[P18] Untitled

Tina

Jako, że niestety wczoraj przed pojawieniem się rozdziału zasnęłam i dopiero teraz zdołałam go przeczytać :hamster_bigeyes:

to cytaty pojawią się wieczorkiem, ewentualnie późnym popołudniem
Niestety teraz muszę iść na uczelnię więc nie dam rady

Tina

Megan

Yuri

Z góry przepraszam że tak późno komentuję, ale zostałam pozbawiona komputera na kilka dni :/

Megan

Yuri

Megan

Niespodzianka? :hamster_evil:

Mam nadzieję, że się cieszycie, bowiem dawno się tak dawno nie namęczyłam :hamster_evil:

I niestety nie jestem zadowolona z przebiegu sceny Meg x Kouki

Tak czy siak... smacznego :hamster_XD:

13.
Die pokręcił nosem starając się odpędzić chęć kichnięcia i mocniej wtulił się w ukochanego. Niestety próby spełzły na niczym i po chwili w pokoju rozległo się potężne psiknięcie, budząc Kyo, który rozejrzał się zaspanym wzrokiem po sypialni i prawie został osmarkany przez Daisuke.
- Chyba nie jest z tobą najlepiej, smarku – burknął ziewając i podając chusteczki gitarzyście otulił się mocniej kołdrą. Miał wyłączone ogrzewanie ze względu na to, że Daisuke było gorąco, ale jemu samemu było trochę zimno, zważając na fakt, że był kompletnie nagi, ale niespecjalnie mu to przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, żałował jedynie, że Die jest chory, bo mogliby to wykorzystać, ale… trudno. I na to przyjdzie pora, pomyślał spoglądając spod przymrużonych powiek na chorego.
- Nie mów – kichnięcie – do mnie – kolejne kichnięcie – smarku – otarł nos chusteczką i westchnął głośno, po chwili kaszląc głośno.
- Zasłoniłbyś usta, co? – prychnął nakrywając głowę kołdrą, a Die nic sobie z tego nie robiąc ściągnął ją z niego zatrzymując się dopiero przy biodrach i westchnął przesuwając wzrokiem po klatce piersiowej i brzuchu chłopaka.
- Znowu jesteś nie miły – wymamrotał ciemnowłosy pociągając nosem i po raz któryś kichnął zasłaniając nos chusteczką. Kyo przewrócił oczami wygrzebując się z pościeli. Sięgnął po bokserki, które szybko wciągnął na siebie po czym ubrał spodnie. Rozejrzał się za koszulką, ale w końcu ubrał bluzę leżącą na podłodze od nie wiadomo jakiego czasu i pomaszerował do kuchni po kolejną porcję lekarstw.
Listę, którą sporządziła Meg powiesił na drzwiach lodówki, bo inaczej na pewno by ją wyrzucił albo by się gdzieś zagubiła w akcji. Zrobił gorącą herbatę i już miał wracać do sypialni, gdy poczuł ramiona oplatające go w pasie.
- Die, idź do łóżka – wyburczał Kyo próbując opanować przyjemne uczucie gorąca rozlewające się po jego ciele. Starszy mężczyzna nie zareagował na te słowa tylko wsunął dłonie pod luźny materiał i zaczął wolno masować napięty brzuch. – Daisuke, idź do… - jęknął cicho czując gorący oddech na swoim karku, a zaraz po tym wilgotny język muskający wrażliwą skórę tuż za uchem - … łóżka – dokończył cicho przywierając plecami do torsu wyższego muzyka.
- A pójdziesz ze mną, Tooru? – wychrypiał kusząco Die to podszczypując skórę zębami to liżąc podrażnione miejsce.
- Die… przestań, natychmiast! – Niimura odwrócił się przodem do ciemnowłosego, a jego dłonie znajdujące się na brzuchu teraz były na plecach.
- Ale przecież ci się to podoba – zamruczał Die uśmiechając się z zadowoleniem, a wokalista miał ochotę mu przytaknąć, zaciągnąć do łóżka i dać porządną nauczkę, ale Die w tym stanie na wiele by mu się nie przydał.
- A ty zaraz tu zemdlejesz i będę miał trupa w kuchni – wymamrotał, ale mimowolnie wtulił się w klatkę piersiową chłopaka wzdychając. – Musisz odpoczywać, żeby szybciej wyzdrowieć – burknął obejmując gitarzystę w pasie, podniósł wzrok i spojrzał mu prosto w ciemne tęczówki.
- Mam szybko wyzdrowieć i jeszcze szybciej się stąd wynieść, tak? – mruknął uśmiechając się smutno, a Tooru zapatrzony w jego oczy błyszczące zmęczeniem i smutkiem hipnotyzowały go.
- Masz szybko wyzdrowieć. Kropka – odparł cicho, a gdy w oczach Die pojawił się tajemniczy blask, dodał: - Tylko nie wyobrażaj sobie za dużo, smarku.
Die parsknął pod nosem pochylając się nad nim, ale w ostatniej chwili Kyo wyślizgnął się z objęć chłopaka i popchnął go w kierunku sypialni po drodze klepiąc w zgrabny pośladek.
- Idź się połóż, zaraz do ciebie przyjdę – Kyo uśmiechnął do ukochanego, a Die wyszczerzył się do niego radośnie puszczając do niego oczko i zniknął w korytarzu. Tooru westchnął uśmiechając się do siebie, a po chwili z tacą na której były dwa kubki parującej herbaty i lekarstwa Die’a, powędrował do swojej sypialni, gdzie znajdowało się jego szczęście.

Blondyn westchnął cicho, podejrzewał, że Meg go o to spyta, ale nie sądził, że ich rozmowa zacznie się od właśnie tej kwestii, która była dla niego dość krępująca mimo, że dotyczyła jego wieloletniego bardzo dobrego przyjaciela.
Przyjaciela, który mnie całował, pomyślał Kouki i zmarszczył brwi. Nigdy w życiu nie przeżył większego szoku niż wtedy na parkingu, gdy wyszedł zapalić, a Reika powędrował za nim w celu dotrzymania mu towarzystwa. Rozmawiali niezobowiązująco aż temat zszedł na Yuri i na to, jak jego przyjacielowi układa się z uroczą blondynką. Rei przez chwilę kręcił, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, ale blondyn miał wrażenie, że przyjaciel strasznie kręci i nie mówi mu całej prawdy. Do dziś dnia żałował, że na niego naciskał by powiedział mu o co chodzi.
- Kouki…? – szepnęła niepewnie bojąc się, że chłopak nie zechce na ten temat nic powiedzieć. On natomiast zastanawiał się gorączkowo, jak ubrać swoje myśli i uczucia w słowa, żeby przypadkiem nie wyszło na to, że to Yuri jest wszystkiemu winna.
- Słuchaj, Meg – zaczął zagryzając wargę – myślę, że lepiej będzie, jak… zaczniemy tę rozmowę inaczej.
- Inaczej? – dziewczyna uniosła brwi, a w jej oczach zalśniło zdziwienie. – To znaczy… jak inaczej? Mam ci powiedzieć co mi powiedziała Daga, tak? – spytała podejrzliwie, a wokalista zaprzeczył szybko.
- Nie, nie. Niezupełnie to mam na myśli – pogłaskał ją czule po policzku. – Nie chcę się z tobą niepotrzebnie kłócić.
- To…?
- Myślę, że… doszło tutaj do nieporozumienia – zaczął niepewnie, a brunetka zacisnęła zęby i szarpnęła głową odsuwając się od dotyku chłopaka. Próbowała zeskoczyć z jego kolan, ale on mocno ją do siebie przycisnął aż ich twarze dzieliło zaledwie kilka milimetrów.
- Jeżeli zdradę nazywasz nieporozumieniem to naprawdę nic tu po tobie – wyszeptała zduszonym głosem brunetka odwracając wzrok by uciec przed niesamowitym spojrzeniem błękitnych tęczówek. – Ta… rozmowa nie ma sensu.
- Nie, Meg – zaprzeczył Kouki. – Nie wyjdę stąd dopóki sobie wszystkiego nie wyjaśnimy – dziewczyna zerknęła na niego kątem oka, a po chwili znów uciekła wzrokiem, on był stanowczo za blisko.
- Po prostu zaprzecz, że to zrobiłeś – poprosiła cicho zamykając oczy, które znowu zwilgotniały. – Zaprzecz, że nie chciałeś by Reika był z Yuri i go jej odbiłeś… zaprzecz, że go całowałeś… tak, żeby Daga to zobaczyła… - mruczała pod nosem, a spod jej powiek wypłynęły zdradzieckie krople znacząc blade policzki. Kouki otarł łzy dziewczyny i wtulił twarz w jej szyję.
- Nie mogę, Meg – usłyszała dziewczyna i mocniej zacisnęła powieki. Ponownie spróbowała wstać, ale uścisk blondyna stał się wręcz bolesny.
- Puść – szepnęła jeszcze bardziej załamana, ale wokalista nawet nie drgnął parząc swoim oddech szyję dziewczyny.
- Nie zrobiłem tego specjalnie – odezwał się po chwili cichym, ale pewnym głosem. – Wiesz przecież że fanservice jest ważną częścią naszego życia na scenie. I… Reice się po prostu parę rzeczy pomyliło.
- Mógłbyś wymyślić coś lepszego – prychnęła pod nosem pociągając nosem. Kouki westchnął, gorący oddech owiał wrażliwą skórę brunetki i Meg musiała się powstrzymać przed cichym jękiem przyjemności. Ta chwila zdecydowanie się nie nadawała na jakiekolwiek zbliżanie do mężczyzny.
- Wiem, że Yuri myśli… Meg, ja nie sądziłem, że niewinna zabawa na scenie może mieć takie konsekwencje w życiu prywatnym! – podniósł głowę ujmując w dłonie twarz Meg, oparł czoło o jej czoło i patrząc jej prosto w oczy, mówił dalej: - To wszystko miało być zwykłą zabawą, przecież sama widziałaś, że wszyscy tak robią i to nic nie znaczy. A nawet jeśli to nikogo to nie powinno obchodzić. Ale, Meg, widzisz… chodzi o to, że Reika jest biseksualny, właściwie to… większość muzyków jest albo bi albo homo. W naszym świecie nie ma heteroseksualnych osób. I czasami dochodzi do różnych sytuacji... Reika nie wytrzymał presji fanów i mu odbiło. Zapomniał, że ma dziewczynę, która kocha go nad życie i ubzdurał sobie, że nasze niewinne dotknięcia i pocałunki na scenie mają drugie dno.
- Kouki, czy ty się słyszysz? – wyszeptała Meg nie otwierając oczu, tak czuła się bezpieczniej, gdy wyłącznie go czuła, a nie widziała, inaczej mógłby jej wmówić, że krowy latają w co by uwierzyła. – To jest absurd. Po prostu powiedz, że nie chciałeś, żeby Rei spotykał się z Yuri, bo ona tylko ci przeszkadzała!
- Meg, wcale, że nie – blondyn oparł głowę o ramię dziewczyny mocno obejmując ją w pasie tak by mu nie uciekła. – Reika naprawdę kochał Yuri i ja nie miałem nic do nich aż do tego cholernego… Cieszyłem się z jego szczęścia, tak samo, jak reszta chłopaków nie tylko z zespołu, ale z całej wytwórni. Reno na początku kręcił nosem, bo między nim a Reiką doszło do czegoś na kilka tygodni przed tym jak poznał Yuri, ale szybko mu przeszło, gdy Byou się nim zajął…
- Reno…? Byou…? – powtórzyła z niedowierzaniem dziewczyna na chwilę odrywając się od przykrego tematu i aż otworzyła oczy ze zdziwienia. – Chyba nie masz na myśli…?
- Mam – Kouki zachichotał cicho gładząc udo dziewczyny, która spięła się na chwilę, ale zaraz potem rozluźniła poddając delikatnemu dotykowi. – Przez ten cholerny cyrk z fanservicem Rei za dużo sobie wyobraził, wmówił sobie, że coś do niego czuję i wyszło jak wyszło.
- Wyszło jak wyszło? – parsknęła. – Czy ty wiesz, co Daga przeszła przez… niego? – Meg próbowała wstać, ale wokalista mocno ją trzymał, więc wbiła mu łokieć w żebra, ale i to nic nie dało, a blondyn jęknął tylko cicho z bólu. – Wiesz ile nocy przepłakała? Ile razy obwiniała siebie samą za to co się stało? A może wiesz jak bardzo cię znienawidziła za to co zrobiłeś?! – mówiła coraz głośniej na końcu już krzycząc, a Kouki spokojnie jej słuchał. Brunetka miała prawo być zdenerwowaną.
- Znienawidziła mnie tylko dlatego, że ten dureń nie wyjaśnił jej swojego zachowania – mruknął mrużąc oczy. – A ja myślałem… wierzyłem mu kiedy powiedział, że był u niej i wszystko powiedział. Meg, zrozum, w tym jest tyle mojej winy co twojej.
- Mojej? Przecież ja nic nie zrobiłam! – zdenerwowała się jeszcze bardziej groźnie marszcząc brwi.
- To tak, jak ja, nie uważasz? – spytał Kouki przechylając głowę w bok i uśmiechnął się smutno. – Jedynie tyle, że musiałem uczestniczyć w tym cholernym cyrku dla fanek.
Meg odwróciła wzrok od blondyna analizując jego każde słowo, bojąc się, że wszystko co powiedział jest kłamstwem, które ma zamydlić jej oczy. Bała się mu zaufać.
- Kouki… przysięgnij na swoich rodziców, że mówisz mi całą prawdę – spojrzała mu prosto w hipnotyzująco niebieskie oczy i przełknęła ślinę, wiedziała, że prosząc o coś takiego Japończyka ma pewność właściwie stu procentową, że mówi prawdę.
Kouki odgarnął kosmyk ciemnobrązowych włosów wpadający do oczu dziewczyny.
- Przysięgam – odparł poważnie bez chwili zastanowienia, a Meg uśmiechnęła się mimowolnie, nieśmiało. – I na potwierdzenie tego co mówiłem, zmuszę Reia do rozmowy z Yuri. Wszystko musi być wyjaśnione do końca.
- Naprawdę? Naprawdę chcesz to zrobić? – wyszeptała brunetka wpatrując się uporczywie w jego oczy. – Zrobisz to dla Yuri?
- Nie, Meg – zaśmiał się cichutko, dźwięcznie i dźwięk ten był pieszczotą dla uszu Meg. – Jestem egoistą i robię to dla siebie, bo chcę mieć wolną drogę do ciebie, a wiem, że jeśli Yuri będzie mnie obwiniała za rozpad jej związku to nigdy cię nie zdobędę – pogładził jej policzek, który pokrył się uroczym różem. Meg zamrugała zawstydzona spuszczając wzrok. Nagle zrobiło jej się strasznie gorąco słysząc takie słowa z jego ust.
- Naprawdę…? – jej głos był prawie niesłyszalny, ale Kouki i tak usłyszał, bo był wystarczająco blisko niej.
- Naprawdę – potwierdził i gdy chciał coś dodać rozdzwonił się telefon dziewczyny, która drgnęła zaskoczona i przestraszona nagłym hałaśliwym dzwonkiem. Rozejrzała się po pokoju szukając źródła melodii, ale nigdzie nie mogła dostrzec komórki.
- Pod gazetą – zachichotał Kouki pochylając się razem z Meg na kolanach w kierunku stolika na którym pod papierem wibrował telefon. Dziewczyna objęła wokalistę za szyję, żeby przypadkiem nie zaliczyć bolesnego upadku. Blondyn podał jej telefon i uśmiechnął się czule.
- Przecież cię nie puszczę.
- Wiem, ale jestem…
- Jeśli powiesz, że ciężka to zrobię ci krzywdę – obruszył się wokalista, a brunetka zarumieniła soczyście co doprowadzało ciało chłopaka do wrzenia. Zauważył, że dziewczyna nie zdaje sobie z tego, jak mocno na niego działa, ale już wkrótce jej to bardzo dokładnie pokaże, jeśli tylko Meg dopuści go do siebie wystarczająco blisko.
- Och – westchnęła zaskoczona wpatrując się w ekranik swojej niezawodnej Nokii, która była niczym terminator – niezniszczalna.
- Stało się coś? – spytał zaciekawiony mężczyzna zerkając na telefon, ale zaraz uniósł brwi nie rozumiejąc ani słowa z tego co było wyświetlone. – A że… po… jakiemu to jest?
Meg parsknęła śmiechem widząc jego skonsternowaną minę, a Kouki zmarszczył brwi i spojrzał na nią z wyrzutem.
- No co? – burknął wydymając dolną wargę jak małe dziecko przez co wyglądał cholernie seksownie, więc Meg szybko odwróciła głowę w drugą stronę ponownie zerkając na telefon trzymany w dłoni. Nagle poczuła się tak, jakby ten kawałek plastiku ważył tonę. – Hej, co jest?
- Nic – mruknęła marszcząc brwi.
- Powiedz – nalegał łagodnie Kouki opierając policzek o ramię Meg. – Co tu pisze?
- Co tu jest napisane – poprawiła automatycznie Meg nie zastanawiając się nad tym do kogo mówi, a po chwili zachichotała nerwowo. – Wybacz, taki odruch jak…
- Szszsz – zamruczał chłopak ujmując w dłonie jej twarz, napotkał spłoszone spojrzenie szaroniebieskich oczu. – Nie denerwuj się tak. – uśmiechnął się delikatnie. – Wcześniej taka nie byłaś płochliwa.
- Wcześniej nigdy nie byliśmy sami. Całkiem sami – podkreśliła rumieniąc się po raz kolejny i dziewczyna zastanowiła się czy to przypadkiem nie wejdzie jej w nawyk.
Brew chłopaka podjechała do góry, a w jego oczach pojawił się tajemniczy blask.
- Boisz się? – wyszeptał niskim, wibrującym głosem aż brunetkę ogarnęło poczucie, że jeszcze chwila, jeszcze jedno słowo czy gest, a zrobi dla niego wszystko o co ją poprosi.
- N… nie. Ja… - zająknęła się wytrącona z równowagi czując gorący oddech owiewający policzek.
- O, tak, Meg – głos Koukiego był jeszcze niższy niż zazwyczaj i jeszcze bardziej pociągający, miał w sobie coś co poruszało w dziewczynie głęboko ukryte pragnienia. – Boisz się tego czego mogłabyś zapragnąć i wziąć, bo jest tuż obok, prawda? Och, oczywiście, że prawda – sam sobie odpowiedział widząc, jak dziewczyna nerwowo zagryza wargę spoglądając na niego spod długich rzęs. Chciał jeszcze coś dodać, ale telefon ponownie się rozdzwonił wyrywając oboje z magicznego świata w którym oprócz nich nie było nikogo więcej. A już na pewno nie było upierdliwych komórek.
Blondyn ponownie zajrzał, wiedziony ciekawością, w ekran i znów się zawiódł bo treść wiadomości była napisana w nieznanym mu języku. Podejrzewał, że był to ojczysty język Meg i zastanawiał się jak on brzmi bowiem ani Meg ani Yuri nigdy nie używały w ich towarzystwie tego języka. Zawsze dzielnie mówiły po japońsku, nawet jeśli czasami brakowało im słów. Czasem się poddawały i używały angielskiego z którym niektórzy z chłopaków nie mieli większego problemu, ale Kouki postanowił, że jak tylko wszystko zostanie wyjaśnione to ładnie poprosi brunetkę o to by trochę pogadała „po swojemu”. Musiał usłyszeć jak to będzie brzmiało w jej ustach, bo jeśli tak samo, jak japoński czy angielski to…
Chłopak poczuł dreszcze biegnące po kręgosłupie.
I na pewno wyciągnie Meg na wycieczkę do kraju w którym się urodziła i który porzuciła na rzecz Japonii. Musiał się o niej dowiedzieć wszystkiego, dosłownie; i na samą myśl robiło mu się ciepło na sercu. Był tak blisko osiągnięcia celu tylko, żeby dziewczyna nagle mu nie uciekła. Wiedział, że może się tak zdarzyć, w końcu nie mógł jej poświęcać tyle czasu na ile zasługiwała, choć Kouki nie rozstawałby się z nią najchętniej wcale. Ale grafik miał tak zapchany…
Grafik!
Blondyn zerknął na zegar i jęknął cicho zwracając tym samym spojrzenie oczu dziewczyny na siebie.
- Muszę iść – wymamrotał niechętnie wtulając twarz w klatkę piersiową dziewczyny, która ku jego wielkiemu zdziwieniu przytuliła go do siebie.
- Przepraszam – usłyszał jej cichy głos. – Zapomniałam, że jesteś wykończony, a ja cię tu przetrzymuję i…
- Meeeg – jęknął rozbawiony. – Sam się tu przetrzymuję. Najchętniej nie wychodziłbym stąd bez ciebie na krok, ale obowiązki wzywają…
- Rozumiem. Nie zapominaj, że mam kontakt z Tooru i wiem co i jak – Meg uśmiechnęła się gdy Kouki podniósł na nią wzrok i ponownie wydął wargę; dziewczyna spięła mięśnie, nie mogła pozwolić sobie na chwilę słabości.
- Pan artysta – burknął niezadowolony. – Poświęcasz mu za dużo czasu.
- Wcale nie – pokręciła głową brunetka gładząc Koukiego po włosach, które były tak miękkie w dotyku, że Meg nie miała najmniejszej ochoty przestać.
- Wcale tak – fuknął na nią blondyn. – Nie chcę, żebyś była na każde jego zawołanie.
- Nie jestem – odparła rozbawiona patrząc na wokalistę zadziornie. – Przyjaźnię się z nim, to wszystko.
- Ale mi się to nie podoba – wymamrotał wtulając się ponownie w dziewczynę, która wsunęła palce w jasne kosmyki masując delikatnie skórę głowy. Kouki zamruczał zadowolony, a brunetka westchnęła cicho. – Nie chcę…
- A co ty się tak rządzisz? – prychnęła przerywając mu. – Mam prawo się spotykać z kim chcę.
- Tylko czemu to musi być on? – prawie zawył z bezsilności czując, że za żadne skarby świata nie wyperswaduje dziewczynie spotkań z tym facetem, którego po prostu nie lubił; zabierał Meg stanowczo za dużo czasu. I co z tego, że on sam nie mógłby skorzystać z jej wolnego przez nawał pracy; chciał ją mieć dla siebie i trzymać z dala od wszystkich innych napalonych samców.
Napalonych samców?
Kouki parsknął śmiechem w myślach. Jeśli chodziło o napalonych facetów to on był na czele choć czuł do Meg dużo więcej niż zwykłe pożądanie.
- Tooru jest bardzo miłym człowiekiem! Nie wiem dlaczego tak ci przeszkadza moja znajomość z nim. Zresztą nie interesuj się nie swoimi sprawami – dziewczyna nie przestawała przeczesywać między palcami aksamitne kosmyki.
- Nie swoimi sprawami? – powtórzył unosząc ku niej swoją twarz. W jego oczach dostrzegła złość i smutek, ale nie do końca chciała wierzyć w to czym mogło to być spowodowane. – Meg, ile razy, do cholery, mam jeszcze powtórzyć, że ty…
- Tst – położyła palec na jego wargach uciszając go; Kouki zamilkł wpatrując się intensywnie w jej oczy, a po chwili rozchylił usta czując jej delikatną skórę na swoich ustach i już miał wysunąć język i poczuć jej smak, gdy cofnęła palec, tak jakby wyczuła jego intencje. – Najpierw musimy załatwić sprawę z Yuri. Nie chcę stracić przyjaciółki i… - urwała speszona, ale nie spuściła wzroku tylko uporczywie się w niego wpatrywała, a Kouki z szybko walącym sercem czekał na ciąg dalszy wypowiedzi brunetki. - … i ciebie – dokończyła szeptem, a blondyn poczuł się tak, jakby właśnie wygrał główną nagrodę na loterii, bowiem Meg wykonała pierwszy malutki kroczek w jego stronę.
Bez protestu pozwolił dziewczynie wstać, choć natychmiast poczuł jakby coś stracił, chciał ją przyciągnąć do siebie z powrotem, ale wiedział, że musi się zbierać, jechać do siebie i odpocząć choć chwilę przed następnym dniem. Jak tylko o tym pomyślał to miał ochotę olać to wszystko i zostać z Meg, ale jako dorosły, odpowiedzialny człowiek wiedział, że nie może tak postąpić.
Wstał z fotela i przeciągnął się ukrywając ziewnięcie. Był naprawdę zmęczony i nie marzył o niczym innym jak tylko położeniu się do łóżka. Żałował, że nie może to być łóżko dziewczyny stojącej tuż obok zawzięcie wpatrującej się w podłogę.
Bez słowa odprowadziła go do drzwi uciekając wzrokiem we wszystkie strony byleby tylko na niego nie spojrzeć. Kouki uśmiechnął się pod nosem; wyglądała uroczo.
- Pogadam jutro z Reiką – rzucił ujmując w dłonie twarz Meg, zmuszając ją do spojrzenia sobie w oczy. – A ty o tym nie myśl, jasne? – brunetka uśmiechnęła się słabo.
- Idź już, musisz odpocząć – szepnęła kładąc swoje dłonie na dłoniach chłopaka znajdujących się na jej policzkach. Bała się, że może będzie chciał czegoś… więcej, ale on tylko uśmiechnął się czule i pocałował ją po ojcowsku w czoło. Gdy cichy szczęk zamykanych drzwi rozniósł się po pomieszczeniu, Meg po raz kolejny rozpłakała się z bezsilności.

Nie patrzyła na to, jak rzeczy lądują w walizce; nie było ważne, że się pogniotą w trakcie podróży. Musiała stąd wyjechać, odpocząć od tego wszystkiego co przypominało jej jak bardzo cierpiała, a teraz jeszcze dodatkowo przyjaciółka ją opuściła. Nie mogła tutaj dłużej zostać, potrzebowała odpoczynku. Samolot miała za trzy godziny; nie ważne było to, że musiała zapłacić więcej, bo tylko miejsca w pierwszej klasie były wolne, nie ważne było też to, że będzie musiała się przesiadać dwa razy. Najważniejsze, że wracała do domu, gdzie wszystko na spokojnie przemyśli, odetchnie i zastanowi się co dalej. Wiedziała, że nie chce zostać w Polsce na stałe, było na to za późno, swoje życie miała w Japonii, ale teraz to nie było ważne.
Ostatni raz sprawdziła czy wszystko powyłączała, czy zabrała dokumenty i z ciężkim sercem wsiadła do taksówki, która zawiozła ją na lotnisko.
Czuła się jak tchórz, ale bała się zadzwonić do Meg i spytać czy to naprawdę jest koniec. A co jeśli przypadkiem jej telefon by odebrał blondyn oznajmiając z mściwą satysfakcją, że ktoś znowu był lepszy od niej?
Pokręciła głową ocierając ukradkiem łzy. Nie czas na takie rozmyślania. Teraz wracała do prawdziwego domu na dwa tygodnie i choć nie miała powodów do radości czuła się szczęśliwa. Nie była tylko pewna, jak ją przyjmą w domu po tym, jak wraz z Meg opuszczała kraj; brunetka wyjeżdżała żegnana przez rodziców, babcię i przyjaciół, a Yuri…
Na lotnisko przyszła tylko jej matka oznajmiając, że jeśli naprawdę wsiądzie do samolotu to nie ma po co wracać do domu, bo nie będzie miała prawa nazywać tak miejsca w którym się urodziła.
Dziewczyna dopiero na pokładzie maszyny się rozpłakała pocieszana przez Meg, że kobieta tak tylko mówiła, przecież nie wyrzeknie się córki, jednak Daga w tej chwili obawiała się, że dziewczyna mogła nie mieć racji. W najgorszym wypadku zatrzyma się w jakimś motelu. Ale teraz… teraz nie będzie się zamartwiać na zapas.

Cdn.

Kolejny długi rozdział :hamster_picknose:

Mnie to chyba w nawyk weszło :hamster_dunno:

Tina

Woah, Meg. Nie mogłam się powstrzymać przed przeczytaniem :hamster_bigeyes:

Mam cholernie dużo roboty na jutro jeszcze, dlatego cytaty będą jutro lub pojutrze :hamster_XD:

Ale musiałam chociaż przeczytać i napisać króciutko jak bardzo mi się podoba :beauty:

Uwielbiam

Megan

Yuri

Megan

Yuri

Megan

Yuri

Tina

Tu też nadrabiam zaległości :hamster_bigeyes: