile go to kosztuje.
Zaczął się domyślać, że między tą dwójką do czegoś doszło – tylko do czego, że się tak zachowują?
Kaoru warczał ciągle na wszystkich, gdy któryś się pomylił i jedynie Tooru nie mógł nic zarzucić. Chłopcy z niepokojem przyglądali się wokaliście, który miał w poważaniu zachowanie Die’a, a on ewidentnie pragnął porozmawiać z wokalistą.
- Koniec próby – zarządził Niikura po trzech godzinach. Spojrzał na Kyo i Toshiya był pewien, że gdyby wzrok zabijał to musieliby zacząć szukać nowego wokalisty. – Die i Kyo zostają – dodał z wyraźnym trudem zerkając uważnie na drugiego gitarzystę, który posłał mu uśmiech pełen wdzięczności, zaś Tooru parskając zignorował słowa lidera. Zaczął się ubierać i kierować w stronę wyjścia, gdy nagle poczuł ramiona oplatające się wokół jego talii i ciepłe ciało wtulające się w jego plecy.
- Proszę, Tooru – wyszeptał Die do ucha niższego od siebie mężczyzny. Wokalista szarpnął się, ale ciemnowłosy mocno go trzymał.
- Panowie, wychodzimy! – nakazał Kaoru i po chwili sala została pusta, nie licząc gitarzysty i wokalisty.
Toshiya i Shinya niepewnie zerkali na Kaoru, który zaciskając dłonie w pięści szedł przed nim sztywno wyprostowany jakby kij połknął. Nie odzywał się jednak do nich, a oni nie chcieli podpadać liderowi, ale z drugiej strony Kao był ich przyjacielem. Toshiya chwycił za ramię lidera, gdy ten miał się skierować do swojego samochodu. Mężczyzna spojrzał na basistę pustym wzrokiem.
- Kaoru co ty… przecież oni się pozabijają… - zaczął cicho Toto. Niikura milczał po czym wyszarpnął się z uścisku Toshiyi, odwrócił wzrok i wydusił przez ściśnięte gardło:
- Widzisz, Totchi… bo ja go, kurwa, kocham i chcę jego szczęścia. – nie mówiąc nic więcej prawie biegiem ruszył do swojego samochodu i z piskiem opon odjechał z parkingu. Toto spojrzał niepewnie na Shina bojąc się jego reakcji, bo o swoją się martwić nie musiał. Był jednak zaskoczony słowami lidera – nie tyle, co jego orientacją co ulokowaniem uczuć.
Perkusista jednak uśmiechał się smutno patrząc gdzieś w dal, gdzie jeszcze niedawno stał zaparkowany wóz Niikury.
- Nic nie powiesz? – spytał cicho młodszego chłopaka, który popatrzył na basistę z tym samym smutnym uśmiechem i pokręcił głową przeczesując swoje włosy dłonią. Po chwili na parkingu został tylko Toshimasa.

- Puść mnie, do cholery! – warczał Tooru, gdy Die obejmował go mocno tuląc się do jego pleców. Wymruczał coś w jego włosy zacieśniając uścisk. – Puść, debilu, bo zaraz nie będę miał czym oddychać! – nie poskutkowało więc Kyo zaczął się kręcić starając obrócić przodem do gitarzysty. Ten wyczuwając jego intencje uśmiechnął się słabo pozwalając mu na to, a po chwili leżał na podłodze z sykiem pocierając szczękę. Kyo stał nad nim gotowy do kolejnego uderzenia.
- Kyo… Tooru, proszę, pozwól mi wyjaśnić… - Die z pozycji pół leżącej przyglądał się małemu wokaliście po raz kolejny przyznając przed samym sobą, że ten człowiek nawet w furii jest nieziemsko seksowny.
- Ty, Daisuke, wyjaśniłeś mi już wszystko bardzo dosadnie! – warknął wokalista. – Moja szczęka i fiut cały czas to pamiętają! Nie musisz mi odświeżać pamięci – syczał pochylając się nad Diem. – Więc daruj sobie teraz. Nie mam najmniejszej ochoty z tobą rozmawiać ani na ciebie patrzeć!
Die spuścił wzrok i zagryzł wargę. Wiedział, że Kyo mu tego nie wybaczy, ale on go kompletnie zaskoczył.
- Tooru – szepnął miękko. – Zaskoczyłeś mnie… nie wiedziałem jak zareagować…
- Och, ależ bardzo dobrze wiedziałeś JAK zareagować – parsknął Niimura. – Aż za dobrze. O mało mi zębów nie wybiłeś i nie pozbawiłeś klejnotów. I śmiesz twierdzić, że nie wiedziałeś jak zareagować?! Nie bądź śmieszny, Die. Nie bądź żałosny. No, co tak patrzysz? W tej chwili jesteś żałosnym człowiekiem i brzydzę się tobą. – Kyo doskonale sobie zdawał sprawę, że najzwyczajniej w świecie rani gitarzystę. Widział to w jego oczach, które wręcz błagały o zrozumienie. O choć odrobinę zrozumienia, którego wokalista nie potrafił z siebie wykrzesać. A może po prostu nie chciał, nie miał już siły? Gdy w końcu zdobył się na odwagę i po kolejnej libacji alkoholowej, troszeczkę wstawiony wyznał swoje uczucia starszemu i pocałował go to dostał po pysku i został nazwany „pieprzoną ciotą”. Zabolało. Bardzo.
Die milczał. Nie wiedział, jak może odpowiedzieć. To fakt, że go poniosło, ale on był po prostu zdezorientowany i przestraszony. Zranił swoim zachowaniem wokalistę bardziej niż ciosami, które mu zadał.
Pozbierał się z podłogi, gdy Kyo drżącymi dłońmi próbował wyciągnąć z paczki papierosa. Zbliżył się do niego będąc gotowym na przyjęcie kolejnego uderzenia. Zasłużył sobie, więc nie miał zamiaru się uchylać od odpowiedzialności za swoje czyny.
Wokalista zaklął siarczyście, gdy wyłowiony z paczki papieros wysunął mu się z rąk. Daisuke ujął w dłonie jego mniejsze i próbował spojrzeć mu w oczy, gdy Kyo zamarł w bezruchu odwracając głowę w bok. nie mógł na niego spojrzeć, bo wtedy nie wytrzymałby i zrobiłby coś czego gitarzysta na pewno sobie nie życzy, a coś o czym Tooru śni po nocach. I nie tylko o tym, pomyślał wściekając się na swoją słabość.
- Tooru – wychrypiał Die i pogładził kostki wokalisty. – Popatrz na mnie, proszę.
- Zostaw mnie – wydusił w końcu z siebie blondyn. – Już się ośmieszyłem, ty już mi przyłożyłeś, a ja ci oddałem, więc zostawmy to wszystko… tak jak jest – jego głos pod koniec prawie się załamał i Kyo był wściekły na siebie, że okazuje słabość i uczucia przy drugim człowieku. Nawet jeśli ten człowiek był jego przyjacielem. Był. Teraz już nie mógł tak nazywać Daisuke. Nie mógł…
- Chcesz, żeby taka atmosfera towarzyszyła nam na próbach, nagraniach, koncertach, sesjach, wywiadach…? Fani i wszyscy inni od razu zobaczą, że coś jest nie w porządku między nami. I prędzej czy później Dir en grey się rozpadnie. Tego właśnie chcesz? – pytał szybko Daisuke nie chcąc by wokalista mu przerwał, nie teraz gdy on musiał mu coś oznajmić, coś co zmieni życie ich obojga diametralnie. – A może chcesz mieć przy sobie kogoś kto będzie z tobą w tych dobrych i złych chwilach, kogoś kto cię przytuli, porozmawia, zrobi śniadanie do łóżka… o nie, Kyo, ty nie masz prawa głosu teraz! – wysyczał Daisuke widząc, że wokalista marszczy gniewnie brwi i zamierza coś powiedzieć. Puścił jego dłonie, jednym ramieniem objął go w pasie przyciągając do siebie i zatkał dłonią drugiej ręki usta mężczyzny, żeby nie mógł się odezwać. – No, więc, Kyo? Jak to jest? Nie chciałbyś z kimś wracać do domu, jeść wspólnie posiłków, oglądać telewizji, kochać się w każdym możliwym miejscu… - zamilkł na chwilę uważnie wpatrując się w migdałowe oczy blondyna, które rozbłysły dziwnym, nikłym blaskiem. – Chciałbyś. Chciałbyś tych wszystkich rzeczy o których mówiłem i jeszcze więcej. Bo ty mnie, kurwa, kochasz. – wpatrywał się w oczy Kyo szukając w nich jakiejkolwiek oznaki, że jego słowa jakoś na niego działają. Niestety. Oczy wokalisty na powrót były zimne niczym kryształki lodu i jedynie delikatne drżenie jego ciała utwierdzało Die’a w tym, że się nie myli. – Tooru… przepraszam. Nie chciałem cię uderzyć. Nie chciałem odepchnąć… możesz… możemy spróbować jeszcze raz? – wyszeptał łamiącym się głosem odsuwając dłoń od ust Kyo. Pieszczotliwie przesunął opuszkami po dolnej wardze mężczyzny, który przymknął oczy oddychając szybciej. Po chwili jednak otworzył je czując na swoich ustach gorący oddech Daisuke. Oparł dłonie na jego klatce piersiowej jednocześnie pragnąc objąć go i wpić się w jego wargi, ale odepchnął go od siebie, a Die puścił go zaskoczony.
- Masz, pieprzoną, rację. Chciałbym tego wszystkiego. Ale nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, wiesz, Die? Bo ona ciągle płynie i to jest niemożliwe. A ja – przełknął ślinę odwracając się plecami do chłopaka by nie widzieć cierpienia w jego oczach – nie chcę nawet próbować.
Ciche kliknięcie zamka rozbrzmiało głośniej niż trzaśnięcie drzwiami, a Daisuke poczuł, że świat zawalił mu się na głowę. Na jego własne życzenie.

Toshiya zapłacił taksówkarzowi i wysiadł z auta przeciągając się. Zostawił swój samochód u mechanika i musiał skombinować inny środek transportu do domu. Najbezpieczniej było taksówką. Cieszył się na powrót do domu, bo był pewien, że tym razem nic się nie stało Ruizie. W końcu były z nim dwie dziewczyny. Och, no i pies-taran. Z uśmiechem otworzył drzwi i od razu został zaskoczony przez kilka rzeczy. Pierwszą z nich był zapach świeżo upieczonych ciasteczek dolatujący z jego kuchni, drugą głośny śmiech dziewczyn i chłopaka, a trzecią… trzecia go tak zaskoczyła, że wylądował na podłodze pod wielki cielskiem śliniącego się Nii.
- Nii! – krzyknęła Meg i pociągnęła psa za obrożę, jednak nowofundland ani myślał zejść ze swojej zdobyczy. Polizał Toshiyę po twarzy i szczeknął głośno. – Och, Nii, ty dupku, złaź, mówię!
- Dusi mnie – wysapał Totchi, a Meg zrobiła się blada i jeszcze bardziej zdenerwowała na psa.
- Yuri! – zawołała, a dziewczyna zachichotała.
- On ma na imię Nii, Meg – odpowiedziała roześmiana opierając się o ścianę.
- Cholera, nie dowcipkuj, bo zaraz będziemy mieć trupka na składzie i wtedy nie będzie już tak wesoło – wyburczała Meg i Toshi pomyślał, że w tej chwili przypominała Kyo; burkliwa, obrażona. Ciekawe jak to między nimi jest…
- Auć! – zawył gdy pies niechcący wbił mi pazury w udo.
- Nii! – w końcu Daga wkroczyła do akcji. – Noga, bydlaku – dodała i pies w ciągu trzech sekund stanął przy jej nodze. Dziewczyna pogłaskała psa po pysku, szepcząc jaki jest grzeczny. Meg za to stała z otwartymi ustami, którymi poruszała, jak ryba wyjęta z wody. Toshiya zachichotał cicho pocierając udo.
- Nie mogłaś tak od razu? – burknęła i założyła ręce na piersi.
- Zabawniej było patrzeć…
- … jak zdycham na podłodze? – przerwał jej Toshimasa niewinnie, wstając. Meg roześmiała się głośno spoglądając na mężczyznę z iskierkami w oczach. Basista odwzajemnił jej uśmiech, po czym jego wzrok skupił się na blondynie, który opierając się o framugę z jedną nogą trochę zgiętą w kolanie, żeby nie obciążać stopy, przyglądał się wszystkim i śmiał radośnie.
- A Kyo mówił, że jesteś sztywny – zauważyła Yuri kręcąc głową, a Meg spojrzała na nią z ognikami w oczach. Yuri dobrze znała to spojrzenie i aż bała się pomyśleć co ta diablica knuła.
- Zależy co Kyo miał na myśli – uśmiechnęła się słodko. – Na pewno kiedyś… musi być sztywny – zachichotała jak pensjonarka i spojrzała na Ruizę, który zarumieniony spuścił wzrok na podłogę, więc gładko zmieniła temat: - Zrobiliśmy ciastka. Nie gniewasz się, prawda? Ruiza bał się, że się zezłościsz, ale winę biorę na siebie, bo to był mój pomysł, żeby je upiec i…
- Chryste, Meg, zwolnij, bo on nie nadąża – Daga parsknęła śmiechem na widok miny Toshiego, który wpatrywał się w Meg jakby zobaczył Ufo.
- O – zauważyła inteligentnie dziewczyna i zagryzła wargę mrugając oczami przez co wyglądała jak mała dziewczynka. Totchi po raz kolejny w ciągu ostatnich godzin ucieszył się, że jest homoseksualistą. – Mam powtórzyć?
- Nie, Meg, ty już nic nie powtarzaj, bo my sobie pójdziemy, a Ruiza wszystko opowie Toshiyi, prawda? – zerknęła w kierunku blondyna, który niepewnie skinął głową na powrót stając się nieśmiałym chłopakiem, który wszystkiego się boi. – No, to do jutra – rzuciła Yuri ubierając się posłała uśmiech Ruizie. – No, Meguś, ruchy.
- Oj, no… - zamarudziła dziewczyna zakładając bluzę. – Do jutra wszystkim – uśmiechnęła się i wybiegła z domu śmiejąc się jak mała dziewczynka, której właśnie udało zrobić się psikusa.
- Jezu, co ja z nią mam. Jak z dzieckiem, jak z dzieckiem – mamrotała pod nosem Yuri, a za chwilę dało się słyszeć krzyk Meg:
- Grabisz sobie! Zaraz będziesz pieszo do domu wracać!
Daga roześmiała się głośno, jeszcze raz pożegnała i wyszła biegnąc w stronę urażonej Meg. Nii za to stał w progu i spoglądał w kierunku Ruizy. Przydreptał do niego i usiadł przy nim najwyraźniej nigdzie się nie wybierając mimo nawoływań obu dziewczyn. Rui uśmiechnął się do zwierzaka i z czułością pogładził go po pysku, Toshi zaś zapragnął, żeby i jego dotknął z takim uczuciem.
- No, idź do nich, ktoś musi bronić pięknych dam, a same sobie nie poradzą – zamruczał do psa, który szczeknął cicho i jakby ze smutkiem ruszył do drzwi. Po chwili usłyszeli pisk opon.
Piękne damy, pomyślał smętnie Toto. Jasne, dziewczyny były atrakcyjne, ale nie sądził, że Ruiza to zauważył. Cholera, a dlaczego miałby nie zauważyć? Przecież był mężczyzną. I najwidoczniej interesowały go wyłącznie kobiety. Cholera…
Toshi zamknął drzwi, rozebrał się i skierował do kuchni w której siedział Ruiza. Uśmiechnął się do niego widząc talerz pysznie wyglądających słodyczy.
- Miło spędziłeś dzień? – spytał nie bardzo wiedząc jak zacząć z nim rozmowę. Blondyn skinął głową i spojrzał na niego nieśmiało.
- Spróbujesz ciastek? – wyszeptał cicho, niepewnie. Toshiya uśmiechnął się sięgając po smakołyk, a po chwili jęknął czując jakie jest dobre. Spojrzał na Ruizę, który zarumieniony przyglądał się mu, jak je i oblizał usta. Toshi poczuł, jak ciastko nagle staje mu w gardle. Och, zaraz nie tylko to mu stanie. Pewna część jego ciała zaczęła reagować na widok różowego języka blondyna sunącego po pełnych wargach i zamglonego spojrzenia.
Zamglonego?
Toshi jeszcze raz mu się przyjrzał i nagle zrobiło mu się strasznie duszno. Odchrząknął niepewny tego co ma teraz zrobić. Miał ochotę podejść do młodego, przytulić go do siebie i całować do utraty tchu aż Ruiza błagałby o więcej i więcej.
Rui zagryzł wargę nie przejmując się rozcięciem i wpatrywał się jak zahipnotyzowany w Toshiyę, który lekko speszony dokończył jeść. Przełknął, otarł dłonią usta i spojrzał prosto w oczy zarumienionego Ruizy.
- Opowiesz mi jak spędziłeś dzień? – spytał wybierając dość neutralny temat, żeby nie myśleć o ustach blondyna i o tym, co on mógłby tymi ustami robić. Och, boże! Toshiya jęknął w duchu. Pragnął tego dzieciaka!
- No… - zaczął wyłamując sobie palce trzymane na kolanach.
- Opowiadaj – zachęcił go Toto z ciepłym uśmiechem starając się odgonić myśli o blondynie. Ruiza westchnął cicho.
- Spędziłem go tutaj – rzekł i uśmiechnął się niepewnie w kierunku basisty, który przewrócił oczami. – No… byłem cały czas z Meg, Yuri i Nii – na wspomnienie psa jakby się ożywił. – Wiesz, jaki on jest kochany? – uśmiechnął się delikatnie. – Taki duży, puchaty misio – zachichotał cichutko, a Toshiemu szybciej zabiło serce. No, dalej, otwórz się przede mną, pomyślał Toshimasa z uśmiechem przyglądając się z uśmiechem chłopakowi. – I dziewczyny też są fajne – dodał jakby mimochodem odwracając wzrok. Totchi poczuł skurcz żołądka, ale w dalszym ciągu się uśmiechał. Nie chciał by chłopak wyciągnął jakieś pochopne wnioski, które przeważnie są błędne.
- Czyli nie masz nic przeciwko, żeby tu przychodziły i dotrzymywały ci towarzystwa? – spytał Toshi sięgając po kolejne czekoladowe ciastko. Chłopak pokręcił głową po czym posmutniał. Basista czekał aż Ruiza się odezwie, nie chciał go popędzać. Wiedział, że musi postępować z nim powoli.
- Bo ja… ja chciałem… bo Yuri… - blondyn zarumienił się delikatnie, a jego oczy błyszczały lekko, gdy podniósł wzrok na Toshiyę. – Pytała, jak długo tu będę, a ja nie umiałem powiedzieć i… chciałem zapytać… - jego dolna warga zadrżała, więc szybko spuścił wzrok zagryzając usta. Toshimasa zamarł. Nie spodziewał się takiego pytania, ale odpowiedź miał gotową. Podniósł się ze swojego miejsca i ukląkł przed chłopakiem kładąc dłonie na jego drżących udach i pogładził je uspokajająco. Wyciągnął dłoń, gładząc obity policzek blondyna, który niepewnie i jakby w zwolnionym tempie wtulił się w jego rękę. Toshiya zamarł, a serce zabiło mu szybciej. O wiele szybciej. I zrobiło mu się strasznie ciepło.
- Możesz zostać tutaj tak długo jak będziesz chciał – wyszeptał bojąc się, że gdy podniesie głos to ta nikła nić, która ich połączyła zniknie. – Nie będę trzymał cię tu siłą, ale też nie wyrzucę stąd.
Ruiza wpatrywał się prosto w oczy starszego mężczyzny i doszukiwał choćby krztyny kłamstwa. Nie znalazł. Pochylił lekko głowę i uśmiechnął się, mocniej wtulając w dłoń basisty.
- Dziękuję – położył palec na wargach Hary, powodując u obu delikatny dreszcz, gdy ten chciał się odezwać. – Dziękuję, że nie zostawiłeś mnie na tej ulicy. – pochylił się jeszcze bardziej i Toshiya wstrzymał oddech oczekując na pocałunek. Był pewien, że chłopak właśnie to ma zamiar zrobić. z satysfakcją pomyślał o Meg i Yuri. Żadna z was go nie dostanie, zachichotał w duchu. Przymknął oczy i ku swojemu rozczarowaniu poczuł wargi młodego na swoim czole. Jęknął zanim zdążył się powstrzymać, tak bardzo chciał jego ust i języka.
Ruiza zamarł na kilka chwil rozkoszując się uczuciem ciepła jego skóry na swoich ustach po czym niechętnie się odsunął, wstał i chwiejnie skierował do sypialni. Za sobą usłyszał tylko zawiedzione westchnienie.

- Tooru, otwórz, do cholery! – Meg po raz enty uderzyła pięścią w drzwi i zawyła z bólu. Zabolało. Nii siedział przy jej nogach i popiskiwał cicho co rusz szturchając ją w biodro nosem. – Tooru! – ponownie uderzyła w drewno krzywiąc się. – Wiem, że tam jesteś! Twój rzęch stoi na parkingu, a w salonie pali się światło! Otwieraj, bo inaczej…! – nie zdążyła dokończyć, bo drzwi się otworzyły, a w progu stanął Kyo w za dużej bluzie rozpiętej do połowy i bokserkach.
- Zamknij się w końcu – burknął mierząc dziewczynę nieprzychylnym wzrokiem. Nii machając ogonem ułożył się w salonie i od razu zasnął, a Meg przyglądała się z niepokojem swojemu przyjacielowi, który burcząc pod nosem o „głupich babach” usiadł na stole w kuchni i wlepił spojrzenie swoich migdałowych oczu w brunetkę.
- Przywitaj się ze mną, Tooru – warknęła Meg, która nie cierpiała kiedy wokalista zachowywał się jak zranione zwierzę, wrogo nastawione do wszystkiego i wszystkich. Kyo prychnął przewracając oczami. – Tooru – syknęła podchodząc do mężczyzny. Stanęła między jego nogami krzyżując ramiona na piersi. Kyo patrzył na nią spode łba coraz mniej zadowolony z jej obecności. Ale lepsza obecność dziewczyny w jego mieszkaniu niż policja i upierdliwi sąsiedzi na karku.
- Dzień dobry, Meg – wymamrotał i przeszło mu przez myśl, że gdyby któryś z chłopaków go teraz zobaczył to umarłby ze śmiechu. Westchnął cicho kładąc dłonie na biodrach dziewczyny, przyciągając ją do siebie i wtulił twarz w jej ramię.
- Wszystko się ułoży, Tooru – szepnęła dziewczyna odwzajemniając uścisk, czuła, że Kyo jest na skraju załamania nerwowego. Chciała mu pomóc. Musiała. Nie mogła go tak po prostu zostawić.
- Gówno się ułoży – wyburczał w jej szyję mocniej ją obejmując. – Gówno.
- Wyrażaj się – brunetka wsunęła palce lewej dłoni w blond kosmyki chłopaka delikatnie masując skórę nad karkiem. Kyo zamruczał. – Zrelaksuj się…
Niimura milczał przez chwilę pozwalając Meg masować napięte mięśnie. Wdychał jej delikatny zapach i rozkoszował się ciepłem ciała, było mu przyjemnie i czuł, że mógłby tak zasnąć. Po chwili podniósł głowę z jej ramienia, a brunetka splotła dłonie na jego karku, uśmiechała się cały czas delikatnie patrząc mu prosto w oczy.
- Pomożesz mi się zrelaksować? – spytał cicho wibrującym głosem zbliżając twarz do jej twarz. Dobrze, że siedział na stole, przynajmniej byli równego wzrostu.
- Oczywiście, Tooru – przytaknęła dziewczyna stając na palcach i całując w czoło dodała: - Zrobię dla ciebie wszystko.
- Wszystko? – szepnął gardłowo przechylając głowę na bok, gdy poczuł jej dłonie masujące napięte ramiona. W milczeniu skinęła głową. – Chodź ze mną do łóżka.

Cdn.

Ha! Wiem, kochacie mnie za moment w którym skończyłam :hamster_evil:

A teraz pokochacie mnie jeszcze bardziej, bo nie wiem kiedy będzie następna część :hamster_dunno:

bo ja daję stanowczo za długie rozdziały. A ten pobił chyba rekord :confused:

Yuri

Megan

Yuri

Tina

Megan

O kurczątko przenajświętsze! Jaki długi komentarz :hamster_bigeyes: